بریده‌هایی از کتاب زندگی ناممکن

مردم می‌گویند عشق کمیاب است. من خیلی مطمئن نیستم. به نظر من آنچه کمیاب است عشق نیست، بلکه چیزی بهتر از آن است. درک متقابل. اگر طرف مقابلت تو را درک نکند، عشق معنایی ندارد. او فقط عاشق تصوری است که از تو توی ذهنش دارد. او عاشق عشق است، نه عاشق تو. بنابراین، درک‌شدن مهم‌تر است. نه‌تنها درک‌شدن، بلکه وقتی کسی تو را درک کرد، قدر تو را هم بداند. این چیزی است که اهمیت دارد.

تو بدون شک باعث خوشحالی او می‌شدی، فقط با بودنت.

لحظه‌ای که احساس درماندگی می‌کنی اغلب همان لحظه‌ای است که به حقیقت پی می‌بری. وقتی که همه‌چیز اشتباه است، نیاز داریم به ته خط برسیم تا بالأخره تغییری رخ بدهد. ما گاهی باید احساس کنیم گیر افتاده‌ایم تا بالأخره دست بجنبانیم و راهی برای خروج پیدا کنیم. وقتی همه‌چیز آسان است، نمی‌توانیم به قدرت واقعی خودمان پی ببریم. تا زمانی که رادیو خراب نباشد، ارزش واقعی موسیقی را نمی‌فهمیم. گاهی باید همه‌چیز را خراب کنیم تا بدانیم چطور می‌شود درستشان کرد.

آنهدونیا. این واژه تا حالا به گوشت خورده؟ معنایش ناتوانی در احساس لذت است.

مشکل اصلی زندگی همین است، مگر نه؟ این‌که سعی می‌کنیم بدون رهاکردن گذشته به‌سوی فرداهای جدید قدم برداریم. باید بدانی چه‌چیز را دودستی بچسبی و چه‌چیز را رها کنی بدون این‌که خودت را نابود کنی

در زندگی شخصی‌مان دنبال این هستیم که بفهمیم چه اتفاقی قرار است بیفتد. می‌خواهیم بدانیم عاشق خواهیم شد یا سالم خواهیم ماند یا به‌موقع فارغ‌التحصیل می‌شویم، شغل خوبی پیدا می‌کنیم یا حقوق بازنشستگی کافی دریافت می‌کنیم. ما مسیر ساده و هموار را می‌خواهیم. دلمان می‌خواهد همه‌چیز از قبل مشخص باشد. می‌خواهیم مطمئن بشویم که همه‌چیز به خوبی و خوشی تمام می‌شود. می‌خواهیم داستان زندگی‌مان لو برود، آن هم با کمترین اسرار ممکن. اما کجای این جالب است؟ این را از بهترین پیشگوی جهان بشنو: هیچ‌وقت نمی‌توان داستان زندگی را لو داد. همیشه یک اثر مشاهده‌گر وجود دارد. همیشه متغیری ناشناخته وجود دارد و این متغیر ناشناخته اغلب خودت هستی. توصیهٔ من به تو این است: با آغوش باز به استقبال ناشناخته‌ها برو.

هیچی تصادفی نیست، نه زندگی و نه مرگ. حتی خود تصادفی‌بودن هم تصادفی نیست. حتی این حقیقت که من و تو این‌جا داریم خاک رو به گیاه تبدیل می‌کنیم هم تصادفی نیست. همهٔ این‌ها به هم مربوطن. همه‌چیز بخشیه از این کل. این تاروپود پر از نقش‌ونگار هستی. بهشت جای دیگه‌ای نیست. آدم‌هایی که از دستشون داده‌یم هم جای دیگه‌ای نرفته‌ن. ما به اون‌ها متصلیم. رشته‌های هستی از ما عبور می‌کنن. منظورم رو می‌فهمی؟»

آنچه شبیه جادو به نظر می‌رسد صرفاً بخشی از زندگی است که هنوز آن را درک نکرده‌ایم.

ریاضیات ناب‌ترین جلوهٔ آرامش و صلح است.

«همه‌چیز واقعاً جالب و جذاب است به شرطی که به اندازهٔ کافی در آن عمیق بشوید.»

به گمانم هرچه بود، عجیب‌تر از متولدشدن نبود. آمدن از نیستی به هستی؛ از هیچ به بود. این احتمالاً معجزهٔ بزرگ‌تری است. اما زمانی که همهٔ آدم‌ها از معجزهٔ یکسانی بهره‌مند می‌شوند، دیگر ارزشش را نمی‌فهمند و آن را جزء بدیهیات می‌شمارند. همان بحث قدیمی عرضه و تقاضاست.

اگر می‌خواهی دنیای جدیدی را ببینی، نیازی نیست سوار سفینه بشوی. فقط باید نگرشت را تغییر بدهی.

ما با زندگی‌کردن زمانی که هنوز فرصتش را داریم به پیکار مرگ می‌رویم. شاید مرگ بی‌نهایت باشد، اما همان‌طور که می‌دانیم بی‌نهایت یک مفهوم نسبی است. ما با احساس‌کردن از زندگی‌مان بی‌نهایتی بزرگ‌تر می‌سازیم.

دلم برای آن آدمی که در گذشته بودم تنگ شده بود

همیشه لبخند بر لب داشت. یک لبخند ملایم و نامحسوس حالت پیش‌فرض چهره‌اش بود. لبخندی که لزوماً نشانهٔ خوشبختی نبود، بلکه نشانهٔ رواقی‌گری بود. این فلسفهٔ کارل در تمام زندگی‌اش بود. این‌که تمام مشکلات را با لبخندی بر لب تحمل کند. از سوگ و درد و فقدان با لبخند عبور کند.

یک ترانهٔ زیبا یا یک مجسمهٔ خوش‌ساخت به این دلیل برای ما جذابیت دارند که با چیزی درون ما حرف می‌زنند.

عطر یک گل دیگر برایم فقط یک رایحه نبود، یک زبان بود؛ زبانی که زیبایی زندگی را به رخم می‌کشید

هدف آرام آن را می‌فهمیدم. هدفش وجودداشتن بود؛ صرفاً وجودداشتن

آن پناهگاهی که از سوگ و خودترحمی برای خودم ساخته بودم ویران شده بود.

این‌که بخواهی زندگی مثل یک برگهٔ امتحان باشد (تمیز و منظم و شفاف و کنترل‌کردنی) زمینه‌ساز ناامیدی است، چون چیزی جز توهم نیست. ما در این جهانیم. برگهٔ امتحان خودمانیم. ما عاملی متغیر در یک جهان ناپایدار در کیهانی همواره درحال انبساط هستیم.

لحظه‌ای که احساس درماندگی می‌کنی اغلب همان لحظه‌ای است که به حقیقت پی می‌بری. وقتی که همه‌چیز اشتباه است، نیاز داریم به ته خط برسیم تا بالأخره تغییری رخ بدهد. ما گاهی باید احساس کنیم گیر افتاده‌ایم تا بالأخره دست بجنبانیم و راهی برای خروج پیدا کنیم. وقتی همه‌چیز آسان است، نمی‌توانیم به قدرت واقعی خودمان پی ببریم.

«ولی همه‌ش دربارهٔ تو حرف می‌زد. وقتی بچه بودم، می‌گفت تو زندگیش رو نجات دادی.» سرم را به نشانهٔ نفی تکان دادم. گفتم: «من فقط کمی از تنهایی درش آوردم.» لیکه لبخندی بی‌نهایت پیچیده و مرموز زد و گفت: «بعضی وقت‌ها تنها کاری که برای نجات زندگی یه نفر لازمه انجام بدی همینه.» «درسته. خب، خداحافظ.»

ود. لبخندی که لزوماً نشانهٔ خوشبختی نبود، بلکه نشانهٔ رواقی‌گری بود.

مردم می‌گویند عشق کمیاب است. من خیلی مطمئن نیستم. به نظر من آنچه کمیاب است عشق نیست، بلکه چیزی بهتر از آن است. درک متقابل

لحظه‌ای که احساس درماندگی می‌کنی اغلب همان لحظه‌ای است که به حقیقت پی می‌بری.

از کنار تکه‌هایی از ترانه‌ها و تبلیغات تلویزیونی و ویدئوهای پرمخاطب و گفت‌وگوهای ناخواسته گذشتیم که از ذهن آدم‌ها بیرون نمی‌رفتند؛ مثل تکه‌آدامسی که به زیر کفش می‌چسبد.

این‌که همواره این احتمال را در نظر بگیری که هر آنچه باور داری ممکن است اشتباه باشد.

بیشتر ما در هر لحظه از زندگی‌مان با رفتارهایمان همه‌چیز را دربارهٔ خودمان بروز می‌دهیم، اما عدهٔ کمی از مردم می‌توانند این نشانه‌ها را دریابند. این‌ها نشانه‌هایی هستند که هیچ‌وقت درک نمی‌شوند. شاید به همین دلیل است که بسیاری از ما انسان‌ها احساس تنهایی می‌کنیم، درست مثل تنهاییِ واژه‌هایی ناشناخته که در انتظار معناشدن هستند.

«در دنیا نه خوشبختی وجود دارد و نه تیره‌روزی. فقط قیاس بین این دو است که وجود دارد و لا غیر. کسی که عمیق‌ترین اندوه‌ها را تجربه کرده می‌تواند عالی‌ترین نوع شادی را نیز تجربه کند...»

و سراغ سوفیا تورس و آرت باتلر