بریده‌هایی از کتاب هوری: زندگینامه و خاطرات سردار شهید علی هاشمی

از دیگر فعالیت‌های علی این بود که روی درب خانه تابلویی زده بود. رویش نوشت: «تقویتی درس زبان، در مسجد امام علی (ع)، ساعت دو تا چهار، ساعتی ده تا صلوات، قبولی با خدا».

یک بار برای مدرسه‌اش کُت خریدم، اما علی آن را نپوشید! به من گفت: «مادر برایم لباس معمولی بخر، در مدرسه بعضی از بچه‌ها یتیم هستند، خیلی‌ها فقیرند؛ دلم نمی‌آید من لباس نو بپوشم و آن‌ها ...».

معتقدم علی هاشمی بن بست شکن جنگ است. با جرئت می‌گویم فتح فاو مدیون زحمات علی هاشمی گمنام است. پس از عملیات، علی هیچ ادعایی نکرد و صدایی از او در نیامد. انگار اصلاً نقشی نداشته است!

رشته‌ی پزشکی قبول شد. این نشان می‌داد که نبوغ او در کار جنگ بی‌دلیل نیست. علی آقا انسان با استعدادی بود. اما به خاطر انقلاب و جنگ دانشگاه را رها کرد! می‌گفت می‌مانم و برای اسلام دفاع می‌کنم. همیشه در زندگی‌اش اولویت‌ها را به خوبی می‌شناخت.

...اما خانواده‌ی شهید بداند که هنوز یاران و هم‌رزمان شهدا، ضربه‌ی قاطع خود را بر دشمن وارد نکرده‌اند، ولی مطمئن باشید در آینده‌ای بسیاربسیار نزدیک این ضربه‌ی قاطع بر دشمن وارد خواهد شد. آن‌هایی که از کاروان امام حسین (ع) عقب افتادند و به هر بهانه‌ی دنیوی عقب ماندند، این‌ها باید کمر همت ببندند. امروز موقع پیوستن به کاروان امام حسین (ع) است. مردان حق باید سرازیر شوند و کار را یک‌سره کنند...

فرمانده‌ای که ده‌ها یگان را رهبری می‌کند، آبگرمکن خانه‌اش امانت است!

آن موقع که بیشتر جوان‌ها، هنرپیشه‌ها را الگو قرار می‌دادند، علی الگویش را اهل بیت: می‌دانست.

در خیبر بعضی را تشنگی به شهادت رساند. بچه‌ها در پشت بی‌سیم می‌گفتند که کار ما تمام است. بسیجی‌ها می‌گفتند؛ ما دیگر کارمان تمام است، یک فشنگ بیشتر نداریم. این را هم شلیک می‌کنیم و بعد به شهادت می‌رسیم. چون عراقی‌ها چند قدمی ما هستند. سلام ما را به امام برسانید.

از دیگر فعالیت‌های علی این بود که روی درب خانه تابلویی زده بود. رویش نوشت: «تقویتی درس زبان، در مسجد امام علی (ع)، ساعت دو تا چهار، ساعتی ده تا صلوات، قبولی با خدا».

لطفا نسخه کامل کتاب را خریداری کنید.

تا دل با خدا رفیق نشده باشد، نمی‌تواند آنچه نادیدنی است ببیند.

روح‌الله عزیز فرموده: «پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به این مملکت آسیبی نرسد».

عاشقانه باز امشب می‌زند نی زار، زار می‌زند از دست این دنیای ناهنجار، جار لشکر نیزار پیش قامتش صف بسته‌اند عشق خود را می‌زند در محضر سردار، دار

شهادت مزد مردانی است که با خدا معامله می‌کنند و در راه او گام برمی‌دارند.

علی هاشمی سرداری بی‌نظیر است؛ اینکه درباره‌ی شهادتِ شخصی در این رتبه‌ی فرماندهی، سال‌ها سکوت شود، اینکه نتوانی اعلام کنی که او شهید شده، نتوانی مراسمی برای او برگزار کنی، اینکه خیلی از دلسوختگان انقلاب حتی او را نشناسند، این‌ها همه درد است و برای علی، مظلومیت.

شهیده گمنام ولایت حضرت صدیقه طاهره (س) و همه‌ی شهدایی که گمنامی را به نشانه‌ی ارادت به مادرشان انتخاب کردند.

دل با خدا رفیق نشده باشد، نمی‌تواند آنچه نادیدنی است ببیند.

هنوز بیست سال بیشتر نداشت که فرماندهی یک تیپ رزمی را بر عهده گرفت.

از همان کودکی نمازش را می‌خواند و اهل روزه گرفتن بود.

او رهبر همه‌ی بچه‌های محل بود؛ محله‌ای شلوغ که صدها نوجوان داشت. کسانی که اکنون بیشتر آنها در کنار او در بهشت‌آباد اهواز آرمیده‌اند.

شخصیت انقلابی علی در مسجد شکل گرفت.

بسیجی‌ها می‌گفتند؛ ما دیگر کارمان تمام است، یک فشنگ بیشتر نداریم. این را هم شلیک می‌کنیم و بعد به شهادت می‌رسیم. چون عراقی‌ها چند قدمی ما هستند. سلام ما را به امام برسانید. دنیا که می‌بیند که این چنین جوان‌هایی در این مملکت است، طبیعتاً باید بلرزد.

همیشه می‌گفت: «توصیه می‌کنم خونسرد و با تقوا باشید، خدا را مد نظر بگیرید».

یادم هست پای بی‌سیم بودم که محمدباقر قالیباف اعلام کرد ما کنار رود فرات هستیم. بچه‌ها مشغول وضو گرفتن هستند. دلم شکست و گفتم: برادر باقر، این فرات همان فراتی است که در روضه‌ها می‌شنیدیم. عمر سعد امام حسین (ع) را از نوشیدن آب آن محروم کرد. این همان فراتی است که عباس به احترام امام زمانش معرفت نشان داد و آب نخورد.

می‌گفت: من در این مدت هر چه که دیدم دست عنایت خدا بود.

چند روز بعد نتایج کنکور دانشگاه‌ها آمد. جالب بود، علی آقا در دانشگاه مشهد رشته‌ی پزشکی قبول شد. این نشان می‌داد که نبوغ او در کار جنگ بی‌دلیل نیست. علی آقا انسان با استعدادی بود. اما به خاطر انقلاب و جنگ دانشگاه را رها کرد! می‌گفت می‌مانم و برای اسلام دفاع می‌کنم. همیشه در زندگی‌اش اولویت‌ها را به خوبی می‌شناخت. علی آقا مرد انجام تکلیف بود.

با اینکه شرایط سخت بود، اما در چهره‌ی علی آرامش موج می‌زد. این‌طوری بچه‌ها بادیدن او جان تازه‌ای می‌گرفتند.

«نگران نباش؛ خدا پشتیبان ماست».

آن موقع شایع شده بود که اعراب در شهرهای حمیدیه، هویزه و چند جای دیگر با عراقی‌ها همکاری می‌کنند. خیلی از سپاهی‌ها نمی‌خواستند عرب‌های بومی را در جمع خود بپذیرند، اعتمادی به آن‌ها نداشتند! حس بدبینی ایجاد شد و این اتفاق فقط به سود دشمن بود. یادم هست که علی هاشمی با آن تیزهوشی خاصی که از او انتظار می‌رفت، اصرار داشت این فاصله را کم کند. با اینکه بعضی دوستان مخالف بودند اما او قصد داشت مردم بومی منطقه را در سازمان سپاه وارد کرده و از آنان برای دفاع کمک بگیرد. وقتی عرب‌ها به ساختمان سپاه می‌آمدند، با روی باز از آنان استقبال می‌کرد.

«خیال نکن طرح نوشتن و گفتن رمز عملیات کار آسانی است! من وقتی زیر طرح رو امضا می‌کنم، بدنم می‌لرزه. جان بچه‌های مردم دست ماست. پدر، فرزند و برادرهای مردم دست ما هستند. آن بچه‌ای که مادرش چندین سال با زجر و بدبختی بزرگش کرده و حالا تحویل من داده، نباید بی‌خود جانش به خطر بیفته».