بریده‌هایی از کتاب مدونای پوستین پوش

خواهم زیست، همان‌گونه که تاکنون زیسته‌ام

چه کسی بر آن‌چه تحمل‌ناپذیر می‌یابدش چنان زود خو می‌گیرد که خود نیز مات‌ومبهوت… آری، من هم به حیات خود ادامه خواهم داد!

به همان شکلی که دقیقه‌ای پیش احساس می‌کردم هر کلمه یا حتی هر صدایی که از دهانم خارج شود آن سعادت غیرقابل‌تصور را از بین خواهد برد، و مثل سگ از این می‌ترسیدم، اکنون نیز احساس می‌کردم که هر تفکر یا حتی تصور و تخیلی که در ذهنم شکل بگیرد به تک‌تک لحظاتی که در طول آن روز، چند ساعت از آن شبانه‌روز، تجربه کرده بودم و به احساس بی‌نظیری که از آن‌همه به من دست داده بود به‌شدت آسیب می‌زند.

در جهان چیزی بیش از تقلای کسی که طبیعتاً ملول و محزون است به خندیدن و خوشحال نمودن خود به دیگران در من ترحم و دلسوزی برنینگیخته است.

خوب می‌دانستم که این بی‌عملی، این تردیدهای مبتنی بر ترس و هراس، به‌مراتب بیش از آن اقدامات احتمالی به رابطه‌مان آسیب خواهد زد و در روابط متقابل انسانی سکون و سکوت مفرط از اقدام زیاده‌ازحد دست‌کمی ندارد، هر گامی که آدمی را به پیش نراند بی‌شک پس خواهد راند، هر آنی که ما را به هم نزدیک نکند بی‌شک از هم دور خواهد کرد و آتشی که از این‌همه در دلم برافروخته است اگر منتفی نشود متعالی می‌شود و کل وجودم را خواهد سوزاند و بدتر از همه این‌که آرام‌آرام به این‌همه عادت می‌کردم.