بریده‌هایی از کتاب سنگ اقبال

زندگی در چهاردیوار زندگی در غبار بود؛ عین ماهی که آب را نمی‌بیند، اهالی دیگر غبار را نمی‌دیدند و حرفی از غبار نمی‌زدند

«مهم‌تر از دیدن این بود که این‌بار جوی آب رو فقط برای آب نبینند؛ به جوی آب به شکل دیگه‌ای نگاه کنند. به رگ‌های زمین، به شیارهایی که روی زمین افتاده و شریان زندگی زمینه. آب فقط برای خوردن نیست. همین‌طور سنگ یا علف. رازی تو دل هر کدوم از این‌هاست.»

خبری از رنگ و شادی و شال نبود. همان‌طور که حدس می‌زد، رنگ و زن را در پستو می‌گذاشتند

این عالم هزارِش ماتم و یه شب عروسیه.»

پدرم همیشه می‌گفت فدیه که می‌دی باید بهترین باشه.»