بریده‌هایی از کتاب مدرسه جاسوسی؛ جلد دهم

خیلی بد است که زندگی‌ات از کابوس‌هایت بدتر باشد.

به نفعته که مدام در حال حرکت باشی. ضربه زدن به یک هدف متحرک سخت‌تر از هدف ساکنه.»

جمله‌ش درواقع اینه: اگه حرف قشنگی برای گفتن نداری، اصلاً چیزی نگو.

باشد که شایسته‌ترین‌ها برنده شوند.

جواهر بهترین دانش‌آموز همه‌فن‌حریف کلاس ما بود و از نظر ذهنی و جسمی مهارت فراوانی داشت. او دانش‌آموزی بود که باید به‌جای من به مأموریت‌ها فرستاده می‌شد، ولی زندگی طور دیگری پیش رفته بود.

اگر فیلم‌های جاسوسی را دیده باشید، اغلبشان صحنه‌ای دارد که شخصی شجاعانه در برابر شکنجه مقاومت می‌کند و با وجود درد فراوان اصلاً حاضر نمی‌شود اطلاعات را فاش کند. این به‌ندرت در زندگی واقعی اتفاق می‌افتد.

معلوم شد آستانهٔ تحمل درد سل مثل خیلی از قلدرها پایین بود.

هر زمان دیگری بود، از گرفتن ون او عذاب وجدان می‌گرفتم، ولی کشف اینکه آدم‌کش‌های مختلف تو را هدف گرفته‌اند، اصول اخلاقی‌ات را تغییر می‌دهد.

«ولی می‌تونستم بهتر عمل کنم. به تندوتیزی همیشه نبودم. وقتی نگرانی یا وحشت کردی، تمرکز سخت می‌شه.»

سایرس اعلام کرد: «قانون اول هر مأموریتی اینه. اگه حرف سازنده‌ای برای گفتن ندارین، دهنتون رو بسته نگه دارین.

چرا بهم نگفتی می‌خوای این کار رو بکنی؟» «چون می‌دونستم این‌جوری واکنش نشون می‌دی، سعی داشتم تا جایی که می‌شه به تعویق بندازمش.»

هیچ‌کس تنهایی این کار رو نمی‌کنه، چون کار مزخرفیه، گروهی انجامش می‌دن. درسته که همچنان کار مزخرفیه، ولی مخالفت با کاری که یه‌عالمه آدم دارن انجامش می‌دن، سخت‌تره.»

«من اون‌قدر بد آورده‌ام، ولی هیچ‌وقت تسلیم نشدم؛ حتی وقت‌هایی که احتمالاً باید می‌شدم.»

همیشه فکر می‌کردم باید بی‌نقص باشم. چون فکر نمی‌کردم بتونم به کس دیگه‌ای تکیه کنم، ولی حالا قضیه فرق کرده. به لطف تو، دیگه توی این ماجرا تنها نیستم. یه تیم کامل از آدم‌هایی رو دارم که می‌تونم بهشون تکیه کنم. این یعنی اگه گند بزنم، دنیا به آخر نمی‌رسه.