بریده‌هایی از کتاب خاطرات جنگ خوک

اگر آدم به‌اندازهٔ کافی عمر کند، اتفاقات زندگی‌اش مثل اتفاقات توی رؤیا بی‌ربط می‌شوند، چون برای هیچ‌کس جالب نیستند. خود آدم‌ها هم بعد از مرگ برای بازماندگان به شخصیت‌های رؤیاگونه تبدیل می‌شوند؛ رنگ می‌بازند و فراموش می‌شوند، مثل رؤیاهایی که متقاعدکننده‌اند، اما کسی علاقه‌ای به شنیدنشان ندارد.

برای زیبایی‌پسندان هیچ‌چیز با جوانی برابری نمی‌کند.

هرکس اسیر خود است، ناتوان از کمک به دیگری.

ویدال گاهی از خودش می‌پرسید که آیا در گذر سالیان، جز کنار آمدن با عیوبمان، چیز دیگری هم می‌آموزیم؟

من کسی را که کاری را که از او خواسته‌ام پشت گوش بیندازد، مرده فرض می‌کنم. حتی از این هم بدتر، برایش اندازهٔ یک تکه آشغال ارزش قائل می‌شوم

آیا در گذر سالیان، جز کنار آمدن با عیوبمان، چیز دیگری هم می‌آموزیم؟

زندگی ادامه دارد، چاره‌ای نیست جز اینکه ذهنت را به چیز دیگری مشغول کنی؛

«بدبختی این است که توی این مملکت همه مواظب‌اند که گربه شاخشان نزند. اگر هم بلایی سر کسی بیاید، از بدشانسی خودش بوده. هرکس به هر بهانه‌ای که شده خودش را کنار می‌کشد.»

پذیرش محدودیت‌های خود نوعی خِرد غم‌بار است.

درست همان‌جایی که چند ساعت پیش یک کارگر به قتل رسیده بود، حالا یک مشت پسربچه فوتبال بازی می‌کردند.

صادق ماندن برای آدم فقیر به‌مراتب سخت‌تر از آن چیزی است که مردم فکر می‌کنند و با خودش گفت: «این روزها سخت‌تر از قبل هم شده، تازه کسی برای صداقت تره هم خُرد نمی‌کند.»

آینده هم آدم را به سرگیجه می‌اندازد. من آن را مثل یک گودال وارونه می‌بینم. آدم‌ها و چیزهای جدید در لبهٔ گودال ظاهر می‌شوند، انگار آمده‌اند که بمانند، اما آن‌ها هم سقوط می‌کنند و در نیستی گم می‌شوند.

جوان‌ها نمی‌فهمند که بی‌آینده بودن تا چه حد پیران را از همهٔ آنچه در زندگی حیاتی است، محروم می‌کند.

کسی با گفت‌وگو به تفاهم نرسیده. ما یا طرف‌دار هم هستیم یا مخالف هم، مثل یک گله سگ که به دشمنی تصادفی حمله می‌کنند یا از مقابلش می‌گریزند.

در دوران پیری و سختی، روابط اجتماعی بهترین عصای دست آدم است.

این اواخر بی‌دلیل غمگین می‌شد و این غم ادراکش را از عادی‌ترین چیزهای دوروبر تغییر می‌داد.

«من به نقطه‌ای از زندگی رسیده‌ام که دیگر خستگی باعث خواب نمی‌شود و خوابیدن خستگی را رفع نمی‌کند.»

پذیرش محدودیت‌های خود نوعی خِرد غم‌بار است.

«در هر سنی لذتی هست.»

چند وقت است که دیگر زن‌ها برایم جذابیتی ندارند.»

«دوستان همسرت، اولین کسانی هستند که خودشان را به تو عرضه می‌کنند.

نبوسیدن او برایش محرومیتی تحمل‌ناپذیر است.

مردی که خود را تسلیم ناامیدی‌ها کرده،

یک دوستی قدیمی مثل خانه‌ای دل‌باز و راحت است که می‌توانی در آن مطابق میلت بیتوته کنی.

حسی از سرخوشی مهارناپذیر در او بیدار شد که خود را در قالب وراجی نشان می‌داد.

«تو نمی‌دانی پیرمردی که دیگر کاری ازش برنمی‌آید، چقدر می‌تواند پلشت باشد.»

«بیخود نیست که اسکیموها و بومی‌های اسکاندیناوی پیرها را می‌برند یک جای دوری ول می‌کنند تا از سرما بمیرند. هیچ دلیلی جز دلایل آبکیِ احساساتی در دفاع از پیرها وجود ندارد: فکر کن چقدر برایمان زحمت کشیده‌اند، آن‌ها هم احساس دارند و زجر می‌کشند، از این‌جور حرف‌ها.»

«آدم وقتی غرق اندوه می‌شود، از همه‌چیز رها می‌شود.»

اگر قرار است بمیرم، ترجیح می‌دهم دل‌ورودهٔ سه چهار نفر از این‌ها را دربیاورم تا دلم خنک شود.

«این‌ها همان جوانانی هستند که قرار بود اندیشهٔ مستقل داشته باشند، اما حالا طرز فکر و رفتارشان مثل یک گله گوسفند است.» رِی گفت: «اشتباه می‌کنی. مثل یک گله خوک.