بریده‌هایی از کتاب تعقیب هومر

جنونْ پرسشی است معلق در برزخ، پرسشی که جوابش الزاماً باید موجود باشد، اما شبیه این است که آدم لالی بخواهد چیزی را در گوش آدم کری بگوید.

«ای مرد اندوهگین، غم‌گساری بس است، نگذار روزهایت تباه شوند، چراکه سرانجام آزادت گذاشتم که بروی»

من اسیر لحظه‌ام، اسیر حال حاضرم، و با سر به درون این لحظه می‌جهم، لحظه‌ای که ادامه‌ای ندارد، به همان سیاق که نسخهٔ قدیم‌تری نیز ندارد و، چنانچه بین دو لحظه مجال فکر داشته باشم، باید به خودم یادآوری کنم از گذشته و آینده بی‌نیازم، چون هیچ‌کدام وجود ندارند.

و چیز غیرممکن همیشه خوب است و خواستنی

البته به‌هیچ‌وجه من‌الوجوه نباید این را از خاطر بردباید واقف بود که نه چیزی به نام مناسب‌ترین وجود دارد و نه چیزی به نام بهترین، و مهم‌تر از همهٔ این‌ها اصلاً چیزی به نام راه خروج وجود ندارد، و لذا من، من فراری، چاره‌ای ندارم جز اقامت موقتی در دقیقاً همین دنیایی که از آن‌و به‌خاطر آن‌فراری‌ام.

جنونْ پرسشی است معلق در برزخ، پرسشی که جوابش الزاماً باید موجود باشد، اما شبیه این است که آدم لالی بخواهد چیزی را در گوش آدم کری بگوید.