بریده‌هایی از کتاب سرازیر در کوه مورگن

ـ‌ـ‌ـ‌ذهن لایمن از دامن آدم بالاتر نمی‌آد، ولی همین این‌جور خواسته‌شدن از اون چیزهای کمیابه‌ـ‌ـ‌ـ‌احساس اغلب مردها این روزها بی‌تفاوتیه‌ـ‌ـ‌ـ‌منظورم اینه که اشتها دارن اما گشنه نیستن‌ـ‌ـ‌ـ‌اینه که یه همچو مرد دله‌ای، معلومه... خب... وقتی بیست و پنج رو رد کرده باشی، قیمتیه برات. حقیقتش رو بگم، اون تَه‌تَه‌های وجودم فکر می‌کنم حس می‌کردم یه چیزی دربارهٔ اون درست نیست، اما... فکر می‌کنم حتماً خیلی عاشقش بوده‌م که...

تا دم مرگ هم می‌تونم بدون هیچ مشکلی از هردوتون دفاع کنم! چه گرمایی دارن این دوتا همسر خیردیده‌ـ‌ـ‌ـ‌به این می‌گن بهشت!

دوتا شعار خردمندانه داشت‌ـ‌ـ‌ـ‌هیچ‌وقت به کسی اعتماد نکن، و هیچ‌وقت نبخش.‌ـ‌ـ‌ـ‌خنده‌داره،

لیا: آدم از تو تعجب می‌کنه! (می‌ایستد، لایمن نیز.) لایمن: که این‌قدر احمقم؟ لیا: که این‌قدر جالبی، و تو کار بیمه‌ای.

لایمن: از من انتظار داری چی بگم، بگم بازنده‌م؟ تام: خب؟ در حال حاضر‌ـ‌ـ‌ـ‌نیستی؟ لایمن: خب... دِ نه. بازنده کسیه که زندگی کس دیگه‌ای رو زندگی کرده باشه، من زندگی خودم رو کرده‌م؛ هرقدر هم به نظـر تِرِکمون بیاد، زندگی منه. و بدتر از آدم‌های دیگه هم نیستم!‌ـ‌ـ‌ـ‌

شاید اصل قضیه به تعبیر ساده اینه که آدم سعی کنه بنا بر امیال واقعیش زندگی کنه، شاید دیگه این‌قدر گند و کثیف به نظر نیاد.

.‌ـ‌ـ‌ـ‌هیچ می‌دونی اگه این کار رو بکنی، رابطهٔ بین ما تغییر می‌کنه. لیا: عزیز من، آخه می‌شه تک‌والد و من اصلاݧݧݩً نمـی‌خوام این‌طوری بشه. لایمن: من اسم هم برای آقا گذاشته‌م. لیا: (خوشش می‌آید و به صورت لایمن دست می‌زند.) از کجا می‌دونی آقاست آخه؟ لایمن: من هیچ‌وقت خطا نمی‌کنم. من یه ارتباط خیلی درونی با شکم خانم‌های باردار دارم. اسمش از روی اسم پدر من بنیامین، و از روی اسم (پدرِ) مادر مادرم که خیلی دوستش داشتم، الگزندره.

لایمن: من هنوزم دوستت دارم، تئودورا، با اینکه یه قسمت‌هایی از بدنت کفر من رو درمی‌آرن! تئو: خب، به‌جاشون قسمت‌های دیگه رو واسه خودت انتخاب کن.

لایمن: چیزی که باعث تعجب من شد خنده‌های گل‌وگشادت بود جلوی اون‌همه مدیر سنگین‌رنگینِ پشت میز. لیا: خب، حضور تو خیلی مفرح بود آخه. شنیده بودم خیلی مخی، نه بامزه.

زیر آفتاب، کنارت نشستم و بوت هنوز روی دستمه! خدایا!‌ـ‌ـ‌ـ‌برای واقعی‌بودن، یه عالمه راه مختلف وجود داره!

ماها خاروخاشاک سر راهشیم. قدم که ورمی‌داره، بلند می‌شیـم هوا، رد که شد، دوباره می‌شینیم زمین.

چطور این‌همه وقت زندگی کردم؟ شاید چرتکه انداخته‌م، تام. یه‌وقتی نمی‌نداختم، ولی الان کسی چه می‌دونه؟ اون آدم ثروتمندیه، نه؟ و حسابی مورد احترام، منِ تنها چی‌کار می‌تونم بکنم؟ چرا آدم وقتی متوجه می‌شه با کی زندگی می‌کرده، باز باهاش می‌مونه؟

تئو: از کی شروع کردی به گول‌زدن من؟ لایمن: تو رو خدا دیگه دنباله‌ش رو نگیر... تئو: دارم سعی می‌کنم پیدا کنم از کی زندگیم مُرد. فقط این‌طوری می‌تونم بفهمم؛ خواست غیرمعقولی نیست که، هست؟ لایمن: با تمام وجودم می‌گم، تئو‌ـ‌ـ‌ـ‌ازت معذرت می‌خوام.

لیا: خداخدا می‌کردم بیای. (دست لایمـن را می‌بوسد.) بابت بچـه‌مون ممنونم، عزیزم. دوستـت دارم. این رو هم درک می‌کنم که چرا نمی‌تونی از اون زن جدا شی، اشکالی نداره. واقعاً می‌گم. در‌واقع، از قضـا، به من فهموندی که تعهد واقعی یعنی چه.

لایمن: حالا تو گوش کن‌ـ‌ـ‌ـ‌من می‌دونم که اشتباه کردم و اشتباه کردم و اشتباه کردم، اما شما دوتا رو ندزدیدم ببرم بهتون تجاوز کنم! تو می‌دونستی من زن دارم و سعی کردی من رو عاشق خودت کنی، بنابراین همهٔ گناه‌ها به گردن من... لیا: لایمن، اگه بخوای سرزنشم کنی، جرز دیوار رو می‌شکافم می‌رم توش! لایمن: حرف من راجع به حقیقته، نه سرزنش‌ـ‌ـ‌ـ‌مسبب این مصیبت فقط یه مرد نیست! لیا: جالبه!

می‌گفت‌ـ‌ـ‌ـ‌اونی که من تحملش رو ندارم زندگیه! اما شما می‌پذیرینش، بهش اعتماد می‌کنین، به همین دلیل هم برنده‌ش باید شما باشین...

می‌گفت‌ـ‌ـ‌ـ‌اونی که من تحملش رو ندارم زندگیه! اما شما می‌پذیرینش، بهش اعتماد می‌کنین، به همین دلیل هم برنده‌ش باید شما باشین...

(همچنان دست او را نگاه می‌دارد.) ده ثانیه دیگه‌ـ‌ـ‌ـ‌از گرمات خوشم می‌آد، لوگَن. گرمای زن آخر مصونیته؛ شماها پارهٔ خورشیدین. آخر جادو‌ـ‌ـ‌ـ‌که من رو به یاد...

لایمن: اوه لیا، یه چیز بی‌رحم و صادقانه بگو... بلدی که. لیا: فکر نمی‌کنم دیگه هیچی رو... یا هیچ‌کی رو باور کنم.

دوتا دنیای دقیقاً متفاوته، متوجهی؟‌ـ‌ـ‌ـ‌زن‌ها دلشون می‌خواد امن باشه، ولی پر از خطره. این‌طوریه دیگه. کاریش نمی‌شه کرد. وحشتناک هم هست. اشکالی هم نداره.

تو این دوره‌زمونه کی به جایی بنده که من باشم؟‌ـ‌ـ‌ـ‌من انسانم، و به این افتخار می‌کنم!‌ـ‌ـ‌ـ‌به این شکوه، به این تاپاله!

تو خودت نرده رو کنار زدی... لایمن: خودکشی نبود‌ـ‌ـ‌ـ‌من تن نمی‌دم! تام: چرا فکر می‌کنی وجدان‌داشتن تن‌دادنه؟ تو احساس شرم می‌کردی، نمی‌کردی؟ چرا این رو اقرار نمی‌کنی؟ وجدان انسانی نیست؟ بابا، همین احساس شرمت بهترین بخش وجودته به خدا...!

خب حالا، ناراحت نشو؛ این‌طوری هستیم دیگه... به‌هرحال، من صددرصد هم مطمئن نیستم که با کسی ازدواج کنم‌ـ‌ـ‌ـ‌فکر کنم همچنان برم دنبال کنجکاوی‌هام. لایمن: نسبت به مردها. لیا مرموز سرتکان می‌دهد.

... چه سنگینی رخوت‌آمیز قشنگی، زیر نور تیر چراغ‌برق حاملگیت بیشتر به چشم می‌آد!

لایمن: اوه، لیا عزیزم، جلوی این ساختمون‌های بلند چه جلوهٔ سکسی‌ای پیدا می‌کنی.

من می‌شه گفت یه‌جورایی خوشم می‌آد که یه‌دفعه آدم‌ها رو ول نمی‌کنی به امان خدا.

بیست دقیقهٔ دیگه تو هتل می‌بینمت، باشه؟ لیا: عجله نداشته باش! می‌رم یه خرده با لباس‌زیرهایی که برام خریدی ورمی‌رم. (دست به شکمش می‌کشد.) من خیلی خوشبختم، لایمن!

من چی‌کار کرده‌م! یعنی فاصله‌م رو با زندگی دوبرابر کرده‌م؟ (با اراده‌ای قهرآمیز) احمق!‌ـ‌ـ‌ـ‌دوستش داشته باش! حالا که این زن دیگه دست رد به سینه‌ت نمی‌زنه، بذار عشقت نثار زن عاقلِ خوبت بشه!

یادم نمی‌آد لیا صداتون کردم یا خانم فلت. لیا: من واقعاً خانم فلت نیستم. تئو: (با لبخندی خوشایند و معاشرتی) خب، در اصل مهم هم نیست‌ـ‌ـ‌ـ‌به‌هرحال، به نظر من همهٔ ما به‌نحوی قابل تعویض و جابه‌جایی هستیم. به‌جز بچه‌ها.

با زن‌جماعت حرف از کار نزن، خدا فقط واسه یه کار آفریده‌شون، کاری رو که خدا گفته بکن.