بریده‌هایی از کتاب رویای مردی مسخره

آیا زندگی خود یک رؤیا نیست؟

آن‌ها فهمیدند که برایم هیچ چیز مهم نیست و همین مسئله آن‌ها را می‌خندانید

حالا دیگر مردم دیوانه‌ام می‌دانند، اما خودم خوب می‌دانم که آدم مسخره‌ای بیش نیستم؛‌ و این نوعی پیشرفت است که دیگر به نظر آن‌ها مضحک نمی‌نمایم. اما دیگر اهمیت نمی‌دهم. همه آن‌ها- حتی وقتی به من می‌خندند- دوست‌داشتنی و عزیزند. در واقع، در آن‌لحظات بخصوص چیزی هست که آن‌ها را در نظرم عزیز و دوست‌داشتنی جلوه می‌دهد؛ و من با آن‌ها می‌خندم- البته نه به خودم- چون دوستشان دارم می‌خندم تا گمان نبرند که ناراحت شده‌ام.

آن‌چه مرا اندوهگین می‌کند این است که آن‌ها «حقیقت» را نمی‌دانند. واقعاً چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند.

بالاخره هم شروع کرد، این تغییر از درون او آغاز شد. مثل مورچه سرسخت و سمج بود، شما می‌توانید خانه مورچه‌ها را خراب کنید اما آنها دوباره و بلافاصله آن را می‌سازند، دوباره خراب کنید، دوباره شروع به ساختن می‌کنند، و این روند تا بی‌نهایت ادامه می‌یابد

عادی است گاهی در ذهن انسان بحث‌هایی طولانی بدون استفاده از واژه‌ها بدون تفسیر و بدون کاربرد زبان و ادبیات صورت می‌گیرد.

حالا دیگر مردم دیوانه‌ام می‌دانند، اما خودم خوب می‌دانم که آدم مسخره‌ای بیش نیستم؛‌ و این نوعی پیشرفت است که دیگر به نظر آن‌ها مضحک نمی‌نمایم. اما دیگر اهمیت نمی‌دهم. همه آن‌ها- حتی وقتی به من می‌خندند- دوست‌داشتنی و عزیزند. در واقع، در آن‌لحظات بخصوص چیزی هست که آن‌ها را در نظرم عزیز و دوست‌داشتنی جلوه می‌دهد؛ و من با آن‌ها می‌خندم- البته نه به خودم- چون دوستشان دارم می‌خندم تا گمان نبرند که ناراحت شده‌ام. آن‌چه مرا اندوهگین می‌کند این است که آن‌ها «حقیقت» را نمی‌دانند. واقعاً چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند. اما آن‌ها هرگز این موضوع را نخواهند فهمید. نه، نخواهند فهمید.

جز رنج کشیدن راه دیگری برای عاشقی نمی‌شناسیم. اگر بخواهیم دوست بداریم باید رنج و درد را نیز تاب بیاوریم.

حالا دیگر مردم دیوانه‌ام می‌دانند، اما خودم خوب می‌دانم که آدم مسخره‌ای بیش نیستم؛‌ و این نوعی پیشرفت است

چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند

می‌دانی آرکادی، بعضی از مردم قادرند کارهای بزرگی انجام دهند و بعضی مثل من به کارهای کوچک اکتفا می‌کنند.

آن‌چه بیشتر از همه افکارش را به خود مشغول می‌ساخت حلقه طلایی بالای سرش بود که پرده‌ای از میان آن رد شده بود، می‌توانست در نور شمع آن را به خوبی ببیند، مرتباً از خود سؤال می‌کرد: «این حلقه برای چیست؟ چرا اینجاست، چه معنایی دارد؟»

وقتی از آنان پرسیدم که آیا به زندگی جاوید اعتقاد دارند یا نه، چیزی از حرف‌هایم نفهمیدند. ایمان راسخ آنان در این مورد جایی برای صحبت و توضیح باقی نمی‌گذاشت. این مردم کلیسا نداشتند، اما ارتباطی زنده، نزدیک و دائمی با کل و نهایت جهان داشتند.

اگر مردم به اصلاحات معتقد باشند حقایق را درک می‌کنند و در مورد ریشه و بنیان آن صحبت می‌کنند. یکدیگر را در آغوش گرفته و در مورد همه چیز برادرانه تصمیم می‌گیرند

من معتقدم که آرزوهای ما رویاها را می‌سازد نه منطق. رؤیاها با قلب ما ساخته می‌شوند نه با ذهنمان

اما با ایمانی راسخ و عمیق می‌دانستم که همه چیز دگرگون می‌شود. ناگهان قبر باز شد، نمی‌دانم باز شد یا نه. اما موجود سیاه و غریبی مرا برداشت و به فضا برد. ناگهان بینایی خود را بازیافتم. هیچ‌وقت، هیچ‌وقت چنان شب تاریکی ندیده بودم. در فضا به پرواز درآمدیم. از زمین دور می‌شدیم. اصلاً از او سؤالی نمی‌پرسیدم. منتظر بودم و مغرور. خود را متقاعد می‌کردم که نمی‌ترسم و از تحسین این احساس نفس در سینه‌ام حبس می‌شد. به خاطر ندارم پرواز چقدر طول کشید. حتی جرأت حدس زدن نیز نداشتم. همه چیز چون رؤیا، وقتی که در زمان و فضا سفر می‌کنید، پیش می‌رفت. سفری ماوراء همۀ قوانین زندگی و منطق بود.

شاید تمام این جهان و مردمش بخشی از وجود من و یا خود من باشند.

آگاهی از زندگی برتر از خود زندگی است، آگاهی از قوانین خوشبختی بالاتر از خوشبختی است.

آن‌چه مرا اندوهگین می‌کند این است که آن‌ها «حقیقت» را نمی‌دانند. واقعاً چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند.

آن‌چه مرا اندوهگین می‌کند این است که آن‌ها «حقیقت» را نمی‌دانند. واقعاً چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند.

خوبی و ارزش واقعی، خود را پنهان می‌کند.

آرزوهای ما رویاها را می‌سازد نه منطق. رؤیاها با قلب ما ساخته می‌شوند نه با ذهنمان

واقعاً چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند. اما آن‌ها هرگز این موضوع را نخواهند فهمید. نه، نخواهند فهمید.

چرا علاقه به آنان موجب رنج بود،

آگاهی از زندگی برتر از خود زندگی است، آگاهی از قوانین خوشبختی بالاتر از خوشبختی است.

اما رؤیا چیست؟ آیا زندگی خود یک رؤیا نیست؟

در کرۀ ما فقط با درد و رنج می‌توان دوست داشت، فقط با رنج. ما جز رنج کشیدن راه دیگری برای عاشقی نمی‌شناسیم. اگر بخواهیم دوست بداریم باید رنج و درد را نیز تاب بیاوریم.

مثل مورچه سرسخت و سمج بود، شما می‌توانید خانه مورچه‌ها را خراب کنید اما آنها دوباره و بلافاصله آن را می‌سازند، دوباره خراب کنید، دوباره شروع به ساختن می‌کنند، و این روند تا بی‌نهایت ادامه می‌یابد.

در کرۀ ما فقط با درد و رنج می‌توان دوست داشت، فقط با رنج. ما جز رنج کشیدن راه دیگری برای عاشقی نمی‌شناسیم. اگر بخواهیم دوست بداریم باید رنج و درد را نیز تاب بیاوریم.

آن‌چه مرا اندوهگین می‌کند این است که آن‌ها «حقیقت» را نمی‌دانند. واقعاً چه دشوار است که تو در میان جمع تنها کسی باشی که «حقیقت» را می‌داند. اما آن‌ها هرگز این موضوع را نخواهند فهمید. نه، نخواهند فهمید.