بریده‌هایی از کتاب مستشرقان و پیامبر اعظم(ص)

این (بت‌ها)‌ جز نام‌هایی نیستند كه شما و پدرانتان نام‌گذاری كرده‌اید (و) خدا بر (حقانیت)‌ آنها هیچ دلیلی نفرستاده است. (آنان)‌ جز گمان و آن‌چه را كه دلخواهشان است، پیروی نمی‌كنند؛‌ با آن كه قطعا از جانب پروردگارشان برایشان هدایت آمده است. حال چگونه مشركان پس از این نکوهش شدید و توبیخ سخت درباره بت‌ها، از آن سخن خیالی شادمان شدند و سجده كردند؟!‌ چگونه متوجه این تناقض آشكار در سخن پیامبر نشدند؟ و اگر آن را دریافتند، با چه توجیهی وی را به دوش گرفتند و سراسر مكه را از پایین تا بالا دور زدند؛ در حالی كه می‌گفتند: پیامبرِ فرزندان عبدمناف؟!

چگونه مشركان در پایان سوره وقتی به آیه {فَاسْجُدُوا لِلَّهِ وَاعْبُدُوا} رسیدند، سجده كردند؛‌ در حالی كه سجده برای خدا را رد می‌كردند؟‌ خداوند می‌فرماید: {وَإِذَا قِیلَ لَهُمُ اسْجُدُوا لِلرَّحْمَنِ قَالُوا وَمَا الرَّحْمَنُ أَنَسْجُدُ لِمَا تَأْمُرُنَا وَزَادَهُمْ نُفُورًا}؛ و چون به آنان گفته شود: (خدای)‌ رحمان را سجده كنید، می‌گویند: رحمان چیست؟‌ آیا برای چیزی كه ما را (به آن) فرمان می‌دهی، سجده كنیم؟‌ و بر رمیدنشان می‌افزاید. از سوی دگر چگونه وقتی رسول خدا(ص)‌ به زعم آنها بت‌های قریش را ستایش كرد و آنها را دارای حق شفاعت دانست، احدی از مسلمانان مرتد نشد یا ایمان وی سست نگردید؟