بریده‌هایی از کتاب شب به خیر غریبه

ولی وقتی کسی را دوست داری نیازی نیست از همه‌چیزش سردربیاوری، فقط کافی است او را همان‌طور که هست بپذیری و من هم لوکاس را همان‌طور که بود دوست داشتم.

داستان زندگی از نگاه هرکدام از ما آدم‌ها یک جور است. هرکس حقیقت را از چشم خودش می‌بیند. و به همین خاطر، از تنهایی رهایی نداریم.

تکه‌های گم‌شده‌مان همیشه وقتی از ما جدا می‌شوند جایی را اشغال نمی‌کنند. از خودم پرسیدم تکهٔ گم‌شدهٔ من دقیقاً چه بود و کِی آن را گم کرده بودم؟

اندوهی بود دیرینه، اندوهی که خودش را به هر حرکت، به هر حالت و هر احساسی تحمیل می‌کرد.

من از این چیزها سردرنمی‌آوردم ولی وقتی کسی را دوست داری نیازی نیست از همه‌چیزش سردربیاوری، فقط کافی است او را همان‌طور که هست بپذیری و من هم لوکاس را همان‌طور که بود دوست داشتم

سرنوشت آدم‌ها لباس نیست که بشود دم هر مهمانی و مناسبتی آن را انتخاب کرد، آن‌هم لباسی که قوارهٔ همه‌کس باشد.

تنهایی می‌تواند در انزوایی شیرین و توأم با غم و غصه خلاصه شود.

عشق و نفرت دو روی یک سکه‌اند.

بعضی وقت‌ها احساس می‌کردم گذشته و حال و آینده‌ام شبیه قصه‌ای است که از قبل نوشته شده و کسی دارد آن را برایم بازگو می‌کند، احساس می‌کردم خودم هیچ نقشی در این قصه ندارم.

من از این چیزها سردرنمی‌آوردم ولی وقتی کسی را دوست داری نیازی نیست از همه‌چیزش سردربیاوری، فقط کافی است او را همان‌طور که هست بپذیری و من هم لوکاس را همان‌طور که بود دوست داشتم.

برای کنارآمدن با فقدان عزیزانمان هرکسی روش خودش را دارد. مثلاݧݧݩً  لوکاس روح می‌دید و به فانوس دریایی می‌رفت و من کتاب می‌خواندم و کشوها را مرتب می‌کردم. همه‌چیز را می‌جوریدم و تکه‌تکه گذشته‌شان را بیرون می‌کشیدم. هرکسی راهی پیدا می‌کند تا از پس غم و اندوه خود بربیاید. گیرم رفتارهای لوکاس دیوانه‌بازی به نظر می‌آمد، اما آن رفتارها راهی بوده برای رهایی از غم. مگر چه بود غیر از موسیقی و نور. مگر درست‌کردن کلوچهٔ دارچینی چه اشکالی داشت. خیلی هم فوق‌العاده بود. با خودم گفتم، اینها راه چارهٔ او بوده. او روش خودش را دارد و من روش خودم را. خب، چه ایرادی داشت؟

برای کنارآمدن با فقدان عزیزانمان هرکسی روش خودش را دارد. مثلاݧݧݩً  لوکاس روح می‌دید و به فانوس دریایی می‌رفت و من کتاب می‌خواندم و کشوها را مرتب می‌کردم. همه‌چیز را می‌جوریدم و تکه‌تکه گذشته‌شان را بیرون می‌کشیدم. هرکسی راهی پیدا می‌کند تا از پس غم و اندوه خود بربیاید. گیرم رفتارهای لوکاس دیوانه‌بازی به نظر می‌آمد، اما آن رفتارها راهی بوده برای رهایی از غم. مگر چه بود غیر از موسیقی و نور. مگر درست‌کردن کلوچهٔ دارچینی چه اشکالی داشت. خیلی هم فوق‌العاده بود. با خودم گفتم، اینها راه چارهٔ او بوده. او روش خودش را دارد و من روش خودم را. خب، چه ایرادی داشت؟

آدم هیچ‌وقت زندان خودش را انتخاب نمی‌کند، اما وقتی اسیر شد، چه‌بسا عاشق همان زندان بشود

وقتی الیوت مونیز یک لیوان دیگر برایم آورد به او گفتم: «سه جور آدم توی این دنیا هست. اونهایی که خطرناکن، اونهایی که عاشق همون آدم‌های خطرناکن و یه دسته هم هستن که از اونهایی که عاشق آدم‌های خطرناکن مواظبت می‌کنن.»