بریده‌هایی از کتاب یکصده و ده فضیلت از امیرالمومنین (ع)

پیامبر خطاب به علی فرمود: «همانا خداوند تو را به زینتی آراست که احدی را نیاراست و آن‌ها بهترین اوصاف نزد خداوند هستند: اول آن‌ها زهد و بی‌توجهی به دنیاست؛ دوم آنکه نه تو به دنیا چشم طمع داری و نه دنیا به تو امید بسته است؛ سوم دوستی فقیران است

ابی‌سعید خدری گوید: در مسجد و در حلقهٔ یاران پیامبر نشسته بودیم که ناگاه علی آمد و در جمع ما نشست. پیامبر در دل سکوتی طولانی، محو تماشای علی شد. پس از مدتی، به ما نگریست و فرمود: «هرکس که می‌خواهد به علم آدم، حکمت نوح و حلم و بردباری ابراهیم نظاره کند در چهرهٔ علی بنگرد.»

ابن‌رافع در وصف و منقبت علی(ع) چنین می‌گوید: پرچم سپاه اسلام و رسول خدا در روز اُحد در دستان علی بود، اما پرچم کفار و مشرکان را هفت نفر نوبت‌به‌نوبت دست‌به‌دست کردند و علی هر بار هرکدام را نقش بر زمین کرد و به درک واصل ساخت. این هنگام بود که صوتی آسمانی را همهٔ ما شنیدیم که می‌گفت: «نیست شمشیری جز ذوالفقار و نیست جوانمردی جز علی.»

حدیث را کنار گذاشته بودند. می‌گفتند کتاب خدا برای ما بس است و می‌گفتند شاید علی گوشه‌نشین شود، اما باز هم یارای مقابله با او را نداشتند. علی(ع) می‌گفت: به خدا که در زمان حبیبم، رسول خدا، خواب بر چشمانم ننشست و سر بر بالش ننهادم، مگر آنکه می‌دانستم آن روز جبرئیل چه آیاتی را بر پیامبر از قبیل حلال و حرام تا امر و نهی و درمورد چه کسانی نازل کرده است.

پیامبر بسیار فرمود و بسیار تکرار کرد که «علی همراه حق است و حق همراه علی. هرگاه در مسئله‌ای دچار اختلاف شدید، همراه علی باشید».

به عزت و جلال پروردگار سوگند تنها دری که از آن می‌توانید بر پروردگار خویش وارد شوید علی است. او راه درست است و همان کسی است که از ولایتش در روز قیامت از شما سؤال خواهد شد.

عبدالله‌بن‌عباس گوید: هنگامی که این آیه نازل گشت (از فتنه‌ای بترسید که تنها دامن ستمگران شما را نمی‌گیرد)، پیامبر آیه را چنین معنا فرمود: هرکس از امروز به بعد و بعد از وفات من، به علی ظلم کند چنان است که گویی با امر رسالت من و دیگر انبیای گذشته مبارزه کرده است.

علی(ع) جوان بود، جوان‌تر از آن‌ها که ادعایی در اسلام داشتند و انتظار احترام از سوی کوچک‌ترها، اما رسول خدا این تصور و سنت جاهلانه را بر هم ریخت و فرمود: «حق علی بر هر مسلمان مانند حق پدر است بر فرزندش.»

عبدالله‌بن‌عباس گوید: پیامبر چون از معراج برگشته بود، برای ما نقل کرد: «در آسمان نگذشتم، مگر آنکه اهالی آن مشتاق دیدار علی‌بن‌ابی‌طالب بودند. چون به بهشت وارد شدم و بر اهالی آن عبور کردم، پیامبری را ندیدم، مگر آنکه مشتاق دیدار علی بود.»

پیامبر از اوصاف بهشت می‌گفت. صحابه ذوق آن داشتند که بیشتر بشنوند و صاحب آن اوصاف شوند. پیامبر اشتیاق وافر صحابه را که دید، موقعیت را مغتنم شمرد و فرمود: «هرکس دوست دارد که به درخت سرخ‌رنگی که خداوند در بهشت جاودان کاشته است دست پیدا کند، باید به دوستی و محبت علی تمسک جوید.»

پیامبر خطاب به همه، آن‌گونه که خوب بشنوند، فرمود: «اگر ولایت و سرپرستی علی را بپذیرید، هرآینه او را هدایت‌کننده‌ای بیابید که شما را به‌سوی جادهٔ روشنِ هدایت سوق دهد.»

همانا از پیامبر خدا شنیدم که فرمود نگاه‌کردن به چهرهٔ علی عبادت است.

مال زیادی به دارالامارهٔ کوفه رسید. کومه‌ای از طلا و کومه‌ای از نقره مقابل علی(ع) برپا شد. علی(ع) در آن دو کومه دقیق شد و چنین گفت: «ای سرخ و سفید، کسی جز مرا فریب دهید!»

عبدالله‌بن‌مسعود روزی با پیامبر هم‌صحبت شده بود و پیامبر از آن شب به‌یادماندنی برایش می‌گفت: هنگامی که شبانه مرا به‌سوی آسمان‌ها حرکت دادند، فرشته‌ای را دیدم که از من درخواست کرد تا از انبیا و پیامبران پیشین بپرسم که خدا آن‌ها را بر چه عهدی مبعوث کرد. من نیز رو به تمام آنان، همین سؤال را پرسیدم و همهٔ آن‌ها یک جواب دادند: «بر ولایت تو و ولایت علی‌بن‌ابی‌طالب برانگیخته شدیم.»