بریده‌هایی از کتاب خشم

. آیا کسی می‌تواند دقیقاً لحظهٔ تبدیل عشق به نفرت را تعیین کند؟ همه چیز تمام می‌شود، این را می‌دانم. مخصوصاً شادی. مخصوصاً عشق. مرا ببخشید که این‌قدر تلخ شدم. در جوانی خیلی ایده‌آل‌گرا بودم، حتی رمانتیک. قبلاً معتقد بودم عشق تا همیشه ماندگار است. حالا معتقد نیستم. حالا فقط این را به یقین می‌دانم که نیمهٔ نخست زندگی خودخواهی محض است و نیمهٔ دومش اندوه محض.

حالا فقط این را به یقین می‌دانم که نیمهٔ نخست زندگی خودخواهی محض است و نیمهٔ دومش اندوه محض.

چرا این چیز را می‌خواهیم؟ انگیزه‌مان چیست؟ به گفتهٔ آقای لوی تنها یک پاسخ وجود دارد: «انگیزهٔ ما حذف درد است.» در شما هم همین طور است. خیلی ساده و در عین حال عمیق.

خود واقعی ما فقط وقتی ظاهر می‌شود که کسی برای اجرا وجود نداشته باشد. بدون تماشاگر، بدون تشویق. هیچ انتظاری برای برآورده شدنش وجود نداشته باشد. فکر کنم بازی کردن هیچ هدف عملی ندارد و نیازی به پاداش ندارد. خودش پاداشِ خودش است.»