بریده‌هایی از کتاب دل سوز

دنیا را هم بخواهی باید زودتر بیدار بشوی تا فرصت داشته باشی بیشتر عشق کنی!

«بهترین چیزی که برای بچه‌ات به ارث می‌گذاری ادبه! میلیارد میلیارد هم ثروت بگذاری می‌خورد و فحشت هم می‌دهد که چرا بیشتر برایشان نگذاشته‌ای! ادب می‌ماند آقا... ادب!»

«چقدر بد می‌شود که وقتی بمیریم یک عده خوشحال بشوند...»

«فراموش نکن عزیزجان! آدم مدت کوتاهی جوان زندگی می‌کند و سال‌های زیادی پیر خواهد بود...»

«ای کاش سن تو را داشتم و تجربهٔ خودم را»

«فراموش نکن عزیزجان! آدم مدت کوتاهی جوان زندگی می‌کند و سال‌های زیادی پیر خواهد بود...»

همیشه آدم‌های خوب زود می‌میرند! یا شاید بهتر باشد بگویم خوب‌ها هروقت که بمیرند زود است!

مردها هم حتی با همهٔ کوه بودنشان گاهی دوست دارند تکیه‌گاهی زنانه داشته باشند که دلشان را قرص کند و شانه‌هایشان را محکم‌تر.

آخر فحش دادن به ما چه فایده‌ای دارد؟ باشد فحش هم بده ولی جلوی بچه‌ات؟ خب این بزرگ بشود همین‌هایی که یادش داده‌ای را سر هر قضیه‌ای مثل نقل و نبات خرج خودت می‌کند!

«همیشه نداشته‌های آدم از دارایی‌هایش بیشتر است و اگر بخواهد غصه‌هایش را برشمرد که دق می‌کند عزیز!»

تو چندبار تا به حال رفته‌ای خواستگاری؟ دو بار بیشتر نرفتم عزیزم! آن‌ها نخواستند یا تو؟ بار اول من نخواستم، بار دوم آن‌ها! بعد کمی مکث می‌کنم و آرام و طوری که فقط او بشنود می‌گویم:‌«البته بعداً فهمیدم هر دو بار را خدا نخواسته بود...»

در خانه اگر کس است یک حرف بس است و صحبت زیاد را همه ممکن است از یاد ببرند اما حرف کوتاه را روی هوا می‌گیرند!

«فراموش نکن عزیزجان! آدم مدت کوتاهی جوان زندگی می‌کند و سال‌های زیادی پیر خواهد بود...»

چقدر بدبین شدن به آدم‌هایی که تا دیروز می‌توانستی سر اسمشان قسم بخوری و یا هروقت نیاز به کمک داشتی بی‌منت دستی که به سمتشان دراز کردی را می‌گرفتند و کمک حالت بودند حال آدم را بد می‌کند!

با خودم فکر می‌کنم که درد چیز عجیب و غریبیست. گاهی نشانهٔ زنده‌ماندن است و رشد کردن، مثل وقتی که داریم قد می‌کشیم، گاهی هم مثل درد تو سری خوردن از دیگران آدم را سر جایش می‌نشاند! اما هیچ‌کدام به اندازهٔ دردهایی که آدم از خودی‌ها می‌خورد عجیب نیست. دردی استخوان‌سوز که تا مدت‌ها از یادمان نمی‌رود. و هر بار مرور کردنش، مثل عود کردن سرطانی در سینه است! دردی که اگر آدم را بکشد خوب است و خیالی نیست، اما بی‌انصاف نمی‌کشد! ذره ذره اثرش را می‌گذارد و کارش را می‌کند! درست مثل سرطان، آدم را از درون می‌خورد.

«مُرده‌های بیچاره که کاری به کار کسی ندارند پسرجان! این زنده‌ها هستند که آدم را می‌ترسانند! باید نگران آن‌ها باشی همیشه...»

«ببخش که کم گفتم دوستت دارم! فکر می‌کردم همیشه فرصت هست...»