بریده‌هایی از کتاب کیلمنی، بانوی باغ

«تو نمی‌توانستی با گل‌ها دوست نباشی. دوست‌داشتنی‌ها همیشه جذب دوست‌داشتنی‌ها می‌شوند.

وحشتناک عاشق مطالعه بود.

همیشه اول چشم‌هایش می‌خندید و بعد از آنجا به چهره‌اش سرازیر می‌شد

اینجا حقیقتاً وعده‌گاه آرامش دیرین است. اینجا می‌توانم به خواب بروم و خواب ببینم و رؤیاپردازی کنم. عجب آسمانی! آیا چیزی بی‌نظیرتر از آبی بلورین و درخشان مشرقی وجود دارد، و آن ابرهای سفید و در حال گذر که چون توری به‌هم‌بافته می‌مانند؟ آن یاس‌ها چه عطر سکرآور و مدهوش‌کننده‌ای دارند! آیا بوی خوش هم قادر است انسان را مست کند.

"حرف نمی‌زد مگر اینکه چیزی برای گفتن داشته باشد".

با وجود این حداقل هجده بهار زیبا برای شکل‌گیری آن گل زیبا گذشته بود.

دربارهٔ بلندپروازی و داشتن رؤیاهای بزرگ، دوست من! من پر از بلندپروازی‌ام. در تک‌تک سلول‌هایم می‌جوشد.

وقتی خواستی دنبال عشقت بروی عقلت را با خودت بردار.

هشیارانه جواب داد: «بله، به تقدیر اعتقاد دارم، ولی تا حدی.

چیزی در چهره‌اش بود که اریک را وادار می‌کرد به او نگاه کند.

هرکس که یک بار چشمش به او می‌افتاد، برمی‌گشت تا دوباره نگاهش کند.

توی دنیای آن بیرون، آدم‌های زیادی هستند که شبیه به تو باشند؟

"تا حالا عاشق شده‌ای؟"

من به چیزی نیاز ندارم که من را یاد تو بیندازد چون من هیچ‌وقت تو را فراموش نمی‌کنم.

از آن عشق‌ها که فقط یک بار به سراغت می‌آید و هیچ‌گاه از بین نمی‌رود. و در عجب بود چطور این‌همه مدت چشمش را به روی آن بسته بود.

او برای من همه چیز است

چطور ممکن است آدم برای یک چیز هم ناراحت و هم خوشحال باشد؟

بلدم چطور با تو رفتار کنم. من از آن آدم‌ها نیستم که این چیزها را تحمل کنم آقاپسر.

دختر نازنین و بی‌گناهی است و خیلی باوفا. زرنگ و باهوش است و چشم‌پاک.

خدا با این جوان همان‌طور رفتار کند که او با این دختر.

ولی به اریک نگفت که چه اندازه خوشحال است، و چه اندازه از فکر هرگزندیدن او غمگین بوده است.

«پس بالاخره همان کاری را کردی که این‌همه درباره‌اش به تو هشدار داده بودم، موقع عاشق‌شدن عقلت را جا گذاشتی.»

نغمهٔ رؤیاهای جوانی، رؤیاهایی که شاید هیچ‌گاه به‌تمامی برآورده نمی‌شدند اما درکل ارزش رؤیاپردازی را داشتند.

میان آن دو رفاقتی قدیمی و ماندگار بود، رفاقتی که امتحانش را پس داده بود.

با چشمانی قهوه‌ای و پراحساس که حالتی رازآمیز داشتند

اگر مردم کمی بیشتر نگران بچه‌های نداشته‌شان بودندـ دست‌کم در این حد که از لحاظ جسمی، ذهنی و اخلاقی نسل خوبی تربیت کنندـ و وقتی بچه‌دار می‌شدند از نگرانی‌هایشان برای آنها دست برمی‌داشتند، دنیا جای خیلی بهتری برای زیستن می‌شد، و نژاد انسان می‌توانست بیش از آنچه در تاریخ ثبت شده در یک نسل پیشرفت کند.

«چرا خودت این موضوع را به خدا واگذار نمی‌کنی؟ به همان که باید؟ فکر می‌کردم از معتقدان پروپاقرص تقدیر هستی؟»

"بعضی از اتفاق‌ها قرار است بیفتد و می‌افتد و بعضی هم قرار نیست اتفاق بیفتد ولی اتفاق می‌افتد." و دقیقاً همین اتفاق‌هایی که نباید بیفتد باعث می‌شود کارها آن‌جور که بنا بود پیش برود پیش نرود.

چشمانش چشمان زنی بود که جوری عاشق می‌شود که ارزشش را دارد.

آن را حس می‌کرد و دوستش داشت و خود را تسلیم آن کرده بود، همان کاری که هر انسانی با سرشتی پاک و قلبی سلیم خواهد کرد.