بریده‌هایی از کتاب رژه خاموش

فرضیه‌بافی قبل از داشتن اطلاعات اشتباه بزرگی است. در این حالت آدم به‌تدریج حقایقی را به هم می‌بافد تا با فرضیه‌اش جور دربیاید، به جای آنکه فرضیاتی را به هم ببافد که با حقیقت جور دربیاید. آرتور کانن دویل، دردسر در بوهِم

اگر این حقیقتی تغییرناپذیر بود ــ پس منطقی‌ترش این بود که آن را بپذیرد و سعی کند به جای فکر کردن به گذشته، به فکر آینده باشد تا کمتر رنج ببرد.

وقتی به خیابانی می‌روی که در کودکی به آن رفت‌وآمد داشتی، بیشتر وقت‌ها از آن چیزی که به خاطر داری، کوچک‌تر و باریک‌تر است. شاید دلیل این مسئله تغییر اندازهٔ جسمانی باشد. معمولاً وقتی بعد از چند سال به خیابانی می‌روی که اولین بار آن را در بزرگسالی دیده‌ای، برداشتت از آن تغییری نمی‌کند.

توی افکار احمقانه نکات مفیدی برای حل مسائل نهفته‌ست.

«توی هر زمینه‌ای، نسل قدیم همیشه باید راه رو برای نسل جدید باز کنه. وقتش شده که من راه رو برای نسل آینده هموار کنم. باید این واقعیت رو بپذیرم و باهاش کنار بیام.»

فرضیه‌بافی قبل از داشتن اطلاعات اشتباه بزرگی است. در این حالت آدم به‌تدریج حقایقی را به هم می‌بافد تا با فرضیه‌اش جور دربیاید، به جای آنکه فرضیاتی را به هم ببافد که با حقیقت جور دربیاید. آرتور کانن دویل، دردسر در بوهِم

کتری برقی را روشن کرد و قوری شیشه‌ای را با یک فنجان روی پیشخوانِ کنارش گذاشت. چای‌های گوناگونی داخل قوطی‌هایی روی طاقچه چیده شده بودند. چای یاسمن محبوبش را پایین آورد و سعی داشت درش را باز کند که دستش سر خورد. قوطی به یک‌طرف کج شد و برگ‌های چای روی زمین پخش شدند. وقتی به آن کثیف‌کاری خیره شد، احساس فلاکت کرد. حوصله نداشت جمعش کند و فقط همان‌طور مردد آنجا ایستاد و کاری نکرد.

کومیکو شخصی منطقی و خونسرد بود. در ذهن او رؤیا رؤیا بود و واقعیت واقعیت و خط واضحی این‌دو را از هم جدا می‌کرد.