بریده‌هایی از کتاب لبه تیغ

هر انسانی ترکیبی است از بخشی که در آن به جهان چشم گشوده، خانهٔ شهری یا کلبهٔ روستایی‌ای که در آن راه‌رفتن آموخته، بازی‌هایی که به کودکی کرده، افسانه‌هایی که از دیگران بازشنیده، غذایی که خورده، مدرسه‌ای که به آن رفته، ورزش‌هایی که دنبال کرده، شاعرانی که شعر آنان را خوانده و خدایی که در او ایمان نهاده است.

فداکاری، شهوتی آن‌قدر نیرومند است که دربرابر آن، شهوت نفس و گرسنگی ناچیز است. این شهوت، قربانی خود را در عین اثبات شخصیتش، نابود می‌کند.

خداوند خودش پشت‌وپناه بیچارگان است.

نیروی هنرخواهی آدم بیش از یک ساعت پایداری ندارد.

ما سال‌خوردگان کمتر آگاه می‌شویم که خردسالان با چه بی‌رحمی و بینشی دربارهٔ ما قضاوت می‌کنند.

آیا زیاد کتاب می‌خوانید؟

به نظر من، جنگ در روح لاری تغییر بزرگی داده. لاری وقتی از جنگ برگشت، آن آدمی که رفته بود، نبود.

در طبیعت زن، بیش از مرد گذشت و فداکاری هست.

لبخندی زد و پرسید: «منظورتان چیست؟» ـ عشق، دریانورد خوبی نیست و چون سفر دریا پیش آمد، پایش سست می‌شود. وقتی به امریکا رسیدی و میان تو و لاری یک اقیانوس فاصله افتاد، آن‌وقت می‌بینی آن دردی که الان این‌قدر تحمل‌ناپذیر به نظرت می‌آید، چطور سبک خواهد شد.

بهار پاریس، با درختان بلوط که در «شانزه‌لیزه» شکوفیده بود و چراغ‌های رنگ‌رنگ که خیابان‌ها را روشن می‌کرد، جلوه‌ای خاص داشت

فداکاری، شهوتی آن‌قدر نیرومند است که دربرابر آن، شهوت نفس و گرسنگی ناچیز است.

امری طبیعی بوده که لاری با سختی‌هایی که در جنگ دیده بوده، مایل باشد چندی در سکون محض زندگی بگذراند.

آدم همیشه زیر نظر استادان باتجربه زودتر چیزی یاد می‌گیرد. اگر کسی را نداشته باشد که راهنمایی‌اش کند، همهٔ وقت خود را در دنبال‌کردن کوره‌راه‌هایی که به جایی نمی‌رسد، هدر خواهد داد.»

آدم وقتی هجده سال دارد، احساساتش خیلی آتشین است، اما به همان نسبت هم زود می‌گذرد.»

اگر من روزی صاحب دانایی شدم، آن‌وقت آن‌قدر دانا خواهم بود که بدانم با آن دانایی چه باید بکنم. الان خودم هم نمی‌دانم.

«ریشهٔ سلیقه در نهاد آدمی است.»

زناشویی امری جدی است که پایه‌های امنیت خانوادگی و سکون اجتماعی بر آن قرار دارد، اما تنها هنگامی می‌تواند اقتدار و اختیار داشته باشد که روابط زن و مرد خارج از حدود زناشویی... معمول نباشد...

گفتم: «می‌دانی؟ آدم وقتی عاشق است و در عشقش شکستی پیش می‌آید، خیلی ناراحت می‌شود و فکر می‌کند هرگز از آن ناراحتی خلاص نخواهد شد، اما از اینکه دریا چه دست مرهم‌گذاری دارد، تعجب خواهی کرد.»

این‌ها ناسپاس‌ترین افراد روی زمین‌اند. از آدم استفاده می‌کنند و وقتی دیگر با آدم کاری ندارند، او را مثل پیراهن مستعمل به دور می‌اندازند. همهٔ نیکی و دستیاری آدم را می‌پذیرند، اما یک بار هم حاضر نمی‌شوند کوچک‌ترین کاری برای آدم انجام دهند.»

هیچ‌وقت تصور هم نکرده بودم کتاب‌خواندن این‌قدر لذت‌بخش باشد.

«با هیچ‌کس در نیاویختم، زیرا کسی شایستهٔ ستیز من نبود/ به طبیعت عشق ورزیدم و زان‌پس هنر را پرستنده بودم/ دو دست بر آتش عمر گرم می‌داشتم/ و اکنون آن نیز فروتر می‌نشیند و من آمادهٔ رفتنم.»