بریده‌هایی از کتاب سقوط مرگبار (کتاب اول؛ باران سیاه)

«سخت نگیر رفیق انگار تموم اتفاقات دنیا تقصیر ما بود.»

«می‌تونم فرار کنم ولی سرنوشت منو رها نمی‌کنه.»

من در این دنیای مرده چه می‌کنم؟

تو باور داری که لایهٔ جهنم وجود داره؟ اون فقط یه تفکره! اونا این تفکر رو توی ذهنت کردن تا باور کنی یه لایه حفاظتی اجازه نمی‌ده تو به انسان‌ها آسیب برسونی. این لایه اصلا وجود نداره.»

حرف‌هایش مثل طلسمی مرا به رویایی بی‌کران فرو می‌برد. موهای موّاجش را بو می‌کشم تا از بوی او مست شوم. می‌گویم: «تو برای همیشه مال منی.»

گلوله‌هایش روی زمین می‌ریزند ولی دیگر توجهٔ به آن‌ها ندارد. «چرا در رو باز نمی‌کنن بیاد داخل؟» وِرگا در جوابم می‌گوید: «برای کسی که پول مهم‌تر از جونشه، بهتره که بمیره. آدم حریص همیشه توی دام خودش اسیر می‌شه.»

من در این دنیای مرده چه می‌کنم؟

منم دوستت دارم. نمی‌دونی چقدر خوشحالم که فقط من و تو این‌جا هستیم. امیدوارم که امروز به هیچ وجه تموم نشه. می‌خوام تا ابد این‌جا بمونم.

«رئیس می‌دونی چی عذاب‌آوره؟ حتی انسان‌ها هم به ما رحم نکردن! با این که خودشون توی لجن زندگی می‌کردن، هم‌دیگه رو به خاطر یه تیکه نون می‌کشتن، باز هم حاضر شدن ما هم توی لجن خودشون زندگی کنیم.»

«چرا باید یه نفر رو طرد کنن؟» «چون باید مثل خودشون باشی یا باید طرد بشی.» «از زیر دست ربات‌ها امدی بیرون تا دوباره زیر دست یه ربات دیگه باشی؟» «رئیس! شما کسی هستین که کل دنیا باهاش مشکل داره. من هم کسی هستم که کل ربات‌ها باهاش مشکل دارن. به نظر تو این بهترین انتخاب نیست؟»