بریده‌هایی از کتاب بازی های میراث

شیطانی که می‌شناسی بهتر از شیطانی است که نمی‌شناسی... این‌طور نیست؟

قدرت مطلق فساد مطلق در پی دارد.

پرسیدم: «چرا باید یه داستان بگم؟» «چون اگه تو داستان رو نگی، یه نفر دیگه به جات می‌گه.»

می‌تونی بر اساس قانون بازی کنی... یا می‌تونی قانون رو بسازی. من می‌دونم کدوم رو ترجیح می‌دم،

«همه چی یه بازیه، ایوری گرمبز. تنها چیزی که ما می‌تونیم توی زندگی درباره‌ش تصمیم بگیریم اینه که آیا برای برد بازی می‌کنیم یا نه.»

ناگهان حس کردم وارد میدان مسابقات شده‌ام و هیچ اطلاعی از قوانین بازی ندارم.

احساس انگشت‌نمایی می‌کردم، به‌اندازه‌ای که انگار یک‌باره به خودم نگاه کرده‌ام و متوجه شده‌ام لباسی بر تن ندارم.

اولین‌های زیادی بودند که بعد از مرگ مادرم هیچ وقت موفق نشده بودم تجربه‌شان کنم. اولین قرار. اولین بوسه. اولین بارها. ولی این مورد خاص ـ آویزان شدن از روی یک پل به دست پسری که همین الان اعتراف کرده بود شاهد مرگ دوست‌دختر قبلی‌اش بوده ـ دقیقاً در فهرست کارهایم نبود.

«اگه سرنخ کتاب از روی جلدش باشه، پس حدس می‌زنم ما دنبال یه کتاب یا یه جلدیم... یا شاید تطابق نداشتنِ این دو تا.»

«گاهی چیزهایی که از نظر بیرونی متفاوت به نظر می‌رسن، در درون، دقیقاً یکسان‌ان.»

«تو من رو می‌شناسی، مکسین. از هر طرف من رو بندازی، روی چهاردست‌وپا پایین می‌آم.»

دیگر هیچ چیز در زندگی من عادی نبود.

کلماتش خشک و مرتب بودند، مثل آن کت‌شلوار سفیدِ اگر جرئت داری خرابش کن.

خشم جهنم هم به‌اندازهٔ زنی نیست که بهش بی‌حرمتی شده.»

«همه چی یه بازیه، ایوری گرمبز. تنها چیزی که ما می‌تونیم توی زندگی درباره‌ش تصمیم بگیریم اینه که آیا برای برد بازی می‌کنیم یا نه

شیطانی که می‌شناسی بهتر از شیطانی است که نمی‌شناسی

پول امنیت بود. اطمینان بود. علم به این بود که می‌توانی بدون خراب کردن زندگی‌ات، خرابکاری کنی.

شاید این بازی برای نزدیک کردن جیمسون و گریسون به هم طراحی شده بود، برای افشا کردن رازها، برای بیرون ریختن زهر همراه با خون قبل از اینکه به تعفن بینجامد...

جیمسون هاثورن که به‌طرز عجیبی متفکر به نظر می‌رسید، گفت: «گاهی چیزهایی که از نظر بیرونی متفاوت به نظر می‌رسن، در درون، دقیقاً یکسان‌ان.»

وقتی به آینه نگاه کردم، و صورت کثیف و پر از رد خون خودم را دیدم. به خودم خیره شدم. می‌توانستم طنین شلیک را بشنوم. بس کن. باید خودم را می‌شستم ـ دست‌هایم، صورتم، رد خون روی سینه‌ام. با تحکم به خودم گفتم، آب رو باز کن. لیف رو بردار. بدنم را وادار به حرکت کردم. نمی‌توانستم. دست‌هایی از پشتم دراز شدند و شیر آب را باز کردند. باید از جا می‌پریدم. باید وحشت می‌کردم. ولی به‌نوعی، بدنم با تکیه به فرد پشت‌سرم آرام گرفت. جیمسون زمزمه کرد. «چیزی نیست، وارث. من دارمت.»