بریده‌هایی از کتاب تنها کسی که باقی ماند

وقتی کسی حرف نمی‌زند، به‌راحتی می‌تواند نادیده گرفته شود و من این‌گونه بودم.

طبق تجربهٔ من، در هر دروغی حداقل ذره‌ای حقیقت نهفته است.

لحظه‌ای در آستانهٔ در مردد می‌مانم. در انتظار، امیدوار، ساکت و با حالتی ملتمسانه برای اینکه چیز بیشتری بگوید. هرچیزی. خداحافظ، به جهنم، گم شو. هرچیزی به‌جز این سکوت کینه‌توزانه که باعث می‌شود احساس کنم هیچی نیستم. بدتر از هیچی. احساس نامرئی بودن. این احساسی است که دارم.

«تا حالا چنین احساسی داشتی، لنورا؟ اینکه احساس کنی بیرون از اینجا یه زندگی تمام‌عیار وجود داره که می‌تونستی اون رو زندگی کنی، اما نکردی؟»

مادرم همیشه می‌گفت: «وقتی کتاب همراهت باشه، هیچ‌وقت تنها نیستی. اصلاً و ابداً.» بااینکه برای عقیده‌اش احترام قائلم، این را نیز می‌دانم که دروغ است. من به مدت شش ماه با کتاب‌ها احاطه شده بودم، اما هیچ‌وقت آنقدر احساس تنهایی نکردم.

می‌تونم این‌طور بهت بگم که من خیلی بیشتر از این می‌خوام. نداشتن زندگی‌ای که آرزوش رو داری، خُردت می‌کنه.

«وقتی کتاب همراهت باشه، هیچ‌وقت تنها نیستی.

حتی زندان هم می‌تواند برایت آرامش‌بخش باشد، وقتی تنها چیزی باشد که آن را می‌شناسی.

حالا اینجا هستم، مضطرب و بدخلق و خسته. خیلی‌خیلی خسته.

«تا حالا چنین احساسی داشتی، لنورا؟ اینکه احساس کنی بیرون از اینجا یه زندگی تمام‌عیار وجود داره که می‌تونستی اون رو زندگی کنی، اما نکردی؟»

زندان‌ها هم اگر به‌درستی روشن می‌شدند و می‌درخشیدند، می‌توانستند دوست‌داشتنی به نظر برسند.

آقای گرلین مرا انتخاب کرد چون لنورا هوپ بیماری است که اگر من او را بکشم، برای هیچ‌کس ـ حتی برای پلیس ـ مهم نیست.

او مرا زنی جوان، باهوش، مملو از امید و آرزو و بلندپرواز می‌دید. او مرا کسی می‌دید که خودم نیز دلم می‌خواست همان باشم.

وقتی کسی حرف نمی‌زند، به‌راحتی می‌تواند نادیده گرفته شود و من این‌گونه بودم.

زندگی‌ای که همین چند ساعت پیش داشتم، حالا برای همیشه از بین رفته بود.

من هم خیلی دلم می‌خواست ناپدید شوم.

دردی ناگهانی و گذرا به پهلویم رسوخ می‌کند. مثل فرورفتن چاقویی در دنده‌هایم. متوجه می‌شوم درد میل و اشتیاق شدید است برای زندگی‌ای که هرگز نداشتم و احتمالاً هرگز نخواهم داشت.

در هر دروغی حداقل ذره‌ای حقیقت نهفته است.

«گاهی آدم‌ها کارهایی می‌کنن که انتظارش رو نداری.»

بعدها فهمیدم که همهٔ مردها مثل هم هستند. مهم هم نبود که ثروتمند باشند یا فقیر، چاق یا لاغر، پیر یا جوان. نیازهایشان به طرز مسخره‌ای ابتدایی بود.

یاد گرفتم که زندگی همیشه بزرگ‌ترین آرزوهایت را به تو نمی‌دهد.

تو می‌خواهی بدانی که آیا من همان‌طور که همه می‌گویند خبیث و دیوسرشتم یا نه. پاسخ منفی است و در عین حال مثبت نیز هست.

من درک می‌کنم که وقتی کسی فقیر است، چطور فقر بر همهٔ نگرانی‌های دیگرش سایه می‌افکند.

مادرم به من اطمینان می‌داد که نباید نگران باشم. او می‌گفت با کتاب خواندن می‌توان بدون بیرون رفتن از خانه کل دنیا را گشت.

مادرم همیشه می‌گفت: «وقتی کتاب همراهت باشه، هیچ‌وقت تنها نیستی. اصلاً و ابداً.»

یکی از رفتارهای مختص مردان مغرور و خودبزرگ‌بین این است که سعی می‌کنند غرورشان را مخفی کنند.

حرف زدن درمورد اتفاقات گذشته خاطرات بد را سنگین می‌کند و باعث می‌شود تروتازه به نظر برسند.

مادرم همیشه می‌گفت: «وقتی کتاب همراهت باشه، هیچ‌وقت تنها نیستی. اصلاً و ابداً.» بااینکه برای عقیده‌اش احترام قائلم، این را نیز می‌دانم که دروغ است. من به مدت شش ماه با کتاب‌ها احاطه شده بودم، اما هیچ‌وقت آنقدر احساس تنهایی نکردم.

شاید فقط یک دوستی ساده بوده و آن هم تقصیر کنی بوده است، اما حداقل چیزی و کسی وجود داشته است. حالا نه چیزی وجود دارد و نه کسی.

احساس دردی که بیرون خانه قلبم را فشرده بود بار دیگر برمی‌گردد. این بار شدیدتر. آنقدر شدید که قسم می‌خورم تکه‌ای از قلبم کنده شده و در اعماق شکمم سقوط کرده است.