بریده‌هایی از کتاب بریت ماری اینجا بود

می‌دونی آدم‌ها به این نیاز دارن که کسی بهشون نیاز داشته باشه.»

می‌دونی آدم‌ها به این نیاز دارن که کسی بهشون نیاز داشته باشه.

یک سال می‌شود چند سال و چند سال می‌شود یک عمر. یک روز صبح، بیدار می‌شوید و می‌بیند روزهای رفته‌تان بیشتر از روزهای پیش رویتان است و نمی‌دانید چطور به اینجا رسیده‌اید.

مثل وقتی که بعد از مدت‌ها کسی را بدون لمس کردن حس کرده باشی.

«گاهی وقت‌ها خواب پاریس رو می‌بینم.»

یک روز صبح از خواب بیدار می‌شوی و می‌بینی روزهایی که پشت‌سر گذاشته‌ای بیشتر از روزهای جلوِ رویت است، و نمی‌فهمی چطور این‌قدر زود گذشت.

می‌خواست بگوید که چقدر دلتنگش است، اما نگفت

شاید داخل گلدان‌ها فقط خاک باشد، اما زیر همین خاک گل‌ها به انتظار بهار نشسته‌اند. زمستان به آدم‌هایی که گلدان‌ها را آب می‌دهند یاد می‌دهد که امید داشته باشند و به این باور برسند که هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد.

انگار زندگی به همین سادگی‌هاست.

دوست داشتن فوتبال درست مثل عاشق شدن است. نمی‌دانید چطور در برابرش مقاومت کنید.

عشق چیست جز دوست داشتن کسانی که دوستمان دارند حتی وقتی که لیاقتش را ندارند؟

می‌دونی آدم‌ها به این نیاز دارن که کسی بهشون نیاز داشته باشه.»

مثل بچه‌هایی که تازه به سن بلوغ رسیده باشند به هم زل زدند.

آدم‌ها گاهی‌اوقات تاریکی را نبود روشنایی می‌دانند

بیشتر عمرش با سکوت دست‌وپنجه نرم کرده است، چون وقتی آدم خودش را در سکوت غرق کند، آن وقت نمی‌فهمد که بقیه او را می‌بینند یا نه

وسط همه این کثافت‌ها، از دل همه بدتر از بدترها، یکدفعه یه قصه خوب و قشنگ می‌آد بیرون و همه چی رو جبران می‌کنه

هیچ‌وقت نمی‌فهمد کسانی مثل اینگرید چون بازی کردن را دوست داشتند همیشه خوب بازی می‌کردند یا چون خوب بازی می‌کردند بازی کردن را دوست داشتند.

تبلیغی از فاکسین دیده بود. زنی به یک پنجرۀ تمیز خیره شده بود و زیرش نوشته بود: با فاکسین دنیا را ببینید. بریت‌ماری از آن عکس خوشش آمد. وقتی بزرگ‌تر شد و برای خودش خانه‌زندگی به پا کرد، پنجره‌هایش را با فاکسین برق انداخت، و از آن روز به بعد همین کار را می‌کند و هیچ‌وقت در دیدن دنیا به مشکل برنمی‌نخورد. ولی این دنیا بود که او را نمی‌دید.

زمستان به آدم‌هایی که گلدان‌ها را آب می‌دهند یاد می‌دهد که امید داشته باشند و به این باور برسند که هر چیزی که به ظاهر پوچ و خالی است استعدادی در خود نهفته دارد.

آدم وقتی در بالکن می‌ایستد با دیدن ماشین‌ها، خانه‌ها و آدم‌های توی خیابان احساس تنهایی نمی‌کند. یک‌جورهایی آدم حس می‌کند بین آن‌هاست، اما نیست. یکی از خوبی‌های بالکن همین است.