بریده‌هایی از کتاب پیرانزی

آبی رو تصور کن که زیرِ زمین جریان داره، سال‌ها و سال‌ها توی یه سری شکاف جریان پیدا می‌کنه و باعث ساییده‌شدن اون سنگ می‌شه. هزار سال بعد یه شبکهٔ غارهای زیرزمینی وجود داره؛ ولی اون چیزی که وجود نداره، آبیه که در آغاز اون غار رو به وجود آورده. اون مدت‌هاست از بین رفته. فرورفته توی زمین.

‫تصمیم دارم تا جایی که عمرم اجازه می‌دهد، هرقدر از دنیا را که می‌توانم، کشف کنم؛

بعد هم دوباره گفت که همهٔ تالارها دقیقاً مثل هم هستند؛ فقط به‌جای تالارها گفت «اتاق‌ها» و از صفتی برایشان استفاده کرد تا تحقیرشان کند. چنان خشمی وجودم را فراگرفت که لحظه‌ای فکر کردم نباید چیزی را که می‌دانم، به او بگویم؛ ولی بعد فکر کردم این نامهربانی است که او را به‌خاطر چیزی که دست خودش نیست، مجازات کنم. تقصیر او نیست که چیزها را طوری که من می‌بینم، نمی‌بیند.

به باور من، خود خانه به یک اندازه همهٔ چیزهایی را که خلق کرده است، دوست دارد و ستایش می‌کند. آیا من هم باید سعی کنم همین‌طوری باشم؟ اما از طرف دیگر هم متوجه شده‌ام این در ذات بشر است که یک چیز را به چیز دیگر ترجیح می‌دهد. این‌طوری یک چیز را معنادارتر و ارزشمندتر از بقیهٔ چیزها تلقی می‌کند

در ماه جون آرن-سِیلِس حدود پنجاه نفر از دانشجوهایش را متقاعد کرد که بیرون موزه علیه این تفکر متعصبانه و منسوخ تظاهرات کنند. دانشجوها پلاکاردهایی داشتند که روی آن نوشته شده بود: «سر را آزاد کنید».

جست‌وجوی این دانش ما را تشویق کرده است که به خانه به چشم معمایی نگاه کنیم که باید حل شود، متنی که باید تفسیر شود، و اینکه اگر زمانی دانش را کشف کنیم، انگار ارزش خانه به‌زور از چنگالش بیرون کشیده می‌شود و تنها چیزی که باقی می‌ماند، منظره و چشم‌انداز خشک‌وخالی است. منظرهٔ تالار صدونودودوم غربی در نور ماه نشانم داد که چقدر این کار ما مسخره است. خانه ارزشمند است؛ چون خانه است. این به‌خودیِ‌خود کافی است. وسیله‌ای برای رسیدن به هدف نیست. این فکر، فکر دیگری را در ذهنم به وجود آورد. من متوجه شدم که شرح و توصیف دیگری از قدرت‌هایی که دانش به ما اعطا خواهد کرد، همیشه دل‌واپسم می‌کرد؛