بریده‌هایی از کتاب سین سوگ، عین عشق؛ زندگی پس از مرگ عزیزان مان

بزرگ‌ترین توهین به یک انسان انکار رنج اوست.

در واقع دردِ امروز بخشی از خوشحالی دیروز است و معامله همین است.

غم و اندوهی که ما تجربه می‌کنیم ارتباطی به سن عزیز ازدست‌رفته یا نوع مرگش ندارد. تا زمانی که ما در قلب‌مان به آن فرد عشق بورزیم و دوستش داشته باشیم و او برای‌مان اهمیت داشته باشد، از دست دادنش قلب‌مان را خواهد شکست.

چون سوگ برطرف‌شدنی نیست التیام یافتن تنها از طریق هم‌دردی و هم‌دلی با یکدیگر ممکن است.

«به یاد سپردن مردگان ما تجسم بخشنده‌ترین، آزادترین و وفادارانه‌ترین نوع عشق است. این عشق بخشنده‌ترین است چون غیرقابل‌جبران است. آزادترین است چون اجبار یا الزامی برای عشق ورزیدن به مردگان وجود ندارد و تنها می‌تواند یک عمل خودخواسته باشد. و وفادارانه‌ترین است چون به ازخودگذشتگی نیاز دارد، چرا که هیچ علاقه یا نیرو یا محبتی را متوفی پاسخ نمی‌دهد.»

اما باید این را به خاطر داشته باشیم که در بطن هر داستانِ ازدست‌دادنی یک داستان زندگی هم تنیده شده؛ داستان زندگی عزیزی که فوت کرده و کسی که در طول حیات‌مان بوده، و همچنین داستان یک رابطهٔ مشترک بین ما و او، ولو کوتاه.

«من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رود»

واژهٔ «نرمال» هم یک حالت ساختگی توسط جامعه است هم آرمانی است که افراد سعی می‌کنند به آن برسند، اما موفق نمی‌شوند چون همانند هدفی متحرک پیوسته جابه‌جا می‌شود و دست‌نیافتنی‌ست.

پذیرش یعنی وقتی در نقطه‌ای از زمان به عزیزمان فکر می‌کنیم، بیش‌تر از درد، عشق را در وجودمان احساس کنیم.

«تا زمانی که داستان وحشتناک من گفته نشود، قلب درون سینه‌ام خواهد سوخت.»

در حقیقت تلاش برای فراموشی دوری را سخت‌تر می‌کند و راز رهایی در به یاد آوردن است.