بریده‌هایی از کتاب زنده باد عشق

روزبه‌روز از فرصتی که از دست می‌رود، از صحبت‌های سبک‌سرانهٔ بیخود و از هر چیزی که بیهوده زمان را «هدر» دهد بیش‌تر و بیش‌تر می‌ترسم. وقتی تهی و بی‌حاصل‌ایم بهتر است بیهوده وارد گفت‌وگو نشویم تا وقت بگذرد، بهتر است از بدن‌مان کار بکشیم و مطالعه کنیم.

آه، عزیز من، چه‌قدر سخت است دور بودن از آن‌چه دوستش داریم.

روزبه‌روز از فرصتی که از دست می‌رود، از صحبت‌های سبک‌سرانهٔ بیخود و از هر چیزی که بیهوده زمان را «هدر» دهد بیش‌تر و بیش‌تر می‌ترسم. وقتی تهی و بی‌حاصل‌ایم بهتر است بیهوده وارد گفت‌وگو نشویم تا وقت بگذرد، بهتر است از بدن‌مان کار بکشیم و مطالعه کنیم. آلبر کامو، بیستم سپتامبر ۱۹۵۷

خداحافظ عزیز دلم، عشق نازنینم. وقتی این جمله‌ها را برایت می‌نویسم دستم می‌لرزد. مواظب خودت باش و سالم بمان. همیشه به خاطر داشته باش که بزرگ باشی. قلبم از فکر همهٔ این لحظه‌های پیشِ روی بدون تو خواهد ایستاد. اگر بدانم خوشبختی، یا هنرمند بزرگی شده‌ای، همان‌طور که هستی، بیش‌تر از هر چیزی خوشحال می‌شوم. به این ترتیب به این فکر می‌کنم که این عشق بی‌مقدار چیزی از ارزش تو نکاسته و زمین‌گیرت نکرده و آسیبی به تو نرسانده است. این تسلای خاطر هم تصنعی است، اما تنها چیزی است که دارم. باز هم خداحافظ، عزیزم. باشد که عشق من از تو محافظت کند. می‌بوسمت، تو را به اندازهٔ همهٔ سال‌های بی‌تو بودن می‌بوسم، چهرهٔ دوست‌داشتنی‌ات را می‌بوسم، با همهٔ رنج و عشق دردناکی که در قلبم دارم.

چرا که دوست داشتن نه به حرف است و نه حتی احساس، به جوش‌وخروشی است که لازمهٔ عشق است.

مدت‌هاست می‌دانم لحظه‌هایی که این‌طور دلم می‌خواهد از همه‌چیز روی برگردانم خطرناک‌ترین لحظه‌ها هستند، لحظه‌هایی که به من می‌گویند فرار کن، لحظه‌هایی که دلم می‌خواهد بروم و دور از همه‌چیز زندگی کنم، دور از هر چیزی که شاید بتواند کمکم کند.

… به نظرم بیهوده نخواهد بود اگر نگاهی به آشفتگی‌های دردناک درونم بیندازم. آن‌چه مرا آزرده و غمگین می‌کند این است که هرگز آن فرحناکی، هوش‌وذکاوت و شخصیت قدرتمندی را که لازم است پیدا نخواهم کرد تا نظمی به این آشفتگی‌ها ببخشم. متأسفم که به همان شکل تکامل‌نیافته‌ای که به دنیا آمدم از دنیا خواهم رفت.

انسان، آن‌طور که تو فکر می‌کنی، همیشه آن‌قدر قوی نیست و بر رنج‌هایش اشراف ندارد؛ در لحظه‌هایی که خیلی احساس درماندگی می‌کند، فقط نیروی عشق می‌تواند همه‌چیز را نجات دهد.

آه، عزیز من، چه‌قدر سخت است دور بودن از آن‌چه دوستش داریم.

فراموش نکن که من هیچم، سراپا وعدهٔ دیدارم، تا هست شوم.

فقط گاهی که تو را ناراحت می‌بینم از خودم بدم می‌آید.

ممکن است آدم‌ها در زندگی همدیگر را فراموش کنند، از هم روی‌گردان شوند، جدا شوند؛ زندگی هم فراموش می‌کند. اما امکان ندارد مرگ آن‌هایی را که می‌خواهند با هم بمیرند فراموش‌کند.

به هر روی وقتی دل به کار می‌دهم، توانم را بازمی‌یابم، استقلال سابقم را پیدا می‌کنم و از هر آن‌چه هستم رها می‌شوم. جز این هیچ دارویی برای خود سراغ ندارم.

حالا کمی مشقت و سختی، خشکی و بی‌حاصلی و فشار و بحران در پیش داریم. اما این‌که در این کُرهٔ خاکی تو را می‌شناسم و تو نزدیک منی به من صبر و شجاعت می‌بخشد.

آه، عزیز من، چه‌قدر سخت است دور بودن از آن‌چه دوستش داریم.

الآن انتظار هیچ‌چیزی را ندارم به‌جز ذره‌ای خوشبختی واقعی، خوشبختی‌ای که بشود لمسش کرد. آن موقع باقی چیزها هیچ‌اند.

در خونم بی‌قراری و التهابی موج می‌زند که آزارم می‌دهد؛ میلی که همه‌چیز را می‌سوزاند و می‌بلعد، و این عشق من است به تو.

چنان از جان‌ودل به هم پیوند خورده‌ایم که خوب می‌دانم هیچ‌چیز نمی‌تواند ما را غافل‌گیرانه از هم جدا کند.

«هر آن‌چه ما، من و تو، در کار یا زندگی‌مان رقم می‌زنیم به‌تنهایی محقق نمی‌شود، مگر احساس حضور آن دیگری هر کدام‌مان را همراهی کند.»

«باید یاد می‌گرفتند دور از هرگونه غرور روی طناب عشق پیش روند»،

از پنجشنبه‌شب دارم به تو فکر می‌کنم. به نظرم شکل بدی از هم جدا شدیم و تحمل این جدایی، با این‌همه تردید و زیر این آسمان پُرخطر، برایم سخت است. امیدوارم تو نزد من بیایی؛ اگر می‌توانی با ماشین بیا، چون خیلی راحت‌تر است، وگرنه این سفر برایت طولانی و سخت می‌شود،

آه ماریا، ماریای فراموش‌کار، هیچ‌کس هرگز تو را این‌طور که من دوست دارم دوست نخواهد داشت. شاید هر وقت توانستی مقایسه کنی، بفهمی و بیندیشی، تا پایان عمر به خودت بگویی: «هیچ‌کس، هیچ‌کس هرگز مرا این‌چنین دوست نداشته است.»

تو برایم از خوشحالی‌ات گفتی، خوشحالی از بابت این‌که من بخشی از زندگی‌ام را با تو در میان گذاشتم که تصور می‌کردی حق نداری درباره‌اش چیزی بدانی. عزیزم، اطراف من هیچ دیوار و حصاری نیست که تو به آن راه نداشته باشی. تو کلید همهٔ درها را داری.