بریده‌هایی از کتاب مسیرهای زندگی

جایی که در آن نمایش‌های قدیمی از نو به اجرا درمی‌آیند بدن است.

گاهی مشروب باعث می‌شد به‌شدت عصبانی بشود، و من به مغزم فشار می‌آوردم تا بفهمم چه کاری کرده‌ام که باعث عصبانیتش شده است. هر زمان که مادرم بیمارستان بستری بود، من با پدرم و خلق‌وخوی متغیرش تنها می‌ماندم، و این برایم جهنم به‌تمام‌معنا بود. همین بود که من را واداشت به دنبال شوهری «باثبات» بگردم، کسی که بتوانم به او تکیه کنم. اما تو احساس‌هایت را نشان می‌دادی؛ آسیب‌پذیر بودی و این باعث شد از عشق خودم نسبت به تو بترسم، بترسم که مبادا احساسم به تو من را درست در همان ورطه‌ای بیندازد که عشقم به پدرم انداخته بود. از این می‌ترسیدم که مبادا روزی تو هم برایم دسترس‌ناپذیر بشوی.

در تأملات پایانی‌ام در آخر کتاب، به این پرسش بازمی‌گردم که آیا می‌توان درک روشن‌تری از چگونگی تحول نفرت به دست آورد و درنتیجه مانع ریشه گرفتن آن شد، و اگر آری، چگونه.

من برای نجات از نارابطه‌ای که ازدواجم بود به سراغ آن کودک می‌رفتم و کدام کودک نوزاده‌ای هست که بتواند چنین توقعی را برآورده کند؟ چنان‌که به‌کرات اتفاق می‌افتد، سرنوشت کارلا حتی قبل از تولدش رقم خورده بود.

متفاوت‌اند. حتی اگر قادر نباشیم همهٔ توان نهفتهٔ خود را در کودکی محقق سازیم، و حتی اگر ردونشان ترس‌ها، عدم‌قطعیت‌ها و محرومیت‌های کودکی در زندگی بزرگسالی همچنان با ما بمانند، بااین‌همه هنوز کارهای زیادی است که می‌توانیم برای بهبود شرایط خود انجام دهیم، چراکه آگاهی‌مان تندوتیزتر شده است. این آگاهی تازه اغلب حاصلی است از مواجهه با افراد همدردی که بخت آن‌قدر یارشان بوده تا در محیطی آکنده از عشق و احترام بزرگ شوند، کسانی که کودکیِ کمتر آشفته‌ای داشته‌اند، لذت و آزادی را تجربه کرده‌اند و درنتیجه توانسته‌اند زندگی راحت‌تر و شادتری داشته باشند.