بریده‌هایی از کتاب سپیده دمان همه چیز

این‌که بعضی‌ها می‌توانند ثروت‌شان را به قدرتی بدل کنند که بر دیگران اعمال می‌شود؛ دیگرانی که دست‌آخر می‌شنوند نیازهای‌شان بی‌اهمیت است و زندگی‌های‌شان هیچ ارزشی ندارد.

اگر چنین باشد، این جوامع را باید «جوامع برده‌دار» تمام‌عیاری دانست که در آن‌ها کار ناآزاد سنگ‌بنای اقتصاد داخلی و حافظ رونق و کامیابی نجبا و مردمان عادی محسوب می‌شد.

همچنان که شخصِ در حال آموزش خود را «می‌اندوزد» و تطهیر می‌شود، خود را هر چه بیش‌تر «واقعی» می‌پندارد و از همین‌رو، دنیا را نیز هر چه بیش‌تر «زیبا» می‌بیند: مکانی واقعی و تجربه‌شده و نه صرفاً بستری برای یک «داستان»، برای معرفت فکری

«درمانگر پیر او را برای در هم شکستن عرق‌خانه و جمع‌آوری چوب‌هایش فرستاد. او در مسیر، با هر قدمی که برمی‌داشت می‌گریست، چرا که اینک با چشمان خودش می‌دید که کار چگونه انجام شده بود…» اشک‌ها و گریستن بخش اساسی آموزش معنوی یوروک‌ها محسوب می‌شوند و تجلی اشتیاق شخصی، صمیمیت، تواضع و گشودگی آن‌هاست.

همین قوم‌نگار می‌گوید وقتی هدفِ «شخص دیگری در زندگی ایجاد مزاحمت برای تو باشد، باید در برابرش ایستاد، وگرنه تو را به بردهٔ خود، به "حیوان خانگی" خود، بدل می‌سازد.»

تقریباً در همه‌جا به‌جز نواحی شمال‌غربی، تمامی پول‌ها و دیگر اشکال ثروت مردان و زنان در هنگام مرگ به نحوی آیینی در آتش سوزانده می‌شد ــ و در نتیجه، این نهاد سازوکاری کارآمد بود برای هم‌ترازسازی افراد.

یا به طرز مفتضحانه‌ای مجبور به زندگی در کلبه‌های منزوی در جنگل می‌شدند.

معمولاً گزینه‌های بدیلِ زندگی ملال‌آور فعلی‌مان چیزی نیست جز «تعطیلات ملی»: دوره‌های مصرف جنون‌آسا که در فاصلهٔ میان روزهای کاری چپانده شده‌اند و طی آن‌ها امرونهی‌های موقرانه‌ای می‌شنویم در این‌باره که زندگی واقعاً در مصرف خلاصه نمی‌شود.

روایت‌های متعارف تاریخ بشر به چه ترتیب این تاریخ را از مهم‌ترین و ریشه‌ای‌ترین عنصر آن، یعنی خود بشر و آزادی‌های بنیادینش، تهی می‌کنند؛ آزادی‌هایی که، صرف‌نظر از سنت و چارچوب فرهنگی و زمانی‌ای که در آن به بیان درمی‌آیند، همگی بیانگر یک چیزند: حق انسان برای تعیین ماهیت زندگی خود، حقی که مبتنی بر سه آزادی بنیادین است: آزادی جابه‌جایی، آزادی نافرمانی و آزادی خلق یا دگرگون کردن مناسبات اجتماعی.

بنابراین می‌توان شالودهٔ کتاب حاضر را چنین بیان کرد: مسئله آن نیست که از کدام مقطع به بعد دچار پدیده‌های اجتماعی شومی نظیر نابرابری و ساختارهای سلطه شده‌ایم، مهم‌تر این است که از کدام مقطع به بعد فراموش کرده‌ایم که می‌توانیم آرایش‌های اجتماعی بسیار متنوعی برگزینیم و آگاهانه در جهت تحقق آن‌ها تلاش کنیم.

لاهونتان ادامه می‌دهد: «آن‌ها هیچ دلیلی نمی‌بینند که چرا یک نفر باید بیش‌تر از دیگری داشته باشد و ثروتمندان باید محترم‌تر از فقرا باشند. به طور خلاصه، می‌گویند نام وحشی که ما بر آن‌ها می‌گذاریم بیش‌تر برازندهٔ خودمان است، زیرا هیچ‌چیز در اعمال ما نیست که بهره‌ای از حکمت برده باشد.»

امروزه، بیش‌ترِ باستان‌شناسان تفسیر تصاویر پیشاتاریخ از زنان تنومند را به عنوان «ایزدبانوی باروری» عمیقاً نادرست می‌دانند. خود این ایده نتیجهٔ خیال‌پردازی‌های ویکتوریاییِ منسوخ دربارهٔ «مادرسالاری بدوی» است. در سدهٔ نوزدهم، مادرسالاری را شیوهٔ پیش‌فرض سازمان‌دهی سیاسی جوامع نوسنگی در نظر می‌گرفتند (در مقابل پدرسالاری ظالمانهٔ عصر مفرغ در دوره‌های بعدی)

در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، جغرافی‌دانی به نام آلفرد دبلیو. کرازبی چندین نظریهٔ مهم طرح کرد در این‌باره که چه‌طور زیست‌بومْ سیر تاریخ را شکل داده است. او، از جمله، نخستین کسی بود که توجهات را به «تبادل کلمبی» جلب کرد؛ انتقال چشم‌گیر گونه‌های غیربشری که با رسیدن اروپایی‌ها به امریکا و اثر دگرگون‌کنندهٔ آن بر وضعیت جهانی فرهنگ، اقتصاد و خوراک آغاز شد. تنباکو، فلفل، سیب‌زمینی و بوقلمون از اوراسیا سر درآورد؛ ذرت، کائوچو و مرغ به افریقا رسید؛ و مرکبات، قهوه، اسب، الاغ و احشام به امریکا برده شد. کرازبی در ادامه استدلال کرد که رشد اقتصادهای اروپا پس از سدهٔ شانزدهم را می‌توان به فرایندی نسبت داد که او «امپریالیسم زیست‌بومی» می‌نامد. (۱۰)