بریده‌هایی از کتاب عشق خدا؛ چرا و چگونه؟

انسان باید دیگران را به خاطر خدا دوست داشته باشد؛ علامت این که دیگران را به خاطر خدا دوست می‌داریم این است که سر دو راهی‌ها محبّت زن و فرزند و مال و دارایی و امثال اینها را فدای محبّت خدای متعال می‌کند.

محو می‌باید نه نَحو اینجا بدان گر تو محوی بی‌خطر در آب ران

اگر انسان بخواهد خردمندانه رفتار کند نباید به چیزی غیر از لقاء الله قانع باشد و اگر کسی به کمتر از این قانع شود، نقد عمرش را باخته و از دست داده است.

ای داوود! اگر آنان که از من رویگردان شده‌اند می‌دانستند که چگونه در انتظارشان هستم و چه مهری نسبت به آنان دارم و چه قدر مشتاقم که معصیتشان را ترک کنند، از اشتیاق من می‌مردند و در راه محبّتم بند از بندشان جدا می‌شد

تصوّر دوری از خدا برای کسی که لقاء و محبّت خدا را چشیده از عذاب جهنّم دردناک‌تر است.

بدانید که تلخ و شیرین دنیا خوابی بیش نیست و بیداری حقیقی در آخرت است. رستگار کسی است که در آخرت رستگار باشد و بدبخت کسی است که در آخرت بدبخت باشد.

شیرین‌ترین و زیباترین حقیقت این عالم که از حقایق فراموش شده نزد ماست، عشق و محبّت خداوند متعال است. علی‌رغم این که مهم‌ترین کلید حرکت به سمت کمال، عشق و محبّت خداست ولی در بین ما به ندرت از آن گفتگو می‌شود و کمتر کسی در این عالم از این حقیقت ارزشمند، بهره برده است.

تا کم نشوی و کمتر از کم نشوی در حلقهٔ عاشقان تو محرم نشوی

آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید

خدا در عالم خلقت به هر گونه که بخواهد عمل می‌کند و افاضه وجود و رحمت می‌نماید.

رسم عاشق نیست با یک دل، دو دلبر داشتن یا ز جانان یا ز جان بایست دل برداشتن

در روایات بیان شده است که بلافاصله بعد از بیدار شدن به سجده بروید و خدا را شکر کنید که یک روز دیگر مهلت داد تا بندگی او را بکنید و از او بخواهید به شما توفیق دهد در طول این روز جدید در مسیر او گام بردارید.

ای تمنّای دل‌های مشتاقان و ای نهایت آرزوهای عاشقان از تو می‌خواهم دوست داشتن خودت را و دوست داشتن هر کس که تو را دوست دارد و دوست داشتن هر کاری که مرا به قرب تو برساند و از تو می‌خواهم کاری کنی که خودت از همه برایم دوست داشتنی‌تر باشی و از تو می‌خواهم که محبّتم به تو راهنمای رسیدن به رضایتت باشد و اشتیاقم به تو مرا از معصیتت باز بدارد.

آب دریا مُرده را بر سر نهد ور بُود زنده ز دریا کی رهد آب دریا مرده را روی خودش نگه می‌دارد و او را غرق نمی‌کند. کسی که زنده است و بر خلاف موج دریا دست و پا می‌زند، دریا او را به درون خود می‌کشاند؛ کسی که تسلیمِ تسلیم است و از خود چیزی ندارد، مثل پَر کاهی که با جریان باد به هر طرف می‌رود و می‌چرخد، اگر در دست قدرت خدا باشد خدا هم مدام بر عزّت او می‌افزاید و امورش را در دست می‌گیرد و او را همراهی می‌کند و به مقصد می‌رساند.

باید بندگی و تلاش کنی تا روز به روز قلبت نرم‌تر و لطیف‌تر و نورانی‌تر شود.

أَخْلِص الْعَمل فَإِنَّ النَّاقِدَ بَصِیرٌ. کار زیاد انجام شده اما چه مقدار از این کارها با اخلاص انجام شده باشد، خدا می‌داند. ما که نمی‌توانیم اخلاص خودمان را تشخیص بدهیم. لذا مؤمن همیشه بین خوف و رجاء است. به رحمت خدا امیدوار است ولی به اعمال خودش نه. چه بسا انسان وارد عالم آخرت بشود و ببیند چیزی برایش باقی نمانده است و اعمالش همه از بین رفته است.

عشق‌هایی کز پی رنگی بود عشق نَبوَد، عاقبت ننگی بود

سیه رویی ز ممکن در دو عالم جدا هرگز نشد و الله أعلم انسان هیچ وقت چیزی ندارد. هر چه دارد، از آنِ خدا و امانت است. همه متعلّق به خدا و اولیاء اوست. اگر انسان روی اینها حساب و کتابی باز کرده باید به زیارت برود و در زیارت بفهمد که چیزی نیست و شأنی ندارد و با دست خالی برگردد و اعتراف کند که خدایا! من چیزی ندارم و دستم خالی است؛ این یعنی اخلاص.

انسان باید زحمت بکشد و با نفسش مبارزه و جهاد کند. با مجاهدت و ایثار و صداقت و انفاق و مبارزه با نفس است که عشق می‌آید، ولی بالاخره باید منتظر آمدن این عشق و محبّت باشد.

بزرگان فرموده‌اند کلید رسیدن به لقاء الله، اخلاص است و کلید اخلاص، محبّت و عشق است.

آتشی که حقیقتش سوختن و سوزاندن است، در داستان حضرت ابراهیم با اشاره خدای متعال سرد و بدون خطر می‌شود

علامت این که زیارت انسان برای خداست نه برای رسیدن به حال خوش و گرفتن حاجت و امثال این امور این است که وقتی از زیارت برگشت در قلبش حال بندگی و سرشکستگی و ذلّت بیشتر شده باشد؛ معلوم می‌شود با این زیارت به طرف خدا حرکت کرده است. مثلاً بنده قبل از پیاده‌روی اربعین در قلبم برای خودم کسی بودم. جلوی دوست و رفیق برای خودم پرونده‌ای باز کرده بودم. اگر کسی به من حرفی می‌زد به من بر می‌خورد؛ بعد از برگشت با خودم می‌گویم من چه کسی هستم؟ من که برای خودم شأن و منزلتی ندارم. مردم می‌گویند به زیارت می رویم تا با دست پُر برگردیم. اما بعضی از اهل دل می‌گویند دعا کن بعد از زیارت با دست خالی برگردی. نه این که با دست پُر بروی و آنجا دستت خالی شود و برگردی بلکه بفهمی دستت خالی است؛ الآن هم دستت خالی است.

سؤال مهم این است که چه کنیم محبّت خدا در قلبمان بیاید و ریاضت‌ها و زحمت‌هایی که می‌کشیم به هدر نرود. مرتاض‌ها و سایرین نیز به ظاهر زحمت می‌کشند، خون دل می‌خورند و جان می‌کَنند اما زحمتشان در حقیقت به هدر می‌رود و نتیجهٔ آن خدایی نمی‌شود و به خدا متّصل نمی‌شوند. از دنیا دل می‌کنند ولی در عالم بعدی به آنها گفته می‌شود شما در دنیا به دنبال خدا نبودید لذا الآن هم دستتان خالی است. در آنجا تنها محبّت و انس با خدا خریدار دارد و چیزهای دیگر خریداری ندارد.

در روایات بیان شده است که بلافاصله بعد از بیدار شدن به سجده بروید و خدا را شکر کنید که یک روز دیگر مهلت داد تا بندگی او را بکنید و از او بخواهید به شما توفیق دهد در طول این روز جدید در مسیر او گام بردارید.

تا به حال فکر کرده‌اید که چرا غربی‌ها همه چیز را تحریم کرده‌اند ولی دسترسی آسان به اینترنت و شبکه‌های اجتماعی و ماهواره‌ای را تحریم نمی‌کنند. نیازهای اصلی جامعهٔ اسلامی مثل غذا، دارو و ملزومات پزشکی را از آنها می‌گیرند و شبکه‌های اجتماعی و ماهواره‌ای را به اسم پیشرفت و تکنولوژی در اختیار آنها قرار می‌دهند! چرا راه اینترنت را نمی‌بندند؟ چرا تلگرام و واتساپ و اینستاگرام درست می‌کنند.

خدای متعال به زبان بی‌زبانی می‌فرماید: ای بندهٔ من! از اینها دل بکن و به آغوش من بیا. من اگر راه را برای تو باز بگذارم تو می‌خواهی کلّ مال دنیا را داشته باشی و همهٔ جاه و مقام و اعتبارات را به سوی خودت بکشی در حالی‌که اگر به دنبال اینها بروی از من باز می‌مانی.