بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

بشر به‌طرز حیرت‌آوری با تغییرات هیجانی ظریفی در افراد (و حیوانات) پیرامونی‌اش هماهنگ است.

هماهنگی متمرکز با فردی دیگر می‌تواند ما را از آشفتگی و ترس برهاند.

بیشتر رنج‌های بشری در عشق و فقدان ریشه دارند

پس‌از تروما، دنیا به دو دستهٔ مشخص تقسیم می‌شود: آن‌هایی که می‌دانند و آن‌هایی که نمی‌دانند. افرادی که تجربهٔ تروما ندارند، قابل‌اعتماد نیستند؛ زیرا درکی از آن ندارند.

وقتی زنگ هشدار مغز هیجانی مرتباً سیگنال می‌فرستد که در خطرید، هیچ مقداری از بینش آن را خاموش نخواهد کرد.

روان‌شناسان معمولاً سعی دارند به افراد کمک کنند تا رفتارشان را با استفاده از بینش و فهم مدیریت کنند. بااین‌حال، پژوهش‌های عصب‌شناختی نشان می‌دهند که مشکلات روانی بسیار اندکی به‌دلیل اشکال در فهم افراد رخ می‌دهند؛ بیشترشان از فشارهایی در نواحی عمیق‌تر مغز سرچشمه می‌گیرند که ادراک و توجهمان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند.

که بیمارانی که به‌لحاظ فیزیکی یا جنسی مورد خشونت واقع شده‌اند با دوراهی روبه‌رو هستند: به‌شدت خواهان لمس افرادند؛ اما در عین حال از تماس بدنی وحشت دارند.

چسبیدن به افراد دیگر طبیعی‌ترین راهی است که انسان‌ها می‌توانند در موقع ناراحتی، به کمک آن خودشان را آرام کنند.

هرچه ورود داده‌های درونی و حسی به مغز هیجانی شدیدتر باشد، توانایی مغز منطقی در خنثی‌سازی آن‌ها کمتر می‌شود.

آدم‌ها بدون برخورداری از لوب‌های پیشانی انعطاف‌پذیر و فعال بندهٔ عادت می‌شوند و روابطشان ظاهری و تکراری می‌شود. ابداع و نوآوری، کشف و شگفتی، همگی از بین می‌رود.

انعطاف‌پذیری عصبی کشف نسبتاً جدیدی است که براساس آن عصب‌هایی که «با هم فعال می‌شوند، به هم وابسته می‌شوند.» هنگامی که یک مدار پشت‌سرهم سیگنالی را بفرستد، این کار ممکن است به تنظیمات پیش‌فرض آن تبدیل شود؛ یعنی محتمل‌ترین پاسخ ممکن بشود. اگر احساس امنیت و دوست‌داشته‌شدن کنید، مغزتان درزمینهٔ اکتشاف، بازی و همکاری تخصص پیدا می‌کند؛ اگر وحشت‌زده هستید و کسی به شما نیاز ندارد، تخصص مغز هم به مدیریت احساسات ترس و رهاشدگی معطوف می‌شود.

سمراد به ما آموخت که بیشتر رنج‌های بشری در عشق و فقدان ریشه دارند و وظیفهٔ درمانگران این است که به افراد کمک کنند تا واقعیت زندگی را با همهٔ لذت‌ها و دل‌شکستگی‌هایش «بپذیرند، حسش کنند و آن را تاب بیاورند.» از ما می‌خواست در تمامی جنبه‌های زندگی با خود صادق باشیم و می‌گفت: «بزرگ‌ترین منبع رنج‌های ما دروغ‌هایی است که به خودمان می‌گوییم.» اغلب می‌گفت حال مردم بدون آگاهی از دانسته‌های خود و لمس احساساتشان هرگز بهتر نمی‌شود.

سمراد به ما آموخت که بیشتر رنج‌های بشری در عشق و فقدان ریشه دارند و وظیفهٔ درمانگران این است که به افراد کمک کنند تا واقعیت زندگی را با همهٔ لذت‌ها و دل‌شکستگی‌هایش «بپذیرند، حسش کنند و آن را تاب بیاورند.» از ما می‌خواست در تمامی جنبه‌های زندگی با خود صادق باشیم و می‌گفت: «بزرگ‌ترین منبع رنج‌های ما دروغ‌هایی است که به خودمان می‌گوییم.» اغلب می‌گفت حال مردم بدون آگاهی از دانسته‌های خود و لمس احساساتشان هرگز بهتر نمی‌شود.

بشر متخصص خوش‌خیالی و پنهان‌سازی حقیقت است.

افراد مبتلا به تروما خودشان طاقت یادآوری آن را ندارند و برای فراموشی آگاهی‌های تحمل‌ناپذیر خود اغلب به موادمخدر، الکل یا خودزنی روی می‌آورند.

تقدیم به بیمارانم که درد کشیدند و کتاب درسی‌ام بودند ـ نویسنده

چرا افراد مبتلا به تروما اغلب دچار گرفتاری‌هایی تکراری می‌شوند و عبرت‌گرفتن از تجارب گذشته این‌قدر برایشان مشکل است.

واکنش‌های پس‌از تروما نامفهوم و تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسند. نجات‌یافتگان تروما که احساس می‌کنند بر رفتار خود کنترل ندارند، رفته‌رفته دچار این نگرانی می‌شوند که آسیب‌های واردشده به آن‌ها شدید و جبران‌ناپذیر است.

واکنش‌های پس‌از تروما نامفهوم و تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسند. نجات‌یافتگان تروما که احساس می‌کنند بر رفتار خود کنترل ندارند، رفته‌رفته دچار این نگرانی می‌شوند که آسیب‌های واردشده به آن‌ها شدید و جبران‌ناپذیر است.

واکنش‌های پس‌از تروما نامفهوم و تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسند. نجات‌یافتگان تروما که احساس می‌کنند بر رفتار خود کنترل ندارند، رفته‌رفته دچار این نگرانی می‌شوند که آسیب‌های واردشده به آن‌ها شدید و جبران‌ناپذیر است.