بریده‌هایی از کتاب چیزهایی که برای هیچ کس تعریف نکردم (قسمت دوم)

وقتی آدم را نمی‌خواهند، نمی‌خواهند. متاسفانه آدم نمی‌تواند خودش را به دیگران بخواهاند.

نزدیکان آدم هم حوصلهٔ آدم را ندارند.

من از درس‌خواندن بیزارم. مطالعه را دوست دارم ها! اما از درس‌خواندنی که بعداً مجبور باشی درس را پس بدهی بیزارم. اما در تمام این سال‌هایی که بی‌وقفه داشتم درس می‌خواندم،

آدم بالاخره یک روزی کارهایی را انجام می‌دهد که فکرش را هم نمی‌کرد انجام دهد. کارهایی که در دیگران نکوهش می‌کرد. کارهایی که فکر می‌کرد نباید از دیگران سر بزند. کارهایی که به دیگران می‌گفت انجام ندهند.

از کتابِ قبل تا این کتاب چیزهایی فرق کرده‌اند؛ مثلاً کلاهدوز دیگر کلاهدوز من نیست! خودش نخواست که باشد.

داری با کسی که صمیمی‌ات هست بگوبخند می‌کنی، ناگهان با خودت می‌گویی نکند او با من هم‌حس نباشد؟ نکند آن‌قدر که دوستش دارم دوستم نداشته باشد. دلش برایم تنگ نشود. به فکرم نیفتد. یادم نکند؟ انگار در پهنهٔ وسیعی از ذغال داغ گیر افتادی. هر کجا، هر طرف پا بگذاری ذغال داغ است و ذغال داغ...

ترجیح می‌دهم بارها با یک نفر شروع کنم تا هر بار با یک نفر.

وقتی آدم با یک چیزی راحت نیست که دلیل نمی‌شود آن چیز اشتباه باشد.

برای کسی خودتان را به مریضی سخت نزنید، خودتان را نمایشی نکشید، خودتان را جدی نکشید. اگر خیلی ناراحتید همین‌طور زنده بمانید و زجر بکشید. اما برای جلب توجه کسی که زنده است از این کارها نکنید. ابله‌هایی هستند که به‌اندازهٔ خودتان یا حتی بیشتر از خودتان در شرایط سخت شما درد می‌کشند.

هر کسی که از دور نشستی و رفتار و گفتار من را قضاوت می‌کنی و واکنش نشان می‌دهی! تو پا در کفش من نگذاشتی، یا بهتر اینکه، پا در مغز من نگذاشتی.

آدم باید پشتش به کسی قرص باشد. آدم برای اینکه ترسی از چیزی نداشته باشد باید پشتش به کسی قرص باشد.

فهمیدم نزدیکان آدم هم حوصلهٔ آدم را ندارند

من مسئولیت‌پذیری را بسیار جدی می‌گیرم.

چرا آدم‌ها را نمی‌گذاریم به حال خودشان؟ چرا درست و غلط خودمان را برایشان دیکته می‌کنیم و نمی‌گذاریم زندگی را همان‌طوری که هستند، همان‌طوری که باب میلشان است زندگی کنند؟ چرا وقتی کسی با ما هم‌عقیده نیست طردش می‌کنیم؟ اصلاً مگر این چیزها درست و غلطی دارند؟ شاید بهتر است گِل مغزمان را از آن قالبی که برایش ساختند دربیاوریم و بگذاریم فقط گِلی منعطف باشد، نه بسته و محصور در قالب و شکلی خاص. آدم‌ها در این چیزی که اسمش مثلاً زندگی است به حمایت و دلگرمی احتیاج دارند، نه مشت‌های محکمی که مدام آن‌ها را در قالبی از پیش تعیین شده بکوبد و نگذارد خودش شکلی بگیرد.

دل‌کندن سخت است. نمی‌دانم چطور به این خوبی از پس آن برآمدی. شاید باید گفت خوش به حالت!

آدم برای اینکه ترسی از چیزی نداشته باشد باید پشتش به کسی قرص باشد.

نمی‌دانم چرا همیشه پیوند خانوادگی را بالاتر از پیوند دوستی می‌دانند. خانواده هم ترکت می‌کند، خانواده هم از علاقه‌مندی‌هایت متنفر و دلخور می‌شود، خانواده هم بی‌توجه و بی‌تفاوت می‌شود، تنها فرقش این است که ما دوستانمان را درست و غلط، خودمان انتخاب می‌کنیم اما خانواده‌مان را نه. شاید ریشهٔ اصلی مشکلات ما خانواده است؛ همان بنیانی که صلاح دیده موجودی خودآگاه و با آیندهٔ نامعلوم دیگری را وارد این جهان کند. این‌ها اصل خودشیفتگی‌اند. همین‌ها...

چه‌ها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم مگر دشمن کند این‌ها که من با جان خود کردم طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری غلط می‌گفت خود را کشتم و درمان خود کردم

وقتی کسی می‌تواند کارش را با پیام بگوید چرا زنگ می‌زند؟ من قشنگ نگاه می‌کنم که گوشی‌ام زنگ می‌خورد و بعد می‌گذارم چند ساعت بعد پیام می‌دهم که کاری داشتی؟ آن موقع نمی‌توانستم جواب بدهم. یا اگر شمارهٔ ناشناس باشد آن را ذخیره می‌کنم و پروفایلش را نگاه می‌کنم تا ببینم سردرمی‌آورم کیست و چه کاری ممکن است با من داشته باشد یا نه. شماره‌های ثابت را هم که گوگل می‌کنم تا ببینم از کجا هستند.

هرکس هر غلطی دلش می‌خواهد بکند؛ چون شاید خودم یک روزی نه به دلخواهم، بلکه به اجبار وادار به انجام یک غلط‌هایی شدم.

ما را یک‌باره به دریا انداختند، فارغ از اینکه ما ماهی نبودیم...

چرا آدم‌ها را نمی‌گذاریم به حال خودشان؟ چرا درست و غلط خودمان را برایشان دیکته می‌کنیم و نمی‌گذاریم زندگی را همان‌طوری که هستند، همان‌طوری که باب میلشان است زندگی کنند؟ چرا وقتی کسی با ما هم‌عقیده نیست طردش می‌کنیم؟ اصلاً مگر این چیزها درست و غلطی دارند؟ شاید بهتر است گِل مغزمان را از آن قالبی که برایش ساختند دربیاوریم و بگذاریم فقط گِلی منعطف باشد، نه بسته و محصور در قالب و شکلی خاص. آدم‌ها در این چیزی که اسمش مثلاً زندگی است به حمایت و دلگرمی احتیاج دارند، نه مشت‌های محکمی که مدام آن‌ها را در قالبی از پیش تعیین شده بکوبد و نگذارد خودش شکلی بگیرد.

گمان کنم وقتی آدم‌ها کسانی که دوست دارند را در آغوش بگیرند از هیچ‌چیزی نخواهند ترسید.

آدم‌ها معمولاً ما را خوب نمی‌کنند، آن‌ها ما را تسکین می‌دهند و من برای این از آن‌ها سپاس‌گزارم.

اما کسی نوشته بود مشکلاتی که کودکان با خودشان حمل می‌کنند، همان مشکلاتی است که خانواده روی دوششان گذاشته است؛

آدم برای اینکه ترسی از چیزی نداشته باشد باید پشتش به کسی قرص باشد.

من آدم صبوری‌ام ولی از آن‌هایی هستم که به «مرگ یک بار، شیون هم یک بار» اعتقاد دارم.

گفتی: «عاشقت شدم.» و من گفتم: «خیلی دوستت دارم.». نتیجه همین شد که می‌بینی؛ آتش عشق خاموش می‌شود اما دوست‌داشتن هیچ‌وقت از بین نمی‌رود، حالا هرچه هم که بشود.

مگر دشمن کند این‌ها که من با جان خود کردم

ما را یک‌باره به دریا انداختند، فارغ از اینکه ما ماهی نبودیم...