بریده‌هایی از کتاب چیزهایی که برای هیچ کس تعریف نکردم (قسمت دوم)

نزدیکان آدم هم حوصلهٔ آدم را ندارند.

از کتابِ قبل تا این کتاب چیزهایی فرق کرده‌اند؛ مثلاً کلاهدوز دیگر کلاهدوز من نیست! خودش نخواست که باشد.

من از درس‌خواندن بیزارم. مطالعه را دوست دارم ها! اما از درس‌خواندنی که بعداً مجبور باشی درس را پس بدهی بیزارم. اما در تمام این سال‌هایی که بی‌وقفه داشتم درس می‌خواندم،

ترجیح می‌دهم بارها با یک نفر شروع کنم تا هر بار با یک نفر.

فهمیدم نزدیکان آدم هم حوصلهٔ آدم را ندارند

من مسئولیت‌پذیری را بسیار جدی می‌گیرم.

چرا آدم‌ها را نمی‌گذاریم به حال خودشان؟ چرا درست و غلط خودمان را برایشان دیکته می‌کنیم و نمی‌گذاریم زندگی را همان‌طوری که هستند، همان‌طوری که باب میلشان است زندگی کنند؟ چرا وقتی کسی با ما هم‌عقیده نیست طردش می‌کنیم؟ اصلاً مگر این چیزها درست و غلطی دارند؟ شاید بهتر است گِل مغزمان را از آن قالبی که برایش ساختند دربیاوریم و بگذاریم فقط گِلی منعطف باشد، نه بسته و محصور در قالب و شکلی خاص. آدم‌ها در این چیزی که اسمش مثلاً زندگی است به حمایت و دلگرمی احتیاج دارند، نه مشت‌های محکمی که مدام آن‌ها را در قالبی از پیش تعیین شده بکوبد و نگذارد خودش شکلی بگیرد.

دل‌کندن سخت است. نمی‌دانم چطور به این خوبی از پس آن برآمدی. شاید باید گفت خوش به حالت!

آدم برای اینکه ترسی از چیزی نداشته باشد باید پشتش به کسی قرص باشد.

اما کسی نوشته بود مشکلاتی که کودکان با خودشان حمل می‌کنند، همان مشکلاتی است که خانواده روی دوششان گذاشته است؛

آدم برای اینکه ترسی از چیزی نداشته باشد باید پشتش به کسی قرص باشد.

من آدم صبوری‌ام ولی از آن‌هایی هستم که به «مرگ یک بار، شیون هم یک بار» اعتقاد دارم.

گفتی: «عاشقت شدم.» و من گفتم: «خیلی دوستت دارم.». نتیجه همین شد که می‌بینی؛ آتش عشق خاموش می‌شود اما دوست‌داشتن هیچ‌وقت از بین نمی‌رود، حالا هرچه هم که بشود.

مگر دشمن کند این‌ها که من با جان خود کردم

ما را یک‌باره به دریا انداختند، فارغ از اینکه ما ماهی نبودیم...

چرا آدم‌ها را نمی‌گذاریم به حال خودشان؟ چرا درست و غلط خودمان را برایشان دیکته می‌کنیم و نمی‌گذاریم زندگی را همان‌طوری که هستند، همان‌طوری که باب میلشان است زندگی کنند؟ چرا وقتی کسی با ما هم‌عقیده نیست طردش می‌کنیم؟ اصلاً مگر این چیزها درست و غلطی دارند؟ شاید بهتر است گِل مغزمان را از آن قالبی که برایش ساختند دربیاوریم و بگذاریم فقط گِلی منعطف باشد، نه بسته و محصور در قالب و شکلی خاص. آدم‌ها در این چیزی که اسمش مثلاً زندگی است به حمایت و دلگرمی احتیاج دارند، نه مشت‌های محکمی که مدام آن‌ها را در قالبی از پیش تعیین شده بکوبد و نگذارد خودش شکلی بگیرد.

غمگین‌کننده است که مدام مجبور باشی خودت را به دیگرانِ مهم زندگی‌ات یادآوری کنی تا مبادا یادشان نروی.