بریده‌هایی از کتاب چیزهایی که برای هیچ کس تعریف نکردم (قسمت دوم)

نزدیکان آدم هم حوصلهٔ آدم را ندارند.

از کتابِ قبل تا این کتاب چیزهایی فرق کرده‌اند؛ مثلاً کلاهدوز دیگر کلاهدوز من نیست! خودش نخواست که باشد.

من از درس‌خواندن بیزارم. مطالعه را دوست دارم ها! اما از درس‌خواندنی که بعداً مجبور باشی درس را پس بدهی بیزارم. اما در تمام این سال‌هایی که بی‌وقفه داشتم درس می‌خواندم،

ترجیح می‌دهم بارها با یک نفر شروع کنم تا هر بار با یک نفر.

فهمیدم نزدیکان آدم هم حوصلهٔ آدم را ندارند

من مسئولیت‌پذیری را بسیار جدی می‌گیرم.

آدم برای اینکه ترسی از چیزی نداشته باشد باید پشتش به کسی قرص باشد.

آدم بالاخره یک روزی کارهایی را انجام می‌دهد که فکرش را هم نمی‌کرد انجام دهد. کارهایی که در دیگران نکوهش می‌کرد. کارهایی که فکر می‌کرد نباید از دیگران سر بزند. کارهایی که به دیگران می‌گفت انجام ندهند.

وقتی آدم با یک چیزی راحت نیست که دلیل نمی‌شود آن چیز اشتباه باشد.

چرا آدم‌ها را نمی‌گذاریم به حال خودشان؟ چرا درست و غلط خودمان را برایشان دیکته می‌کنیم و نمی‌گذاریم زندگی را همان‌طوری که هستند، همان‌طوری که باب میلشان است زندگی کنند؟ چرا وقتی کسی با ما هم‌عقیده نیست طردش می‌کنیم؟ اصلاً مگر این چیزها درست و غلطی دارند؟ شاید بهتر است گِل مغزمان را از آن قالبی که برایش ساختند دربیاوریم و بگذاریم فقط گِلی منعطف باشد، نه بسته و محصور در قالب و شکلی خاص. آدم‌ها در این چیزی که اسمش مثلاً زندگی است به حمایت و دلگرمی احتیاج دارند، نه مشت‌های محکمی که مدام آن‌ها را در قالبی از پیش تعیین شده بکوبد و نگذارد خودش شکلی بگیرد.

آدم برای اینکه ترسی از چیزی نداشته باشد باید پشتش به کسی قرص باشد.

دل‌کندن سخت است. نمی‌دانم چطور به این خوبی از پس آن برآمدی. شاید باید گفت خوش به حالت!

مگر دشمن کند این‌ها که من با جان خود کردم

نمی‌دانم چرا همیشه پیوند خانوادگی را بالاتر از پیوند دوستی می‌دانند. خانواده هم ترکت می‌کند، خانواده هم از علاقه‌مندی‌هایت متنفر و دلخور می‌شود، خانواده هم بی‌توجه و بی‌تفاوت می‌شود، تنها فرقش این است که ما دوستانمان را درست و غلط، خودمان انتخاب می‌کنیم اما خانواده‌مان را نه. شاید ریشهٔ اصلی مشکلات ما خانواده است؛ همان بنیانی که صلاح دیده موجودی خودآگاه و با آیندهٔ نامعلوم دیگری را وارد این جهان کند. این‌ها اصل خودشیفتگی‌اند. همین‌ها...

چه‌ها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم مگر دشمن کند این‌ها که من با جان خود کردم طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری غلط می‌گفت خود را کشتم و درمان خود کردم

وقتی کسی می‌تواند کارش را با پیام بگوید چرا زنگ می‌زند؟ من قشنگ نگاه می‌کنم که گوشی‌ام زنگ می‌خورد و بعد می‌گذارم چند ساعت بعد پیام می‌دهم که کاری داشتی؟ آن موقع نمی‌توانستم جواب بدهم. یا اگر شمارهٔ ناشناس باشد آن را ذخیره می‌کنم و پروفایلش را نگاه می‌کنم تا ببینم سردرمی‌آورم کیست و چه کاری ممکن است با من داشته باشد یا نه. شماره‌های ثابت را هم که گوگل می‌کنم تا ببینم از کجا هستند.

برای کسی خودتان را به مریضی سخت نزنید، خودتان را نمایشی نکشید، خودتان را جدی نکشید. اگر خیلی ناراحتید همین‌طور زنده بمانید و زجر بکشید. اما برای جلب توجه کسی که زنده است از این کارها نکنید. ابله‌هایی هستند که به‌اندازهٔ خودتان یا حتی بیشتر از خودتان در شرایط سخت شما درد می‌کشند.

اما کسی نوشته بود مشکلاتی که کودکان با خودشان حمل می‌کنند، همان مشکلاتی است که خانواده روی دوششان گذاشته است؛

من آدم صبوری‌ام ولی از آن‌هایی هستم که به «مرگ یک بار، شیون هم یک بار» اعتقاد دارم.

گفتی: «عاشقت شدم.» و من گفتم: «خیلی دوستت دارم.». نتیجه همین شد که می‌بینی؛ آتش عشق خاموش می‌شود اما دوست‌داشتن هیچ‌وقت از بین نمی‌رود، حالا هرچه هم که بشود.

ما را یک‌باره به دریا انداختند، فارغ از اینکه ما ماهی نبودیم...

گاهی در دل می‌گویم چیزهایی هم هست که آدم بخواهد به‌خاطر تجربه‌کردنشان زنده باشد و زندگی کند.

من از درس‌خواندن بیزارم. مطالعه را دوست دارم ها! اما از درس‌خواندنی که بعداً مجبور باشی درس را پس بدهی بیزارم.

مگر چند نفر شانس داشتن شریکی را پیدا می‌کنند که برایشان کتاب بنویسد، که جلوی چشم این‌همه آدم نازشان را بکشد؟

هنوز هم دوستت دارم. با اینکه ماه‌هاست رفتی. هنوز هم دوستت دارم و درموردت که با کسی حرف می‌زنم از زمان حال استفاده می‌کنم. شاید خودت اینجا نباشی، اما «تو» تا ابد در قلبم هستی.

یک‌دفعه در اتاق فکر به ذهنم خطور کرد که چرا این‌همه شعر و آهنگ عاشقانه در فراق معشوق؟ مگر وقتی عاشق هستند هم می‌گذارند می‌روند؟ بله. به چیزهایی که نمی‌فهمم اضافه شد!

بعضی از مشکلات بیرونی را به مشکلات درونی بین خودمان تبدیل کردم یا شاید هم مشکلات درونی بین خودمان را به شکل مشکلات حل‌نشدنی بیرونی درآوردم.

چرا آدم‌ها را نمی‌گذاریم به حال خودشان؟ چرا درست و غلط خودمان را برایشان دیکته می‌کنیم و نمی‌گذاریم زندگی را همان‌طوری که هستند، همان‌طوری که باب میلشان است زندگی کنند؟ چرا وقتی کسی با ما هم‌عقیده نیست طردش می‌کنیم؟ اصلاً مگر این چیزها درست و غلطی دارند؟ شاید بهتر است گِل مغزمان را از آن قالبی که برایش ساختند دربیاوریم و بگذاریم فقط گِلی منعطف باشد، نه بسته و محصور در قالب و شکلی خاص. آدم‌ها در این چیزی که اسمش مثلاً زندگی است به حمایت و دلگرمی احتیاج دارند، نه مشت‌های محکمی که مدام آن‌ها را در قالبی از پیش تعیین شده بکوبد و نگذارد خودش شکلی بگیرد.

غمگین‌کننده است که مدام مجبور باشی خودت را به دیگرانِ مهم زندگی‌ات یادآوری کنی تا مبادا یادشان نروی.