بریده‌هایی از کتاب مانایی

وقتی می‌توانیم تحولی پدید آوریم که زنده باشیم. مرده‌ها قادر به حل مشکلات خود و جامعه‌شان نیستند.

ضمناً ما از مرگ نمی‌ترسیم، ما صرفاً دوستداران زندگی هستیم.

گاهی هیچ‌کاری نکردن خطرناک‌ترین انتخاب است.

به گمانم مردم وقتی واقعاً پیر می‌شوند که دیگر آینده‌ای مقابل خود نمی‌بینند. اگر می‌خواهی سن واقعی کسی را بفهمی به سخنان او گوش کن. اگر از گذشته صحبت می‌کند و در باب کارهایی که قبلاً کرده است سخن می‌راند، یعنی پیر شده است،

ما زیستن را ارزش می‌دانیم نه مرگ را. به محض اینکه متولد می‌شویم، ثانیه‌شمار مرگمان هم به راه می‌افتد. مرگ حتمی است و درهرحال درِ خانه‌مان را خواهد زد، ولی تولد و برخورداری از مجال زیستن حتمی نیستند. پس چرا به سوی مرگ بشتابیم؟ شتافتن به سوی مرگ و نادیده گرفتن زندگی چه مشکلی را حل می‌کند؟ وقتی می‌توانیم موقعیتمان را بهبود ببخشیم که بیش از هرچیزی، دوستدار و ستایشگر خودِ زندگی باشیم.

ما از مرگ نمی‌ترسیم، ما صرفاً دوستداران زندگی هستیم.

همان‌طورکه طی فصول مربوط به ورزش خواهیم گفت، تودهٔ عضلانی بیشتر با طول عمر بالاتر و کارایی بهتر ارتباط دارد

به محض اینکه متولد می‌شویم، ثانیه‌شمار مرگمان هم به راه می‌افتد. مرگ حتمی است و درهرحال درِ خانه‌مان را خواهد زد، ولی تولد و برخورداری از مجال زیستن حتمی نیستند. پس چرا به سوی مرگ بشتابیم؟

به همین سبب است که چربی احشایی با افزایش خطر ابتلا به سرطان و بیماری‌های قلبی‌عروقی مرتبط است.

اگر بتوانید به نحوی (عمدتاً از طریق کاهش وزن) چربی را از کبد خارج کنید، التهاب هم برطرف می‌شود و کبد کارایی عادی خود را بازخواهد یافت.

طول عمر دو وجه دارد: وجه نخست مدت‌زمانی است که زندگی می‌کنید و به‌عبارتی، طول عمرِ زمانی شماست، اما بخش دوم، و به همان اندازه پراهمیت، میزان خوب زندگی کردنتان -کیفیت سال‌های عمرتان- است. این دوره بازهٔ سلامتی نامیده می‌شود

تا وقتی زندگی هست، امید هم هست. _ مارکوس تولیوس سیسرو