بریده‌هایی از کتاب در کتابخانه پیدایش خواهی کرد

اما جالب است، بازخوانی کتابی که در کودکی عاشقش بودم. آدم متوجه مطالب تازه‌ای می‌شود.

«زندگی یه مکاشفه بعد از یه مکاشفهٔ دیگه‌ست. اوضاع همیشه طبق برنامه پیش نمی‌ره، توی هر وضعیتی که باشیم. اما روی دیگهٔ سکه رخ دادن تمام اون اتفاقات غیرمنتظره و شگفت‌انگیزیه که آدم اصلاً تصورشون رو هم نمی‌کرده. درنهایت بهترین اتفاق همینه که خیلی از مسائل اون‌جوری که ما امیدوار بودیم، اتفاق نمی‌افتن. سعی کنین به برنامه‌ها یا زمان‌بندی‌های ناراحت‌کننده به چشم شکست فردی یا بدشانسی نگاه نکنین. اگه بتونین همچین کاری بکنین، ممکنه بتونین تغییر کنین، هم شخص خودتون و هم زندگی‌تون درمجموع.»

احتمالاً دنیا اومدن سخت‌ترین کاریه که همه‌مون ناچار به انجامش بودیم. مطمئنم هر اتفاق دیگه‌ای که بعد از اون پیش می‌آد، ذره‌ای به سختی اون نیست. اگه آدم می‌تونه از آزمون سخت دنیا اومدن جون سالم به در ببره، پس می‌تونه هر سختی‌ای رو از سر بگذرونه.»

کتابخانه. چه واژهٔ خوش‌آهنگی، چقدر آرامش‌بخش.

«تو دنیایی که آدم نمی‌دونه بعدش چه اتفاقی می‌افته، من فقط کاری رو می‌کنم که حالا از دستم برمی‌آد.»

داشتن کسی که بهم باور داشت بهترین طلسم خوش‌شانسی من بود

اما اگر پشتکار داشته باشی، با گذر زمان کار را یاد خواهی گرفت.

«همه روابطی دارن و ممکنه هرکدوم از رابطه‌هاشون آغازگر شبکه‌ای با شاخه‌هایی در جهت‌های متعدد باشه. اگه منتظر زمان مناسب برای ایجاد ارتباطاتت بمونی، ممکنه چنین اتفاقی هیچ‌وقت نیفته، ولی اگه این‌ورواون‌ور خودی نشون بدی، با مردم حرف بزنی و به حد کافی همه‌چیز رو ببینی تا بهت این اعتمادبه‌نفس رو بده که ممکنه اوضاع خوب پیش بره، در این صورت شاید "یک روز" تبدیل بشه به "فردا".»

خانم کماچی جعبهٔ نارنجی پررنگی را نزدیک به خود می‌کشد. طرح گل‌های سفید روی شکلی شش‌ضلعی را به جا می‌آورم؛ جعبهٔ بیسکویت هانی‌دام است. من عاشقشم

«با جریان همراه شو».

هنوز نمی‌دانم که می‌خواهم چه‌کار کنم یا چه کاری می‌توانم بکنم. آنچه می‌دانم این است که نیازی به ترسیدن نیست و لازم نیست همین حالا کاری را بکنم که بیش از حد توانم است. درحال‌حاضر، برنامه‌ام فقط این است که زندگی‌ام را نظم‌وترتیب بدهم و از میان مهارت‌های در دسترس، مهارت‌های بیشتری یاد بگیرم. خودم را آماده خواهم کرد، مثل گوری و گورا که در جنگل شاه‌بلوط جمع می‌کردند. چون من اصلاً نمی‌دانم چه زمانی ممکن است تخم‌مرغ غول‌آسایم را پیدا کنم.

آدم می‌تونه راجع به مسائل تصمیم‌گیری کنه، اما هیچ تضمینی وجود نداره که همه‌چی طبق برنامه پیش بره. فقط اینکه...» کی‌ریاما ساکت می‌شود و مکثی می‌کند. «تو دنیایی که آدم نمی‌دونه بعدش چه اتفاقی می‌افته، من فقط کاری رو می‌کنم که حالا از دستم برمی‌آد.

می‌تونم شاعر رو تصور کنم که توی یه مهمون‌خونه اقامت داره، جایی که پنجره‌ش رو باز می‌کنه و بعد، بفرمایید، دریا همون‌جاست! شاید اثر عمیقی روش می‌ذاره. شاید هم درست تا همون لحظه فقط داخل اتاق رو دیده، برای همین وقتی پنجره رو باز می‌کنه، مثل اینه که یه‌هو کل یه دنیای خیلی بزرگ رو اون بیرون کشف می‌کنه. اونجا وایمیسته، نسیمی به‌طرفش می‌وزه و زندگیش با وسعت اون دریا یکی می‌شه.

حالا اشک من هم درآمده است، از این فکر که حرفی که به او زدم چقدر برایش ارزشمند بوده است. اما می‌دانم من تنها دلیلی نیستم که سیتارو به نوشتن ادامه داد. او از عمق وجودش به خودش باور دارد.

وقتی خانم کماچی این را از من پرسید، اولین فکرم این بود: هنوز دارم می‌گردم. به‌دنبال جایی که من را همان‌طور که هستم، بپذیرند.

اگر به او چیزی می‌گفتم، طوری نگاهم می‌کرد که انگار حشره‌ام. خانه‌مان خیلی کوچک و کم‌جا بود و من نمی‌خواستم توی دست‌وپایش باشم. برای همین بود که بعد از مدرسه به کافه‌مانگای کیتامی می‌رفتم.

چهار سال پیش برادربزرگه را به آلمان فرستادند که باید بگویم خوشحال شدم. وقتی او دوروبرم است، ناخواسته احساس می‌کنم که بدترین نمونهٔ بشر هستم. اما من تلاش کردم، حقیقتاً تلاش کردم. تمام سعی‌ام را برای پیدا کردن شغل به کار بردم، اما از پسش برنیامدم.

من همیشه از آن دست افراد مضطرب و خجالتی بودم.

ولی نگران نباش. من مشکلی با این موضوع ندارم. برام مهم نیست آدم‌هایی که هیچ‌وقت رمان‌های من رو نخوندن درباره‌م چی فکر می‌کنن.» قهوه‌اش را سر می‌کشد و قاطعانه نگاهم می‌کند. «در خودم نمی‌بینم که در مقابل اونها از خودم دفاع کنم یا از خشم برای ابزار انتقام استفاده کنم. چیز دیگه‌ای من رو ترغیب می‌کنه، چیزی کاملاً متفاوت.»

سیتارو لیوانش را با هر دو دست می‌گیرد. در پاسخ می‌پرسد: «به نظرت چه شغلی کاملاً تضمین‌شده‌ست؟» «کارمند دولت بودن مثل خودت یا کار توی یه شرکت بزرگ.» سرش را برای رد حرف من آرام تکان می‌دهد و پاسخ می‌دهد: «هیچ کاری تضمین‌شده نیست. هیچ شغلی که بشه اسمش رو آورد صددرصد تضمین‌شده نیست. همه فقط دارن تمام تلاششون رو می‌کنن تا جایی که هستن بمونن و تلاش می‌کنن همه‌چی رو متعادل نگه دارن.»