بریده‌هایی از کتاب عمارت قناس

همیشه دیدار مجدد کسی که مدت‌هاست او را ندیده‌ای اما در تمام طول این مدت در فکر و ذهنت حضور داشته، آدم را به هول و ولا می‌اندازد.

باید بگویم از هر پنج اثرِ یک نویسنده شاید نگارش فقط یکی از آن‌ها برایش لذت‌بخش باشد.

چارلز، همیشه باید به همه‌چی شک کرد. همیشه ممکنه یه مورد حساب‌نشده پیش بیاد و تمام نقشه‌ها رو نقش بر آب کنه.

آدم‌ها می‌تونن کارهای عجیبی بکنن، طوری که باعث تعجب بقیه بشه. آدم یه چیزی از اون‌ها در ذهنش می‌سازه که بعد گاهی کاملاً غلط از آب درمیاد. همیشه هم که نه... گاهی اوقات.

«چارلز، همیشه باید به همه‌چی شک کرد. همیشه ممکنه یه مورد حساب‌نشده پیش بیاد و تمام نقشه‌ها رو نقش بر آب کنه.

فکر می‌کنم مردم اغلب کسی رو می‌کشن که دوستش دارن تا کسی که ازش متنفرن. شاید به این دلیل که اون کسانی که دوستشون داریم ممکنه زندگی رو برامون غیرقابل‌تحمل کنن.»

در کنار آدم‌هایی زندگی می‌کنی که اونا رو می‌شناسی، بعد وقتی دقیق‌تر نگاهشون می‌کنی، یه دفعه چهره‌شون عوض می‌شه... دیگه اون آدمی نیستن که قبلاً می‌شناختی... مثل غریبه‌ها می‌شن... غریبه و بی‌رحم...»

وقتی آدم از درون سردش می‌شه، هوای بیرون براش گرم می‌شه

بچه‌ها تحمل سؤال‌های صریح و مستقیم رو ندارن. یا مِن‌مِن می‌کنن یا مثل عقب‌افتاده‌ها نگاه می‌کنن و می‌گن چیزی نمی‌دونن. بهترین حالت، زمانیه که می‌خوان خودنمایی کنن.

آدم واقعاً نمی‌دونه چی پیش میاد.

بعضی‌ها علاقه و شیفتگی خاصی برای نگه داشتن دل نوشته‌ها دارند، آن‌هم دل نوشته‌های عاشقانه.

مگه ندیدی که من مدام دارم می‌جنگم؟ برای خوشبختی خودم می‌جنگم.

«قاتل‌ها چه جور آدمی هستن؟ بعضی از اونا...» یک ته لبخندی روی صورتش پدیدار شد که تا حدی غم‌انگیزانه بود. ادامه داد: «آدم‌های خیلی خوبی هستن.» احتمالاً پدرم فکر کرد که من با شنیدن این حرف او جا خورده باشم چون گفت: «آره، آدم‌های خوبی هستن. آدم‌های خوب و معمولی، یکی مثل من و تو... یا مثل همین آقایی که همین الآن بیرون رفت.

فکر می‌کنم مردم اغلب کسی رو می‌کشن که دوستش دارن تا کسی که ازش متنفرن. شاید به این دلیل که اون کسانی که دوستشون داریم ممکنه زندگی رو برامون غیرقابل‌تحمل کنن.

تا حالا هیچ قاتلی رو ندیدم که غرور بی‌جا نداشته باشه... همین خودبینی باعث بدبختی‌شون می‌شه، از ده تا نه تاشون این‌طورن. شاید از گیرافتادن بترسن، ولی نمی‌تونن باد به غبغب نندازن و قپی نیان؛ و معمولاً هم خیلی به خودشون اطمینان دارن که زرنگ‌تر از اونی هستن که گیر بیوفتن.» پدر اضافه کرد: «و یه موضوع دیگه هم هست، قاتل‌ها خیلی دوست دارن حرف بزنن.»

این رو بدون اونایی که فال‌گوش می‌ایستن، حرف‌های خوبی دربارهٔ خودشون نمی‌شنون.

فکر می‌کنم مردم اغلب کسی رو می‌کشن که دوستش دارن تا کسی که ازش متنفرن. شاید به این دلیل که اون کسانی که دوستشون داریم ممکنه زندگی رو برامون غیرقابل‌تحمل کنن.

از داستان‌های پلیسی خوشمون میاد. همیشه دلم می‌خواست یه کارآگاه باشم

«ولی حواست به این عشق بی‌حدومرز باشه.»

«انگیزه‌ها ممکنه عجیب و باورنکردنی باشن... یا شاید احمقانه و بی‌اهمیت.

«چون واقعاً مثل کابوسه. در کنار آدم‌هایی زندگی می‌کنی که اونا رو می‌شناسی، بعد وقتی دقیق‌تر نگاهشون می‌کنی، یه دفعه چهره‌شون عوض می‌شه... دیگه اون آدمی نیستن که قبلاً می‌شناختی... مثل غریبه‌ها می‌شن... غریبه و بی‌رحم...».

واقعاً عجب آدم خوبی بود. ولی خیلی از قاتلین آدم‌های خوبی بودند... این را دوستان آن قاتلین بعدها از سر حیرت و تعجب گفته بودند.

«باور نمی‌کنم که چیزهایی که وقف می‌شن خیلی به‌دردبخور باشن. اغلب در راه نادرستی خرج می‌شن. معمولاً کسانی به جایی می‌رسن و موفق می‌شن که انگیزه و اشتیاق دارن... اونایی که بینش و درک خدادادی دارن. اسباب و لوازم گرون قیمت یا حتی آموزش و تجربهٔ پرهزینه هیچ‌وقت به نتیجهٔ دلخواه نمی‌رسه. این‌جور پول‌ها معمولاً به دست آدم‌های درستی خرج نمی‌شه.»

وقتی می‌گی تنفر، تصور می‌کنم منظورت نوعی دوست نداشتن افراطی باشه. تنفر از روی حسادت با این فرق داره... اون ناشی از علاقه و خشمه. مثلاً همه می‌گفتن که کُنستانس کنت خیلی به برادر کوچولویی که کشته بود علاقه داشت. ولی گویا این دختر دنبال اون توجه و عشقی بود که برای برادرش صرف می‌شد. فکر می‌کنم مردم اغلب کسی رو می‌کشن که دوستش دارن تا کسی که ازش متنفرن

همیشه باید به همه‌چی شک کرد. همیشه ممکنه یه مورد حساب‌نشده پیش بیاد و تمام نقشه‌ها رو نقش بر آب کنه.

آدم‌ها می‌تونن کارهای عجیبی بکنن، طوری که باعث تعجب بقیه بشه. آدم یه چیزی از اون‌ها در ذهنش می‌سازه که بعد گاهی کاملاً غلط از آب درمیاد. همیشه هم که نه... گاهی اوقات

سوفیا، با من ازدواج می‌کنی. به من خبر دادن که برای مأموریتی باید برم ایران. باهم می‌ریم اونجا و تو این خونهٔ کوچولو و کج‌وکوله رو فراموش می‌کنی.

هیچ‌وقت توضیح نده. شعار خیلی خوبیه. بخصوص توی همچین عمارتی که آشفته بازاره. همه آن‌قدر درگیر ترس‌ها و نگرانی‌هاشونن که حواسشون به سؤال کردن از تو نیست. اگه خودت به خودت اطمینان داشته باشی، اونا هم بی‌چون و چرا قبولت می‌کنن. اشتباه بزرگیه که وقتی لازم نیست چیزی بگی، خودت بری براشون توضیح بدی.

چارلز، همیشه باید به همه‌چی شک کرد. همیشه ممکنه یه مورد حساب‌نشده پیش بیاد و تمام نقشه‌ها رو نقش بر آب کنه.

اگه خودت به خودت اطمینان داشته باشی، اونا هم بی‌چون و چرا قبولت می‌کنن. اشتباه بزرگیه که وقتی لازم نیست چیزی بگی، خودت بری براشون توضیح بدی.