بریده‌هایی از کتاب معجزه ای سریع به نام مراقبه

شاعر و فیلسوف پارسی‌زبان قرن پنجم هجری قمری، حکیم عمر خیام در این‌خصوص می‌فرماید: «از دی که گذشت هیچ از او یاد مکن فردا که نیامده است فریاد مکن بر نامده و گذشته بنیاد مکن حالی خوش باش و عمر بر باد نکن» و در جای دیگر به زیبایی هرچه تمام‌تر می‌فرماید: «اگر ز باده مستی خوش باش با ماهرخی اگر نشستی خوش باش چون عاقبت کار جهان نیستی است انگار که نیستی، چو هستی خوش باش»

به عقیدهٔ کنفوسیوس عارف و فیلسوف بزرگ چین باستان، سکوت، دوست واقعی است که هرگز خیانت نمی‌کند.

من سکوت خویش را گم کرده‌ام لاجرم در این هیاهو گم شدم ای سکوت، ای مادر فریادها تو مرا بردی به شهر یادها من ندیدم خوش‌تر از جادوی تو ای سکوت ای مادر فریادها گم شدم در این هیاهو، گم شدم تو کجایی تا بگیری داد من؟

در سکوت مراقبه، کلّ هستی سخن‌گفتن با تو را آغاز می‌کند، خورشید درون تو طلوع و غروب خواهد کرد، ستارگان درون آگاهی‌ات می‌درخشند، تمام جهان حول آگاهیِ الهیِ تو به گردش درمی‌آیند، زیبایی‌ها خود را درون تو پیدا می‌کنند، قاصدک‌ها درون تو به رقص درمی‌آیند و گل‌ها در درون تو شکوفا می‌شوند و در یک کلام زندگی رمز و رازهای خود را زمانی بر تو آشکار می‌سازد که در سکوت خویش سفر کنی.

مراقبه، پرواز به فراسوی ذهن است و عشق تنها تجربه‌ای است که از زمان فراتر می‌رود. هیچ ارزشی بالاتر از آگاهی نیست، آگاهی بذر الهی نهفته در درون ماست، در طی مراقبه همچون قطره‌ای در آگاهی بی‌پایان خداوند غوطه‌ور می‌شویم و دغدغه‌ها را فراموش می‌کنیم.