بریده‌هایی از کتاب راهنمایی فلسفی برای میانسالی

عشق دست‌کم دو جنبه دارد: یکی دغدغهٔ سلامتی و خوشیِ دیگری و بهترین‌ها را برایش آرزو داشتن، و دیگری درک آن ارزشی که به حفظ و نگه‌داشتنش بیرزد ـواکنشی پرشور به کرامت زندگی انسان. وقتی کسی را دوست دارید، می‌بینید که وجودش برایتان مهم است و هیچ‌کس جای او را نمی‌گیرد.

دریغا که اگر در این وادیِ حیرت بمانی به هیچ منزل نرسی، و «راه مخوفست و رفیقان ناموافق و رحلت نزدیک و هنگامِ حرکت نامعلوم»، یعنی مرگ بیاید و از هدفت بازمانده باشی «چنانکه هردو جهان از دست بشود».

فقط کسانی شادکام‌اند که ذهنشان درگیر چیزی غیر از شادکامیِ خودشان است ـ‌چیزی مثل شادکامی دیگران، بهبود وضع بشر، یا حتی هنر یا مشغله‌ای که به آن نه به‌چشم یک ابزار بلکه فی‌نفسه به‌چشم یک غایت ایدئال بنگرند. این‌گونه، با اینکه تمرکزشان بر چیز دیگری‌ست، به هر تقدیر به شادکامی هم می‌رسند

باید از تکثر لذت‌ها و تفاوتشان چشم‌پوشی کنید. باید توجهتان فقط و فقط معطوف باشد به کمّیت لذتی که می‌برید، نه کیفیت یا موضوع آن. خواسته‌هایتان باید از اساس ساده شود، خواه با حذف بخش اعظم چیزهای خوب، و خواه با بی‌تفاوتی‌تان نسبت به آنها.

به‌قول فلاسفه، این تغییر دیدگاه، نه تغییری زمانی، بلکه تغییری «معرفتی» است: چیزی است مربوط به دانسته‌ها. به‌لحاظ عاطفی، فرق بزرگی است بین دانستن اینکه فرصت برخورداری از تجربه‌ای ارزنده را از دست خواهم داد، و دانستن اینکه دقیقاً «کدام» فرصت را خواهم باخت؛ بین دانستن اینکه دیگر به هیچ‌یک از آرزوهایم نخواهم رسید، و دانستن اینکه به «کدام» آرزو نخواهم رسید.