بریده‌هایی از کتاب در باب حکمت زندگی

کیمیاگرانی که در جستجوی طلا بودند، چیزهای دیگری کشف کردند، از جمله باروت، سفال، دارو و حتی قوانین طبیعت. بنابراین، حسی وجود دارد که می‌گوید همهٔ ما کیمیاگریم.

به علاوه، شر همیشه در دنیا حاکم است و حماقت غالب. سرنوشت بی‌رحم است و انسان‌ها قابل ترحم. در چنین دنیایی، کسی که ثروت درونی دارد، همچون خانه‌ای گرم، روشن و شاد در کریسمس است.

کیمیاگرانی که در جستجوی طلا بودند، چیزهای دیگری کشف کردند، از جمله باروت، سفال، دارو و حتی قوانین طبیعت. بنابراین، حسی وجود دارد که می‌گوید همهٔ ما کیمیاگریم.

کسی که شخصیت آرام و متعادلی دارد در شرایط فقر هم می‌تواند خوشبخت باشد، در حالی که انسان حریص، حسود و شرور اگر ثروتمندترین فرد دنیا باشد، باز هم بدبخت است. حتی برای کسی که همواره از شخصیت خاص و عقلانیت بالایی برخوردار است، اغلب لذت‌هایی که دیگران به دنبال آنند، نه تنها زائد بلکه رنج و دردسر خواهد بود.

به قول ابن یمین، شاعر پارسی‌زبان: گر جهانی ز دست تو برود مخور اندوه آن، که چیزی نیست عالمی نیز اگر به‌دست آری هم مشو شادمان، که چیزی نیست

زیرا بیشترین، متنوع‌ترین و پایدارترین لذت‌ها، ذهنی‌اند؛ لذت‌هایی که عمدتآ به نیروی ذهن وابسته‌اند، هرچند در جوانی از آن‌ها غافل هستیم. بنابراین، سعادت ما تا حد زیادی به فردیت ما، یعنی آنچه که هستیم، بستگی دارد.

، گوته در دیوان شرقی ـ غربی می‌گوید: ‫«همهٔ انسان‌ها، چه فقیر و چه غنی، اعتراف می‌کنند که بالاترین عامل سعادت، شخصیت آدمی است.»۱۱ ‫همه چیز این واقعیت را تأیید می‌کند که برای سعادت و رضایت در زندگی، عنصر ذهنی بسیار مهم‌تر از عنصر عینی است. از اصطلاحاتی

فقط کلا ماجرا، همان داستان قدیمی سگی است که با دیدن تصویر خود در آینه پارس می‌کند، زیرا فکر می‌کند سگی دیگر است، نه خودش.

طول هر سال از عمر، نسبت مستقیمی با تعداد دوره‌های کل زندگی دارد: مثلا یک سال، در سن پنجاه سالگی، فقط به اندازهٔ یک دهم از یک سالی که در پنج‌سالگی گذشته است، به نظر می‌رسد. این تفاوت در سرعت زمان، بر هر دوره از زندگی ما تأثیری قطعی می‌گذارد: اول از همه، باعث می‌شود دوران کودکی ـ هر چند فقط شامل پانزده سال است ـ طولانی‌ترین زمان و در نتیجه غنی‌ترین دورهٔ زندگی باشد. و بعد، ما را به این نتیجه می‌رساند که هر چه سن کمتر باشد، احتمال کسالت و بی‌حوصلگی بیشتر است