بریده‌هایی از کتاب هجرت برگ

کفش‌هایم همیشه مراقبند مورچه‌ای له نشود.

امروز بنفشه‌ای در کنار رودی رویید و انسانی از گرسنگی در کنار جویی جان سپرد، و موش کوری سکه‌ای را پویید و کفتار پیری در قصری از طلا پوسید. اما به هیچ کجای ستمکدهٔ این جهان فرسوده بر نخورد،

افسوس افسوس! امروز عابری فقیر در خیابان عشق را جار می‌زد و عابری حقیر در پیاده رو عقل را دار می‌زد، و سجادهٔ پوسیدهٔ تزویر به مسجد می‌برد.

از این تنهایی‌ام تا خود سفر کن من آن هیچم بیا ساده گذر کن چو آتش سوزم و در من خطر کن بیا بر شعله‌هایت یک نظر کن.

جیرجیرکی در انتهای تنهایی بی‌حجمش تمام هستی‌اش را آواز می‌کند، تا با نیستی خویش،