بریده‌هایی از کتاب شهر گربه ها

فکر کردن به جزئیات چیزها پس از آنکه دیگر کار از کار گذشته است یکی از دیگر از مرض‌های مزمن من بود.

و دنیا منتظر بود. منتظر او، که بیاموزد.

نیاز دارم یاد بگیرم که صرفاً فراموش نکنم، بلکه ببخشم.»

من هیچم. حق با توئه. من مثل کسی‌ام که شبانه وسط اقیانوس انداخته شده باشه و تک‌وتنها روی آب غوطه بخوره. دستم رو دراز می‌کنم اما هیچ‌کس نیست. هیچ اتصالی به هیچ جا ندارم.

می‌خواستم تمام این زباله‌ها، این تکه‌پاره‌های زندگی را جمع کنم، داخل کشویی بگذارم و درش را ببندم یا آتشش بزنم و تماشا کنم که چطور دود می‌شود و به هوا می‌رود

«وقتی خلئی شکل می‌گیره، باید یک چیزی بیاد پرش کنه. همه همین کار رو می‌کنن.»

می‌دانست که واقعیت می‌تواند بعضی اوقات به‌شدت غیرواقعی جلوه کند.

لحظه‌هایی در این دنیا وجود دارن که درشون صرفاً انجام ندادن کار خطا کفایت نمی‌کنه. بعضی افراد از این خلأ بی‌عملی به‌عنوان فرصت استفاده می‌کنن.

درنهایت زبانی که به آن حرف می‌زنیم شکل‌دهندهٔ وجود ماست.

گفتم: «کنجکاوی. عطش به دونستن.» لبخند محوی روی صورتش نشست. «درسته. کنجکاوی. عطش برای بیشتر دونستن.» «حلقه‌های رشدمون رو این‌طوریه که گسترش می‌دیم.» گفت: «هر چی تو بگی.»

آن‌ها دو انسان منفصل از هم بودند که از دو جای کاملاً متفاوت آمده و به دو جای کاملاً متفاوت نیز می‌رفتند. بر حسب اتفاق، سال‌هایی از زندگی را نیز با هم سپری کرده بودند. صرفاً همین.

بزرگ‌ترین نقطهٔ قوتش پشتکارش در مواجهه با شوربختی بود.

زمانی که فعالانه در قلمرو ثبات لایتناهی به اکتشاف می‌پرداخت، آزاد بود.

البته که خواندن رمان خودش نوع دیگری از فرار بود ــ به محض اینکه کتاب را می‌بست، مجبور بود به عالم واقع برگردد.

نقش داستان این بود که مشکل را از شکلی به شکل دیگر تبدیل کند.

زندگی عجیبه، نه؟ می‌تونی یه لحظه مدهوش چیزی بشی و حاضر باشی همه چیز رو فدا کنی تا مال تو بشه اما وقتی زمان می‌گذره یا وقتی دیدگاهت کمی عوض می‌شه، یکدفعه از محو شدن اون درخشش یکه می‌خوری و متعجب می‌شی که من به چی داشتم نگاه می‌کردم.

یعنی این موجود واقعاً خود او بود؟ آخر مگر ممکن است بدنی چنین بی‌منطق که به‌سادگی می‌توان از بینش برد (نه پوستهٔ سختی جهت دفاع، نه سلاحی برای حمله) سختی‌های این دنیا را تاب بیاورد؟

بوی تند و تیز قهوه چیزی را به خاطرش آورد، چیزی که مرحله‌به‌مرحله و به‌تدریج در ذهنش شکل می‌گرفت و نقش می‌بست. حس عجیبی بود. مثل این بود که وقایع زمان حال را از روی وقایع آینده به یاد بیاورد. انگار زمان دوپاره شده باشد. انگار حافظه و تجربه در دایره‌ای بسته گرفتار آمده باشند و هر کدام در تعقیب دیگری تحول پیدا کند.

در اتاقی کوچک و تاریک ــ جایی درون کینو ــ دستی گرم به سوی او دراز می‌شد. با چشم‌های بسته، آن دست را روی دست خودش حس کرد. نرم و بزرگ. این حس را فراموش کرده بود. مدت زیادی بود که از این حس دور بود. «آره، صدمه خورده‌ام. خیلی‌خیلی عمیق.» این را به خودش گفت و اشک ریخت.