بریده‌هایی از کتاب قدرت اختلاف

اخیراً مجله‌ای طی یک مصاحبه از کلودیا پرسید: «راز موفقیت در چیست؟» و او بدون لحظه‌ای درنگ پاسخ داد: «اینکه از اشتباه کردن نترسیم.» اشتباه کردن مؤلفه‌ای ضروری برای دستیابی به رشد است.

ملاقات دو انسان همچون تماس دو مادهٔ شیمیایی است، اگر واکنشی در این میان رخ دهد، هردوی آنان متحول می‌شوند. کارل گوستاو یونگ

هیچ اختلافی را نباید حل‌نشده یا مسکوت باقی گذاشت. با حل کردن اختلافات، ما صمیمیت، اعتماد و تاب‌آوری‌مان را تقویت می‌کنیم.

قبلاً تصور می‌شد که سیم‌کشی‌های مغزی پدیده‌ای ازپیش‌تعیین‌شده‌اند و به عبارتی مغز طرح سیم‌کشی ثابتی دارد. اما اکنون می‌دانیم که چنین باوری درست نیست. مغز می‌تواند از طریق فرایندی با عنوان شکل‌پذیری عصبی طی طول عمر فرد متحول شود.

محیطی که فرصت تجربهٔ احساسات آشفته و پررنگ را برای کودک فراهم آورد، جهت‌گیری سالمی به رشد او می‌دهد؛ در این صورت حسی مثبت و قوی از «من هستم» در کودک شکل می‌گیرد. برای کودک محدودیت‌هایی تعیین کنید، ولی مراقب باشید روحش را خرد نسازید. با گفتن اینکه «من با احساسات تندت مشکلی ندارم. همراه تو خواهم ماند و تو را تنها نخواهم گذاشت» حسی از امنیت به او منتقل کنید.

چرا برخی افراد اندوهگین، گوشه‌گیر و فاقد عزت‌نفس، برخی دیگر خشمگین، فاقد تمرکز و ناتوان در ابراز وجود و بااین‌همه برخی هم شاد، کنجکاو، مهربان و بااعتمادبه‌نفس هستند؟

با گوش فرادادن به هم، اذعان کردن به تفاوت‌هایمان و یافتن راه‌حلی برای عبور از اختلاف‌ها، متحدتر و شادتر خواهیم شد و این موضوع هم در بُعد روابط فردی و هم در گسترهٔ وسیع‌تر روابط اجتماعی‌مان صادق است.

ما طی تلاش‌هایمان برای بر قراری ارتباط، به واسطهٔ تصادم با مرزهای دیگران خود را پیدا می‌کنیم.

میل به کمال‌گرایی، هم از منظر فردی و هم در روابط، کلیت فرهنگ مدرن را فرا گرفته است. ما رفته‌رفته بیش از قبل شاهد ناتوانی در تحمل آشفتگی‌ها هستیم.

ما دریافته‌ایم که ناهمسویی و ترمیم برای رشد ما که موجوداتی اجتماعی هستیم، مؤلفه‌هایی طبیعی و همیشگی محسوب می‌شوند. وقتی بدانیم در روابط مهرآمیز اولیهٔ انسانی، افراد تنها در ۳۰ درصد مواقع با یکدیگر هماهنگ‌اند، چه تسکینی پیدا می‌کنیم! این درصد اندک باید بتواند موجب کم شدن فشاری شود که بسیاری از افراد به خاطر دستیابی به هماهنگی صددرصدی در روابط دوران بزرگسالی‌شان احساس می‌کنند. مادامی‌که مجالی برای ترمیم وجود داشته باشد، ناهمسویی ۷۰ درصدی تعاملات نه تنها طبیعی که لازمهٔ رشد و روابط مثبت و سالم انسانی است. وجود این آشفتگی‌های بهنجار برای دستیابی به اعتماد در روابطمان ضرورت دارد.

وقتی در زندگی‌تان با افرادی مواجه می‌شوید که اهداف، انگیزه‌ها و معانی متفاوتی با شما دارند، به جای گریختن، باید درگیر تعامل با آن‌ها شوید و همچون مادر و نوزاد راهی برای ترمیم ناهمسویی‌هایتان بیابید. تنها در این صورت است که به عنوان یک جامعه رشد خواهیم کرد.

دستگاه فیزیولوژیکی پاسخ به فشار روانی فرد زمانی تغییر می‌کند که روند ناهمسویی و ترمیم او در اوایل زندگی از مسیر خارج شده باشد. این تجربه در بدن باقی می‌ماند و زمانی که فردی در بزرگسالی تحت فشار روانی قرار می‌گیرد، بدن احتمالاً به همان شیوه‌هایی که توسط این تجربه شکل گرفته‌اند به فشار پاسخ می‌دهد. فراگیری الگوهای تازه مستلزم به کار گرفتن ذهن و بدن است. اگر معانی قبل از اکتساب زبان در فرد شکل گرفته باشند، پس تغییر آن‌ها و نشاندن معانی جدید به جایشان نیز نمی‌تواند صرفاً در سطح زبان و تفکر خودآگاهانه انجام پذیرد. همان طور که وولفرت نشان می‌دهد، افراد برای قرار گرفتن در روابط تازه‌ای که قادرند الگوهای ناسالم دوران کودکی را درهم بشکنند، باید شیوه‌های جدید تنفس را فرابگیرند.

«راز موفقیت در چیست؟» و او بدون لحظه‌ای درنگ پاسخ داد: «اینکه از اشتباه کردن نترسیم.» اشتباه کردن مؤلفه‌ای ضروری برای دستیابی به رشد است.

می‌گویند میان آنچه ترمیم شکاف‌های پیوند نامیده می‌شود و التیام‌یابی همبستگی وجود دارد

پس از نومیدی بس لذت‌بخش است. این خشنودی عمیق که ناشی از ترمیم است، سوخت دستیابی به رشد و تحول فرد را فراهم می‌آورد.

هرچه تعامل میان والد و کودک همگام‌تر و هماهنگ‌تر باشد، رابطهٔ آنان مطلوب‌تر و از منظر بالینی "بهنجار" محسوب می‌شود.

حس شما نسبت به خویشتنتان در جهان، طی یک فرایند تحولی مداوم سر برمی‌آورد و رشد و تغییر می‌کند. هیجانات شما از دل تاریخچهٔ ارتباطی‌تان می‌رویند. حتی اگر نامطلوب‌ترین تجارب اولیهٔ ممکن را داشته باشید هم در صورت غوطه‌ور ساختن خود در روابط تازهٔ، همراه با ناهمسویی‌ها و ترمیم‌ها، می‌توانید معانی نومیدانه را به معانی امیدوارانه بدل سازید.

برای تغییر یک رفتار باید هدف از انجام دادن آن را درک کنیم

تغییر دادن رابطه‌ای ناسالم هم نه تنها نیازمند درک مبتنی بر زبان است، بلکه به عبور از آشفتگی‌های هرروزه برای پرورش شیوهٔ تازه‌ای از کنار هم بودن نیز نیاز دارد.

تعاملات بی‌شماری که طی دوران رشد رقم می‌خورند بسان قطراتی از باران چشم‌انداز شما را به حس خویشتنتان، چه در تنهایی و چه در ارتباط با دیگران، شکل می‌دهند