بریده‌هایی از کتاب به حکمت مخروبه ( شعرهای۹۰-۸۹)

دور روز تو آن‌قدر از همه چیز پر است که نمی‌گذارد سری به خودت بزنی تنهایی‌ات را ببینی از جمله کسانی از تو بگریزند از جمله به روز تعطیل که برای هر منزل صدایی دارد

نوشت هر چیز و همه چیز تمام شد و من ابتدایی‌ام هنوز تغییر کوچه با من نیست تغییر ساعت، روز می‌نشینم می‌نویسم از هرچه نگذاشت در بهار به زیبایی بجوشیم و بعد

سمت ابری که مجبور به کناره‌گیری است فرقی ندارد که کجا به خواب می‌رود و چون بیدار شود ممکن است بماند در این که چه کند باید نه حوصله‌ی ماندن به خانه را دارد نه می‌تواند به آسمان برگردد گیر کرده در اگر اما شاید.