بریده‌هایی از کتاب کارآگاه اسکلت (جلد اول؛ یک شارلاتان دوست داشتنی)

از معلم‌هایش هم خوشش نمی‌آمد. خوشش نمی‌آمد چون انتظار احترامی را داشتند که لایقش نبودند

راه تو فقط متعلق به توست و هرگز قصد ندارم از مسیر منحرفت کنم، اما بعضی‌اوقات بزرگ‌ترین دشمنی که با آن روبه‌رو می‌شویم خودمانیم و بزرگ‌ترین پیکارمان در برابر تاریکی درونمان خواهد بود. طوفان در راه است و گاهی‌اوقات کلید یک پناهگاه امن از چشممان پنهان و گاهی درست مقابل دیدگانمان است.»

«دردسر همیشه در کمین توئه، مگه نه؟» شارلاتان جواب داد: «در کمین که چه عرض کنم... بیشتر یه گوشه می‌شینه و منتظر می‌مونه خودم برم سراغش.»

«من ترس رو احساس نمی‌کنم. وقتی امیدی برای آدم باقی نمونده باشه، ترس دیگه رنگ می‌بازه،

«درهرحال که همه‌مون قراره به‌طرز فجیعی بمیریم، پس دیگه نگران چی هستین؟»