بریده‌هایی از کتاب رباعیات خیام

یک چند، به کودکی، به استاد شدیم؛ یک چند، به استادی خود، شاد شدیم. پایان سخن شنو که ما را چه رسید: چون ابر درآمدیم و چون باد شدیم.

از آمدن و رفتن ما سودی کو؟ وز تارِ امیدِ عمر ما پودی کو؟ در مجمرِ چرخ، جان چندین پاکان می‌سوزد و خاک می‌شود؛ دودی کو؟