بریده‌هایی از کتاب شب های بی خوابی

چه ایرادی دارد که فقط استعداد او را برای انجام کارها ببینیم، و نه سرجمعِ‌ کارهایی که واقعاً توانسته به سرانجام برساند؟

گوته می‌گفت: «آغازها همیشه لذت‌بخش‌اند؛ آستانه مکانی است برای درنگ‌کردن.»

داروین جایی نوشته بود که رنج و عذابی که حیواناتِ فرودست در طول زمان کشیده‌اند از حد تصور و تحمل او خارج است.

بلیت‌ها، مهاجرت‌ها، دلواپسی‌ها، مال‌واموال، بدهی‌، تغییر نام و دوباره برگشتن به نام‌ قدیمی‌: همۀ اینها نتیجۀ زیاد کتاب‌خواندن بود.

البته این اشیا مال «من» نیستند. گمانم به روال معمول اموال «ما» می‌نامیمشان. «ما»، تک‌واژی که مثلِ چای کیسه‌ای در هر جملۀ مشروطی آن را فرو‌می‌کنیم.

خورشیدِ خندانِ توی آسمان بی‌خیال رو می‌گرداند سمت پاهای برنزۀ شناگران و آب را برای شناگرانِ ناسپاس گرم می‌کند

بداهه‌بازی، غافلگیری، پشت‌هم‌اندازی، بی‌عدالتی، دغلکاری، بیماری‌هراسی، نوشیدن در خفا، حسادت، دروغ‌گفتن، گریه‌کردن، پنهان‌شدن در باغ، نیمه‌شب زدن به چاکِ جاده.

ارسطو گفته بود مهم‌ترین عنصر نمایش (بخوانیم ادبیات) کنش است و شخصیت‌ها اهمیت ثانوی دارند. بیشتر معلمان داستان و فیلم‌نامه‌نویسی در اقتدا به ارسطو هنوز و همچنان بر اهمیت خط داستانی و پیرنگ تأکید می‌کنند: شاید بتوان داستانی خوب نوشت که شخصیت‌پردازی منسجمی نداشته باشد، ولی بدون پیرنگ، بدون کنشی که آغاز و اوج و انجام آن بر مخاطب معلوم باشد، چگونه می‌توان داستان را پیش برد؟

گاهی اوقات از واژه‌نامه متنفر می‌شوم، کشف‌اللغاتی برای یافتن حقیقت، چنان‌که بسیاری افراد دربارۀ زندگی واقعی من به آن رجوع می‌کنند، مثل یک عینک اضافی. منظورم این است که واقعیت‌ها راه حافظۀ مرا سد می‌کنند.