بریده‌هایی از کتاب شب های بی خوابی

داروین جایی نوشته بود که رنج و عذابی که حیواناتِ فرودست در طول زمان کشیده‌اند از حد تصور و تحمل او خارج است.

خورشیدِ خندانِ توی آسمان بی‌خیال رو می‌گرداند سمت پاهای برنزۀ شناگران و آب را برای شناگرانِ ناسپاس گرم می‌کند

بداهه‌بازی، غافلگیری، پشت‌هم‌اندازی، بی‌عدالتی، دغلکاری، بیماری‌هراسی، نوشیدن در خفا، حسادت، دروغ‌گفتن، گریه‌کردن، پنهان‌شدن در باغ، نیمه‌شب زدن به چاکِ جاده.

بلیت‌ها، مهاجرت‌ها، دلواپسی‌ها، مال‌واموال، بدهی‌، تغییر نام و دوباره برگشتن به نام‌ قدیمی‌: همۀ اینها نتیجۀ زیاد کتاب‌خواندن بود.

چه ایرادی دارد که فقط استعداد او را برای انجام کارها ببینیم، و نه سرجمعِ‌ کارهایی که واقعاً توانسته به سرانجام برساند؟