بریده‌هایی از کتاب وانیل و شکلات

اگر پول خوشبختی نمی‌آورد، در عوض مطمئنآً در فراوانی می‌شود کمتر عذاب کشید.

متوجه شده‌ام که موسیقی احتیاج به سکوت عمیق دارد، در حالی‌که در سر من هیاهویی جهنمی برپاست.

اگر رنج نکشی، نمی‌توانی بگویی زنده هستی.»

هربار که شخص عزیزی را از دست می‌دهم گویا قسمتی از زندگیم برای همیشه می‌رود.

«نمی‌توانی خدا را ببینی زیرا او در درون توست.»

«زیبایی برایش نوعی مانع جدی در زندگی ایجاد کرده بود که امروز به آن «فلج» می‌گویند. این واقعیت ندارد که زیبایی همیشه کارساز است. گاهی وقتها مشکلات بی‌اندازه‌ای به وجود می‌آورد. همه او را ستایش می‌کردند و بالاخره او به این نتیجه رسید که زیبایی تنها ارزشی است که می‌تواند ورقهایش را با آن رو کند و رویش حساب کند.

لعنت به من، به نیاز احمقانه‌ام به تأیید دیگران به خصوص تأیید مادرم

«اگر تو در حال غرق شدن باشی، هرکاری برای نجاتت می‌کنم. اما تو فقط داری زندگی می‌کنی. مشکل احساسی تو قسمتی از زندگی است. مثل عشق تو به رقص، موفقیتهای درسی‌ات، خوشحالیها و غمهایت. در زندگی اشک و لبخند در کنار هم هستند.»

ما هرگز کاری را اتفاقی انجام نمی‌دهیم.

«عجب احمقی!» این ارزش‌گذاری خطاب به شوهرش نبود بلکه به خودش بود که به تحمل کردن ادامه می‌داد.

«به نظر من تو نباید عجله داشته باشی. استعداد، اگر وجود داشته باشد، به موقع خود را نشان خواهد کرد.

«چطور می‌شود یک مرد را از روی قلبت پاک کنی؟ این مثل یک بیماری است که درمان ندارد.»

بدترین مرض، که برایش هیچ درمانی نیست، پیری است که با خود تنهایی می‌آورد. تو جوانی و خیال می‌کنی که دنیا متعلق به توست. و درواقع نیز همینطور است. اما به زودی زمانی می‌رسد که سالها مانند آبی در آبشار فرو می‌ریزند. خودت را می‌بینی که پیر شده‌ای و متوجه می‌شوی که از همیشه تنهاتری. در آن زمان احساس می‌کنی که احتیاج به کسی داری که نزدیکت باشد.

همین فانتینی چندین‌بار به مادربزرگت گفت: «سیگار بس است.» اما او هرگز به حرفش گوش نکرد. شاید اگر سیگار نمی‌کشید، بیشتر عمر می‌کرد. اما چگونه؟ با چه شرایطی؟ آیا این درست است که به سالهای عمرمان بیفزایم انگار که در مسابقه مقاومت در شکنجه شرکت کرده‌ایم؟

زمانی‌که انسان تنهاست و نمی‌تواند روی همنوعانش سرمایه‌گذاری عاطفی کند، به حیوانات دل می‌بندد، حال هر حیوانی که می‌خواهد باشد، و به او امتیازاتی می‌دهد که در واقع در حد آن حیوان نیست.

راههای زیادی برای خیانت وجود دارد.»

زنها را عزیزم، هرگز نخواهی شناخت. وقتی فکر می‌کنی آنها را در مشت داری، دودِ هوا می‌شوند و تو اصلا متوجه آن نمی‌شوی

«چه کسی به تو گفته که زندگی تفریحی دلپذیر است؟ مسلمآً من که چنین حرفی نزده‌ام. اگر رنج نکشی، نمی‌توانی بگویی زنده هستی.»

من تازه سی سال دارم و می‌خواهم خوشحال باشم. اما همیشه لب و لوچه‌ام آویزان است. من برده یک شوهر بی‌وفا و دو بچه هستم که احتیاج مداوم به مراقبتهای من دارند و یک خانه که باید هر روز تمیز و مرتبش کنم. همیشه همان حرکات، همان خستگیها، همان دلسردیها. این آن چیزی نیست که از ازدواج انتظار داشتم. و به هرحال اگر هم باید اینطور باشد، مایل بودم که وظایف به طور مساوی میان من و مردی که با او ازدواج کرده‌ام تقسیم شود.

آندرئا زمزمه کرد: «تو خیلی خوبی.» او گفت: «می‌دانم. همیشه بوده‌ام. اما این یک فضیلت نیست. من اینطور به دنیا آمده‌ام، همینطور که یک نفر موسیقیدان به دنیا می‌آید.»

«زمانی‌که انسان تنهاست و نمی‌تواند روی همنوعانش سرمایه‌گذاری عاطفی کند، به حیوانات دل می‌بندد، حال هر حیوانی که می‌خواهد باشد، و به او امتیازاتی می‌دهد که در واقع در حد آن حیوان نیست.»

وقتی پای احساسات به میان می‌آید، اراده به تنهایی کافی نیست.

می‌دانم که تمام توهینها و بی‌عدالتیها را تحمل کردم چون می‌ترسیدم تنها بمانم. اما در نهایت، بی‌احترامی تو به من بر ترسم از تنهایی غلبه کرد.

با این امید که بتوانی چیزهای بسیار خوشایندتری آن سوی پرچین بیابی

لحظه‌های بد می‌گذرند. فقط احساسهای خوبند که می‌مانند.

من هم گاهی وقتها به نظر شاگردانم که از همه بیشتر دوستشان داشتم بد می‌آمدم. زیرا از آنها توقع بیشتری داشتم. و بالاخره روزی رسید که آنها به این خاطر از من تشکر کردند.

تو فقط برده خودت هستی

وقتی فکر می‌کنی تمام دنیا بر ضد تو عمل می‌کند همان زمان، چیز خوبی اتفاق می‌افتد. باور کن همینطور اس

درد، از گلو تا شکمت را فرا می‌گیرد و بعد تمام بدنت از خشم آتش می‌گیرد و فکرت را مختل می‌کند. بعد از آن، ترس می‌آید، که همیشه همراه با رنج است. اما زمانی‌که اصلا انتظار نداری، ناگهان دروازه‌ای از نور به رویت گشوده می‌شود.

آیا این درست است که به سالهای عمرمان بیفزایم انگار که در مسابقه مقاومت در شکنجه شرکت کرده‌ایم؟