بریده‌هایی از کتاب رهایت می‌کنم

بعضی‌ وقتا باید بدونی کِی دیگه ادامه ندی.

چقدر راحته که با آدمای کم‌توقع دوست باشی.

اونا که می‌تونن کاری کنن، می‌کنن، اونا که نمی‌تونن کاری کنن، درس می‌دن.

«خونواده‌ت رو نمی‌تونی انتخاب کنی. حیف.»

احمق بودم که فکر می‌کردم می‌تونم از گذشته فرار کنم. هر چقدرم تند فرار کنم، هرچقدر هم دور برم، باز هیچ‌وقت نمی‌تونم ازش جلو بیفتم.

درد، خیلی عادلانه، لیاقتمه

موهایش را با گل‌سرش بسته بود، موهای فر قهوه‌ای تیره‌اش، آشفته اطراف صورتش ریخته شده بود.

این‌جا جایی‌یه که توش کار می‌کنم، فکر می‌کنم و فرار می‌کنم

می‌دونم اگه الان نرم، دیگه اصلاً نمی‌تونم برم.

می‌شه راحت از یه زندگی بیرون رفت و یه زندگی جدید ساخت؟ باید امتحانش می‌کردم.

بعضی‌ وقتا باید بدونی کِی دیگه ادامه ندی.»

من رهاش کردم و به‌خاطر این‌ کارم هیچ‌وقت خودم رو نمی‌بخشم.

وقتی جایی رو می‌ذاری و می‌ری، برات راحته که زندگی اون‌جا رو مثل قبل تصور کنی؛ گرچه همه‌چی مثل اولش نمی‌مونه و به‌مرور زمان تغییر می‌کنه.

همیشه نباید همه‌چیز طبق میل انسان باشد.

همیشه نسبت به کسایی که با خانواده‌شون رابطه‌ی نزدیکی دارن محتاطم. حسود نیستم. خیلی ساده فقط نمی‌تونم تصورش رو بکنم. شاید اگه بابای منم ‌مونده بود، همه‌چی فرق می‌کرد.

به گریس نوشیدنی تعارف کردم و اونم یه لیوان نوشیدنی قبول کرد. «به‌سلامتی جشن.» گرچه برای مهمونی تو نون تُست درست نکرده بود.

تا آن‌جایی که به او مربوط می‌شد می‌دانست یک ساعت صحبت درباره‌ی پیشرفت‌های شخصیتیش یک ساعت اتلاف وقت است،

یه لحظه با خودم فکر می‌کنم که نسبت به درد فیزیکی مصون شده‌م. فکر می‌کنم شاید بدن نتونه هم‌زمان هم درد فیزیکی هم روحی رو تحمل کنه.

سکوت واسه‌م آزاردهنده‌س تا آرامش‌دهنده،

خودم رو تکون می‌دم. کِی اون‌قدر ترحم نیاز داشتم؟ کی نتونستم دیگه تصمیم بگیرم مشکلاتم رو حل کنم؟ من بهتر از اینا بودم. بلند می‌گم: «درسته، بذار از پسش برمی‌آم.»

موفقیت کوچیکی بود؛ ولی کنار موفقیت‌هام ذخیره‌ش می‌کنم، جوری جمع‌شون می‌کنم که شاید یه روزی شکست‌ها رو حذف کنن.

به‌جای این‌که سرعتم رو کم کنم، سریع‌تر می‌دوم. باد موهام رو تو صورتم می‌کوبه و سرم رو تکون می‌دم تا کنارشون بزنم. یه لحظه پامو رو یه صخره‌ی لغزنده می‌ذارم، بازو‌هام رو روبه‌روم باز می‌کنم و دست‌هام رو سنگ سردی می‌کوبم. زنده‌م. بیدارم. از‌ کابوس‌ها در امون می‌مونم.

یک حواس‌پرتی کوچک که او هیچ‌گاه نمی‌توانست خودش را بابت این‌ موضوع ببخشد.

آخرین باری رو که یکی این‌جوری مراقبم بود یادم نمی‌آد. همیشه من بودم که آشپزی و تمیزکاری و خونه‌داری کردم. خیلی سال‌ها تلاش کردم خونواده‌ی شادی داشته باشم. آخرش هم که همه‌چی خراب شد.

بعضی‌ وقتا باید بدونی کِی دیگه ادامه ندی.

«هیچ‌کی هیچ‌وقت درحال مرگ تو تختش آرزو نمی‌کنه کاش بیش‌تر کار کرده بود،

می‌شه راحت از یه زندگی بیرون رفت و یه زندگی جدید ساخت؟

وقتی جایی رو می‌ذاری و می‌ری، برات راحته که زندگی اون‌جا رو مثل قبل تصور کنی؛ گرچه همه‌چی مثل اولش نمی‌مونه و به‌مرور زمان تغییر می‌کنه.

مردم وقتی عزیزشان را از دست می‌دهند دو نوع بازخورد خواهند داشت: قسم می‌خوردند که هیچ‌گاه خانه را ترک نکنند و فضا را همان‌طور که بوده است نگه می‌دارند، مثل معبد مقدس، یا کاملاً همه‌چیز را از بین می‌برند و نمی‌توانند این فکر را تحمل کنند که هر روز زندگی‌شان را بکنند، انگار که اتفاقی نیفتاده است. در صورتی ‌که همه‌ی دنیای آن‌ها تغییر کرده است.

چه حسی دارد که بفهمی از کسی که فکر می‌کردی به‌خوبی می‌شناسی دروغ شنیده‌ای؟