بریده‌هایی از کتاب ۳۵ کیلو امید

حوصله‌ام سر نمی‌رفت ها. فقط زندگی‌ام مفهومی نداشت.

می‌خوام بهت بگم که اگه مامان‌وبابات باهم دعوا می‌کنن، تقصیر تو نیست. اون‌ها مقصرن، فقط خودشون. تو این وسط هیچ‌کاره‌ای، تو تقصیری نداری. گوشت با منه؟ کوچیک‌ترین تقصیری نداری. حتی اگه تو شاگرداول کلاس هم می‌بودی، اگه فقط نمره‌های ۱۹ و ۲۰ می‌آوردی خونه، مامان‌وبابات بازهم باهم دعوا می‌کردن، فقط مجبور بودن یه بهونهٔ دیگه پیدا کنن، همین.

به خودم می‌گم که ماری مربی شد، فقط برای‌اینکه به انجام کارهای موردعلاقه‌ش در زندگی ادامه بده، یعنی سرهم کردن، خلق کردن و ساختن چیزها. بلافاصله عاشقش شدم. از همون صبح اولین روز. لباس‌های تنش رو خودش دوخته بود، پلیورهاش رو خودش بافته بود و جواهراتش رو خودش ساخته بود.

یه چیزی بهت می‌گم آویزهٔ گوشت کن: خیلی ساده‌تره که آدم غمگین باشه تا شاد، و من، گوشت با منه؟ من از آدم‌هایی که ساده‌ترین راه رو انتخاب می‌کنن هیچ خوشم نمی‌آد، از نق‌نقوها خوشم نمی‌آد! شاد باش لعنتی! همهٔ تلاشت رو بکن تا شاد باشی!

غم نیست لئون بزرگ، فقط آبه که داره سرریز می‌کنه...

در جهان هیچ‌چیزی به اندازهٔ دست‌هام و چیزهایی که می‌تونن بسازن برام جالب نیست.

درهرحال، بچه‌های زیادی رو می‌شناسم که مدرسه رو دوست ندارن. شما مثلاً، اگه ازتون بپرسم: «تو مدرسه رو دوست داری؟» واضحه که سرتون رو تکون می‌دین و جواب می‌دین نه. فقط فوق‌چاپلوس‌هان که جواب مثبت می‌دن، یا اون‌هایی که اون‌قدر درسشون خوبه که براشون سرگرم‌کننده‌ست که هر روز صبح بیان توانایی‌هاشون رو بسنجن... وگرنه کی واقعاً از این کار خوشش می‌آد؟ هیچ‌کس. و کی واقعاً از این کار متنفره؟ تعداد اون‌ها هم زیاد نیست. چرا، هستن بچه‌هایی که شبیه منن، اون‌هایی که بهشون می‌گن کودن و همیشه دل‌درد دارن.

بوی مدرسه حالم رو بدتر می‌کنه. سال‌ها می‌گذرن و مدرسه‌ها عوض می‌شن، اما این بو ثابت می‌مونه.

دیگه ذله شدم، واقعاً دیگه ذله شدم. تصورش رو هم نمی‌تونین بکنین که چقدر ذله‌ام کردن.