بریده‌هایی از کتاب ۳۵ کیلو امید

حوصله‌ام سر نمی‌رفت ها. فقط زندگی‌ام مفهومی نداشت.

به خودم می‌گم که ماری مربی شد، فقط برای‌اینکه به انجام کارهای موردعلاقه‌ش در زندگی ادامه بده، یعنی سرهم کردن، خلق کردن و ساختن چیزها. بلافاصله عاشقش شدم. از همون صبح اولین روز. لباس‌های تنش رو خودش دوخته بود، پلیورهاش رو خودش بافته بود و جواهراتش رو خودش ساخته بود.

یه چیزی بهت می‌گم آویزهٔ گوشت کن: خیلی ساده‌تره که آدم غمگین باشه تا شاد، و من، گوشت با منه؟ من از آدم‌هایی که ساده‌ترین راه رو انتخاب می‌کنن هیچ خوشم نمی‌آد، از نق‌نقوها خوشم نمی‌آد! شاد باش لعنتی! همهٔ تلاشت رو بکن تا شاد باشی!

غم نیست لئون بزرگ، فقط آبه که داره سرریز می‌کنه...

می‌خوام بهت بگم که اگه مامان‌وبابات باهم دعوا می‌کنن، تقصیر تو نیست. اون‌ها مقصرن، فقط خودشون. تو این وسط هیچ‌کاره‌ای، تو تقصیری نداری. گوشت با منه؟ کوچیک‌ترین تقصیری نداری. حتی اگه تو شاگرداول کلاس هم می‌بودی، اگه فقط نمره‌های ۱۹ و ۲۰ می‌آوردی خونه، مامان‌وبابات بازهم باهم دعوا می‌کردن، فقط مجبور بودن یه بهونهٔ دیگه پیدا کنن، همین.