بریده‌هایی از کتاب سیطره

سه داوطلب از شهر هرسین کرمانشاه به نام‌های خیرالله، نیکمرد و علیمراد آمده بودند. بچه‌های خوب و باصفا و بامعرفتی بودند. کاری به کسی نداشتند و سرشان توی لاک خودشان بود. اهل حق بودند و سبیل‌های بلندی داشتند. سبیل برایشان مقدس بود. حساس بودند به سبیل. وقتی گفتند باید سبیلشان را بزنند، زیر بار نرفتند و گفتند: «جمهوری اسلامی با اون همه کبکبه و دبدبه به ما آزادی عمل داده بود و به سبیل ما کاری نداشت! شما چرا به سبیل ما گیر داده‌اید؟ شما که گفتین اینجا آزادی هست. این کجایش آزادی است؟» یکی‌شان با صدای بلند گفت: «آقا ما توی ایران جم داریم، جمخانه داریم، نذر می‌کنیم، کلام می‌خونیم، تنبور می‌زنیم، هیچ‌وقت پاسدارها مانع آداب و رسوم ما نشدن. شما که دم از آزادی عقیده می‌زنین چرا این‌جوری رفتار می‌کنین؟»

سه داوطلب از شهر هرسین کرمانشاه به نام‌های خیرالله، نیکمرد و علیمراد آمده بودند. بچه‌های خوب و باصفا و بامعرفتی بودند. کاری به کسی نداشتند و سرشان توی لاک خودشان بود. اهل حق بودند و سبیل‌های بلندی داشتند. سبیل برایشان مقدس بود. حساس بودند به سبیل. وقتی گفتند باید سبیلشان را بزنند، زیر بار نرفتند و گفتند: «جمهوری اسلامی با اون همه کبکبه و دبدبه به ما آزادی عمل داده بود و به سبیل ما کاری نداشت! شما چرا به سبیل ما گیر داده‌اید؟ شما که گفتین اینجا آزادی هست. این کجایش آزادی است؟» یکی‌شان با صدای بلند گفت: «آقا ما توی ایران جم داریم، جمخانه داریم، نذر می‌کنیم، کلام می‌خونیم، تنبور می‌زنیم، هیچ‌وقت پاسدارها مانع آداب و رسوم ما نشدن. شما که دم از آزادی عقیده می‌زنین چرا این‌جوری رفتار می‌کنین؟»

ببین شغل ما سخته، قدرت داری، ولی گمنامی! اطلاعات داری، ولی حق نداری ازش استفاده کنی. پروندهٔ همه زیر دستته، دورویی و تزویر و ریاکاری اونا رو می‌بینی و حق نداری به روشون بیاری. همه چی می‌دونی، ولی حق نداری افشا کنی. باید گمنام بمونی.

اتحادیهٔ زنان کردستان را تأسیس کرده بودند، ولی عملاً وجود خارجی نداشت، فقط روی کاغذ بود.

اردوگاه زرگویز چندین برابر اردوگاه دموکرات بود. ده‌ها هکتار زمین در دامنهٔ کوه‌های روستای زرگویز که متعلق به کشاورزان بود و صدام حسین به‌زور از مردم گرفته و به کومله بخشیده بود.

نیروی کمونیستی که سال‌ها شعار مبارزه با استکبار و امریکای سرمایه‌دار داده بود و خود را منجی کارگران جهان می‌دانست، حالا خودش تحت حفاظت استکبار قرار گرفته بود و جرئت نداشت حتی یک گلوله به طرف آن‌ها شلیک کند. فقط با یک تشر تسلیم خواسته‌های امریکا شدند.

هدف این بود افراد بریده از جامعه که از سر ناچاری می‌آیند اینجا کاملاً تحقیر و سرافکنده و بی‌پناه شوند تا تبدیل به غلام حلقه‌به‌گوش کومله شوند.

هیچ‌وقت به ذهنم نرسید عضو کومله یا دموکرات شوم. چون پدرم از جنایات آن‌ها زیاد تعریف کرده بود. پدربزرگ هم از آن‌ها بدش می‌آمد و می‌گفت: «من رگ و ریشهٔ این‌ها را خوب می‌شناسم. این‌ها فقط دنبال قدرت و ثروت هستند.»

ماشین‌های مدل‌بالای تقدیمی اقلیم کردستان زیر پای سران حزب بود و به شهر رفت و آمد داشتند. بهترین خانه‌های کویه و اربیل و سلیمانیه هم در اختیارشان بود و تبعیض کاملاً نمایان بود. خانوادهٔ سران حزب یا توی شهرک نبودند یا کم بودند. بیشتر در اروپا زندگی می‌کردند.

کسی که می‌آید عضو حزب شود باید عقاید و باورهای دینی خودش را پشت دروازه جا بگذارد و تابع محض دستورات دموکرات باشد.

قبل از ورودم به اردوگاه‌های ضدانقلاب، تصورم این بود که آن‌ها هزاران نیروی مسلح تشکیلاتی دارند. اما با چشم خودم دیدم فقط جاروجنجال است و بسیار محدود و ناتوان‌اند.

با وجودی که منافقین و کومله به‌ظاهر با هم دشمن بودند و همیشه بر ضد یکدیگر شعار می‌دادند، روشن شد این‌ها پشت پرده با هم رابطه و همکاری نزدیک اطلاعاتی و امنیتی دارند.

همهٔ تلاش پیشمرگان این بود رشد کنند و برسند به سطح کمیتهٔ مرکزی یا محافظ رهبران شوند. ولی وقتی می‌رسیدند بالا، تازه می‌فهمیدند آنجا هم خبری نیست و بیشتر به روحیهٔ ریاکاری و تزویر کادر رهبری پی می‌بردند و زود پشیمان شده و از اردوگاه می‌رفتند. بعضی از محافظان قدیمی حاضر بودند بروند سلیمانیه کارگری کنند، ولی در حزب نمانند.

اعضای کمیتهٔ مرکزی که برای جلسه‌ها یا آموزش از اروپا می‌آمدند، می‌رفتیم از فرودگاه بین‌المللی اربیل می‌آوردیمشان تا در ویلای منطقهٔ گران‌قیمت و مسیحی‌نشین عنکاوه اربیل استراحت کنند و به جلسه‌هاشان برسند.

صدام پول تقلبی چاپ می‌کرد و می‌داد ما در ایران توزیع می‌کردیم تا ارزش پول ملی ایران کاسته شود.