بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر دوم)

از زحمت‌کشان خارپشتان را دوست دارم از پستانداران خفاشان را از خزندگان ماران را دوست دارم از گزندگان آدمیان را.

دلتنگی خوشه‌ی انگور سیاه است لگدکوبش کن لگدکوبش کن بگذار ساعتی سربسته بماند مستت می‌کند اندوه.

این‌همه از تاریکی بد نگویید شما که فروش چراغ‌تان به لطف همین تاریکی است.

تمامی روزها یک روزند تکه تکه میان شبی بی‌پایان.

کاش دستت را می‌گرفتم از پله‌ی تاریخ پایین می‌دویدیم به ابتدای زمین می‌رسیدیم آنجا که در گِل آدمی گُل رازقی می‌رویید کاش نبض‌ات را می‌گرفتم و منتشر می‌کردم تا دنیا به حال طبیعی‌اش برگردد.

رؤیا صدای گلی است در خانه‌ای که گلی نیست.

من و تخت جمشید ویرانیم از راه‌های دور به دیدن ما می‌آیند عکس می‌گیرند می‌روند و فراموش می‌کنند. عکس‌های من! شادمانی‌شان، کجای شوربختیِ ما پنهان است.

جز در لاکم کجا بگریزم.

چرا ننویسم زیباست زندگی وقتی که دو کرکس را در عشق بازیشان دیده‌ام چرا ننویسم زیبا نیست زندگی وقتی تفنگ شکارچی به صورت‌شان خیره بود.

دلگرمی تو بال‌های من‌اند. چیزی بگو گاهی چنانم بی تو که عبور سایه‌ام از کنارم نگرانم می‌کند

به بچه دروغ گفتن خطاست آنان بزرگ می‌شوند دروغ‌های بزرگتری می‌گویند و دروغ شما آشکار می‌شود به بچه دروغ گفتن خطاست.

چیز بدی نیست جنگ شکست می‌خورم اشغالم کنی.

تمامی روزها یک روزند تکه تکه میان شبی بی‌پایان.

عمر حسرت جشنی است بیکران که هلهله‌اش از پس دیوارها به گوش می‌رسد.

نومیدی برفی است که آرام می‌بارد بیدار می‌کند شعله را و سکوت را در سرما.

جز روزگار من همه چیز را سفید کرده برف.

گنجشکان لاف می‌زنند: جیک جیک، جیک جیک جیک هیچ یک‌شان در نیامد تو که دور می‌شدی.

عمر حسرت جشنی است بیکران که هلهله‌اش از پس دیوارها به گوش می‌رسد.

کاش زنده بودم و نقشه‌ی راه‌ها را عوض می‌کردم طوری که تو تنها از رگ من بگذری اما همه چیزی که به این سادگی نیست شنیده‌ام پر درآوردی وقتی که به من رسیدی و چنان دور گشتی که تو را دیگر ندیدم.

سنجاقکی که از صدای تو شکل می‌گیرد بر خاک تری می‌نشیند که شعرم از آن می‌روید صدایم کن.

دست‌های تو تصمیمم بود باید می‌گرفتم و دور می‌شدم.

چه بود بیداری که زندگیش نام کرده بودند.

بیداری هنوز؟ از روشنی هوا فهمیدم.

۸۸ چیز بدی نیست جنگ شکست می‌خورم اشغالم کنی.

عمر نامه‌ای است که به هم می‌نویسیم با نُک بال‌مان بر دریا.

بین من و تو چهل زندان بود حیاط به حیاط زندان با پرچم صلحی در دست آمدم تو نبودی.

کاش دستت را می‌گرفتم از پله‌ی تاریخ پایین می‌دویدیم به ابتدای زمین می‌رسیدیم آنجا که در گِل آدمی گُل رازقی می‌رویید کاش نبض‌ات را می‌گرفتم و منتشر می‌کردم تا دنیا به حال طبیعی‌اش برگردد.

تکرارم کن زمین بهاری! تکرارم کن حیف است در چنین هلهله از خاکت نرویم.

نگران توام ای باروت ویرانم مکن ویران می‌شوی.

خوشه‌ی انگور سیاه است لگدکوبش کن لگدکوبش کن بگذار ساعتی سربسته بماند مستت می‌کند اندوه.