بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر اول)

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

آغاز دیگر اگر این‌گونه نابشایست سرودی در ستایش توست با پرندگان و بهار بگو خنجر در نیام کشند من کلامی به دیگربار آغاز کرده‌ام. 29/8/ 53

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

زندگی چوبه دار و همه آویختگان

من فکر می‌کنم که پشت همه تاریکی‌ها شفّافیت شیری‌رنگ حیات است. این راز را من از حفره مهتاب و روزنه ستاره‌ها دریافته‌ام.

دیوانه‌ای که می‌خندد بی‌گمان دنیا را زیباتر می‌بیند.

دیوانه‌ای که می‌خندد بی‌گمان دنیا را زیباتر می‌بیند.

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

لکه‌های درخشان ماه حفره آهی‌ست بی‌گمان که ماه از دل برمی‌کشد.

خوشبختی کوچه‌ای‌ست که مدام باران سنگ در آن می‌بارد و انسان عروسکی‌ست که خواب می‌بیند و رؤیاهایش را زندگی می‌کند.

آه، چه بسیارند آن کسان که شب سراسر شب از ستاره و ماه سخن می‌گویند و ماه می‌گذرد بی‌آن که از دریچه نگاهی اندازند.

قلب گرفتارم دیگر به رفتار تو هم درمان نمی‌گیرد.

انسان همواره زود به‌دنیا می‌آید و زندگی لحظه‌ای‌ست که طول می‌کشد و زندگی گلدانی‌ست که همیشه از گل خالی می‌ماند. خوشبختی کوچه‌ای‌ست که مدام باران سنگ در آن می‌بارد و انسان عروسکی‌ست که خواب می‌بیند و رؤیاهایش را زندگی می‌کند.

دروغ همیشه تماشایی‌ست مثل دروغ چشمه که دریاست مثل وجود تو.

در کودکی همیشه گمان می‌کردم پایان خاک آن‌جاست نزدیک آسمان و اگر چند روزی خاک را طی کنم به انتهای زمین می‌رسم. امروز احساس می‌کنم بر پرتگاه زمین ایستاده‌ام. این راه دور را به چه هنگامی آمدم!

من آمده‌ام و برون در مانده‌ام عریانم و سرما استخوان و جان مرا به تیزه‌های سنگ خاره بدل می‌کند. پنهانم کنید پیش از آن‌که طبل تهی جهان شما در نک این سنگ خاره بترکد.

زیانبار بدان‌سانی فرود آمدیمکه راه‌مان به تباهی انجامید. هراسی دیگر با راهی که پایانش آشکاره است و زندانی که ما را خفه خواهد کرد.

عشق چیزی نیست که بتوان با آن زندگی کرد و زندگی چیزی نیست که بتوان بی‌عشق گذراند.

چشمانش آسمان را در خود غرق دارد و کلامش سعادت است خوشبختی است.

اگر عشقت با من نبود دیری‌ست حالیا که زندگیم را باخته بودم و با دردهای گرانم ساخته.

انگار گل سرخی در گلویش رسته و راه بر کلماتش بسته است. انگار، به همهمه‌یی آشنا، در اعماق زمان گوش می‌دهد ـ ریزش آبی در حفره‌های زیر زمینی گامصدای خفیفی در راه پله‌ها.

خانه‌آباد چه کوشی تو به ویرانی من

زندگی لحظه‌ای‌ست که طول می‌کشد

انسان در نیمه‌راه جهان به‌دنیا می‌آید و چون پرنده‌یی تنها در رودخانه برفی فرو می‌رود و دیگر هیچ‌گاه بازنمی‌گردد.

ماه را در گلو پنهان می‌کنم. زمین را در گلو پنهان می‌کنم. خونابه را در گلو پنهان می‌کنم. خنجر را در گلو پنهان می‌کنم. گل سرخ درخشانی که در دل من می‌چرخد ستاره شفّافی که جنگل دلگیر را روشن می‌کند موج عظیم تو‌اما آزادی! در گلو پنهان نمی‌شود.

نور در سایه می‌درخشد و آب در خاربنان می‌جوشد. ماهی در پیاله دارم که اگر سر کشد سرکشی جهان همه هیچ است. حرفی بزن ای ماه آخر چیزی بگو

دست از دلم بردار بگذار من تنها بمانم بگذار در یلدای رؤیاهای خود ویرانه گردم دیگر نیایشگاه چشم خانمان‌سوزی نبینم دست از دلم بردار.

عشق تو شکنجه‌ام می‌کند چون بر درگاه جلوه می‌کنی می‌بینم آسمانی که از آن من است چیزی نیست جز سیاهی شبانگاهی که برفپوش‌امیدی بیمار سپیدش می‌نمایاند و پیروزی من شهامت عشق توست که دیری‌ست به شکنجه‌ام می‌کشاند.

زیبایی تو پرنده‌ای‌ست که خون مرا می‌نوشد